«Είναι άσχημο να σε θυμούνται για το θράσος σου», έγραφε ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Αγαμέμνονας», όταν μιλούσε για την τάση του ανθρώπου για επέκταση της εξουσίας του εις βάρος των άλλων. Διαβάζοντας κανείς παλιά κείμενα, είτε λογοτεχνικά είτε ιστορικά, συνειδητοποιεί πόσο σωστή είναι η άποψη πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Ο Αισχύλος στην ίδια τραγωδία αναφέρει πως «πρέπει τα παθήματα να μας γίνονται μαθήματα». Κάτι που δεν συμβαίνει με τις ΗΠΑ, που για ακόμα μια φορά, στην περίπτωση της Συρίας, αυτοαποκαλούνται «σωτήρες» και προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν την «ειρήνη». Ακόμα και αν η επιβολή αυτή ζητά την θυσία χιλιάδων αμάχων και αθώων.

Ανέκαθεν στην ιστορία του ανθρώπου οι «μεγάλες δυνάμεις», βασιζόμενες στην υπεροχή τους σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα έθνη, επέβαλαν τα πιστεύω και την θέλησή τους με αυταρχικό τρόπο. Γεγονός φοβερά οξύμωρο, γιατί οι αυτοαποκαλούμενες «πολιτισμένες», «δημοκρατικές» δυνάμεις φέρονταν εξαιρετικά βάρβαρα και απάνθρωπα σ’ αυτούς που ήθελαν να υποτάξουν. Από την αρχαία Αθήνα και την «σφαγή των Μηλίων» μέχρι σήμερα με τις πολλαπλές προσπάθειες των ΗΠΑ για την «απελευθέρωση» και επιβολή ειρήνης σε άλλα έθνη, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Κράτη που για τους πολίτες τους λειτουργούν ως πρότυπα δημοκρατίας, που έχουν ως σύμβολα αγάλματα ελευθερίας, φέρονται αυταρχικά σε όλα τα υπόλοιπα έθνη, που οι ίδιοι θεωρούν υπανάπτυκτα, γεννώντας ερωτήματα για την ουσία τελικά της δημοκρατίας και όχι το «φαίνεσθαι».
Για να έρθουμε όμως στο σήμερα, πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση της Συρίας, είναι η πολλοστή φορά που οι ΗΠΑ, επικαλούμενες θεούς και δαίμονες και πυρηνικά ή χημικά όπλα, στοχεύουν σε πόλεμο ώστε να επιβάλλουν την ειρήνη. Ξεχνώντας πως το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και στην περίπτωση του Ιράκ. Θέλοντας να απαλλάξουν την χώρα από τον Σαντάμ Χουσεΐν και με την δικαιολογία της ύπαρξης πυρηνικών όπλων, έκαναν πόλεμο. Το αποτέλεσμα; Η ολοκληρωτική καταστροφή τα χώρας. Όσο για τα πυρηνικά όπλα αποδείχτηκαν… φαντάσματα.
Αναφορικά με την Συρία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο εχθρός έχει βρεθεί και ονομαστεί: Ο Άσαντ και τα χημικά όπλα που κρύβονται στην χώρα. Τα ζητήματα όμως που μπαίνουν είναι πολλά: Σύμφωνα με την εφημερίδα «Sunday Mail», ο Ντέιβιντ Κάμερον, υπέρμαχος της στρατιωτικής επέμβασης στην Συρία, ήταν εκείνος που προμήθευε την χώρα με χημικά, τον περασμένο Ιανουάριο, 10 μήνες δηλαδή μετά την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην χώρα. Η βρετανική κυβέρνηση βέβαια ισχυρίζεται πως τα συγκεκριμένα υλικά χρησιμοποιήθηκαν για «νόμιμους αστικούς σκοπούς». Ωστόσο, η Ρωσία, και πιο συγκεκριμένα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόβ, εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τις αποδείξεις εκ μέρους των ΗΠΑ για χημικά όπλα στην Συρία.
Οι ΗΠΑ ωστόσο, δεν δείχνουν καμία διάθεση να συζητήσουν ή να αναπροσδιορίσουν την θέση τους. Αντίθετα, έχει γίνει πλέον φανερό ότι είναι έτοιμες να επέμβουν ακόμα και χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ, αδιαφορώντας για τις συνέπειες όχι μόνο στην ίδια την Συρία, αλλά και κατ’ επέκταση στη Μέση Ανατολή και σ’ όλο τον κόσμο. Και βρίσκει συμμάχους που – ανήμποροι ο καθένας για τους δικούς του λόγους να αρνηθούν - γίνονται συνένοχοι. Ο λόγος όχι μόνο για τον Ολάντ, αλλά και για την ελληνική κυβέρνηση, που όχι μόνο τηρεί σιγή ιχθύος για το ζήτημα της Συρίας, αλλά αναφέρει πως είναι έτοιμη να συμβάλλει με όποιον τρόπο στην πάταξη αυτού του τρομοκρατικού και αυταρχικού καθεστώτος, γεννώντας έτσι φόβους για το ποιο θα είναι το τίμημα που θα πρέπει αυτή τη φορά να πληρώσει η Ελλάδα.
Η «ύβρις» που είναι έτοιμες οι ΗΠΑ να διαπράξουν αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως μια υπερδύναμη, στο όνομα της ειρήνης και της ελευθερίας, μπορεί να λειτουργήσει με τον πλέον αυταρχικό τρόπο για να πετύχει τους σκοπούς της. Και πως όταν δεν υφίστανται στην πραγματικότητα, δημιουργεί η ίδια βαρβάρους γιατί «είναι μια κάποια λύση». Παραβλέποντας βέβαια πως κάποια στιγμή, μαζί με τις Ερινύες, έρχεται η Νέμεση και η Κάθαρση…

* Η άποψη της Σύνταξης μπορεί να μη συμπίπτει με την άποψη του/της αρθρογράφου.
 φωτο. © Κολάζ: «Η Φωνή της Ρωσίας»
Παρασκευή Βαμβακά