Ο ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ

ΑΘΗΝΑ 28-10-2015.

Η ιστορία διδάσκει, νουθετεί, μα και είναι αμείλικτη στις κρίσεις και τις συγκρίσεις της. Αλίμονο σε κείνα τα έθνη που δεν διδάσκονται από τα περασμένα, διότι ζώντας αποκομμένα από τις ρίζες τους θα σβήσουν, επαναλαμβάνοντας για τελευταία φορά τα λάθη τους.

Τούτο έχει συμβεί στην Ιερή Πατρίδα μας Ελλάδα που εξακολουθεί να βαστάει έξω από την ζωή της την πολεμική ανδρεία προς δόξα τής πολιτικής δειλίας. Κι έτσι από τον Οκτώβριο των Γενναίων Ελλήνων των βαλκανικών πολέμων και τής εποποιίας τού Όχι καταπέσαμε στον Οκτώβριο των δειλών και των προδοτών ψευτορωμιών που βάζουν Τούρκους συνρυθμιστές τής εξωτερικής «μας» πολιτικής. 

Ήταν Οκτώβριος τού 1904 όταν ο τραντέλληνας Παύλος Μελάς, έχοντας σπείρει τον σπόρο τής λευτεριάς στην Μακεδονία Μας, πέφτει στην γη που αγάπησε και ποτίζει με το τίμιο αίμα του το δέντρο τής λευτεριάς της. Λευτεριά που ωστόσο δεν άφησαν οι πολιτικάντηδες να απλωθεί ως και τις μέρες μας σε ολάκερη την μακεδονική γη. Για να αφεθεί στα γειτονικά μας ψευδοκράτη.

Ήταν Οκτώβριος όταν οι βαλκανικοί πόλεμοι των ετών 1912 και 1913 κορυφώθηκαν σε ολάκερη την βόρεια Ελλάδα και σπάσανε διαδοχικά τα δεσμά τής δουλείας σε Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη. Ο Εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς κατευθύνει τις τύχες τού αγώνος ως επιτελάρχης τού τότε διαδόχου Βασιλιά Κωνσταντίνου, τού επονομαζόμενου Στρατηλάτη. Πάλι οι ψευτοεθνάρχες πολιτικοί τής ξενοκίνητης δημοκρατίας υπάκουσαν στις εντολές των δυτικών ψευτοσυμμάχων και το Μοναστήρι έμεινε εκτός ελληνικών συνόρων, στα χέρια των σλάβων συνεργατών σιωνισμού και δημοκρατών.

Οι πολεμιστές των βαλκανικών πολέμων έμελλαν να κριθούν ως απείθαρχοι, ως ακραίοι. Και ως τέτοιοι εστάλησαν στην εξορία. Από τα αρχαία χρόνια οι δίκαιοι και οι οραματιστές μιας ισχυρής Ελλάδος στέλνονται είτε στον θάνατο είτε μακριά από τα χώματα που τόσο αγάπησαν. Πάντα όμως οι εκλεκτοί κάμανε την διαφορά. Πάντα οι εκλεκτοί ήταν λιγότεροι, μα δίδανε το σύνθημα για την αφύπνιση τής Ελληνικής Φυλής, για την αφύπνιση των πολλών. Η Μεγάλη Ιδέα και οι Θρύλοι τού Ελληνισμού παίρνανε φωτιά και ζωντανεύανε από το σεντούκι τής μνήμης στο Πεδίο τής Τιμής.

Ήταν πάλι Οκτώβριος τού 1940 όταν οι δυνατοί τού καιρού ζήτησαν από τον Εθνικό Κυβερνήτη πλέον Ιωάννη Μεταξά, δεινό στρατιωτικό και φλογερό πατριώτη πάντα, να αφήσει τα ιταλικά στρατεύματα να διαβούν ατουφέκιστα στο ελληνικό έδαφος. Την ίδια ώρα οι Άγγλοι επιδίωκαν να σύρουν στον πόλεμο την Ελλάδα στο πλευρό τους και ζητούσαν την χρήση τού λιμένα τής Θεσσαλονίκης από τούς ίδιους. Είχαν προηγηθεί καιροί οικονομικών δυσκολιών και εσωτερικών αναταραχών που ο Μεταξάς κατανίκησε ενώνοντας τον ελληνικό λαό.

Στημένες και τότε οι οικονομικές κρίσεις για να αδυνατίσουν το Εθνικό Φρόνημα και την Πίστη τού λαού. Οι πολιτικοί είχαν προβεί σε εκτεταμένη ασυνεννοησία προκειμένου να δοθεί ψευτοεπαναστατικό βήμα στους κομμουνιστές, συνεργάτες των παλιών και των νέων τυράννων τής Πατρίδος. Να φανεί η οπισθοχώρηση στα ζητήματα τής εθνικής κυριαρχίας ως απαραίτητη ώστε να «ανατραπεί» το σκηνικό ενός μεθοδευμένου εμφυλίου.

Αλλά οι μεγάλες δυνάμεις τού αιώνιου σιωνιστικού νεοταξισμού δεν είχαν υπολογίσει τον αστάθμητο παράγοντα που λεγόταν Ελληνικό Εθνικοκοινωνικό Κίνημα. Δεν είχαν υπολογίσει την ύπαρξη τού Κόμματος των Ελευθεροφρόνων τού Ιωάννη Μεταξά που ήρθε να υπερβεί την αλαζονεία τού ξενοκίνητου κοινοβουλευτικού καθεστώτος και να ενώσει τον ελληνικό λαό. Να σχηματίσει την κυβέρνηση των Αρίστων τής Ελληνικής Φυλής. Να θέσει την ελευθερία των Ελλήνων πάνω από τις κάλπες. Να ετοιμάσει στρατιωτικά την Πατρίδα. Και να εκπονήσει σχέδιο για την υπηρέτηση τού εθνικού συμφέροντος και των ελληνικών δικαίων.

Τρεις η ώρα το πρωί τής 28^ης Οκτωβρίου 1940 και την πρωθυπουργική κατοικία στην Κηφισιά επισκέπτεται ο Ιταλός πρέσβης για να επιδώσει το τελεσίγραφο τής κυβερνήσεως Μουσολίνι. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες μπροστά στην αυθυπαρξία και τις επιδιώξεις των κρατών. Σημασία έχει ο πατριωτισμός, η φλόγα τής καρδιάς, η δικαιοσύνη, η διαιώνιση τής Ελληνικής Φυλής, η Πίστη σε Θεό και Πατρίδα. Αυτά τα αγαθά οδήγησαν τον Μεταξά στο Όχι και το Ελληνικό Έθνος ολάκερο στην Νίκη. Τα ίδια αγαθά απουσίαζαν πάντοτε από τούς δημοκράτες ψευτορωμιούς που δώσανε κυριολεκτικά γη και ύδωρ.

Πάντοτε υπήρχαν οι προδότες. Ποτέ όμως δεν γινόταν πρότυπο ζωής η προδοσία. Πάντοτε υπήρχαν τα παλικάρια που χύνανε το αίμα τους για αξιοπρέπεια και επικράτηση των ελληνικών δικαίων. Όμως πίσω από την πλάτη τους έρχονταν οι «λογικοί» και οι διπλωμάτες και οι επίχρυσοι τυχοδιώκτες για να καρπωθούν τις νίκες των παλικαριών. Πάντοτε συνέβαινε η «ξαφνική» απώλεια των Πρώτων τής Φυλής για να γίνουμε από νικητές ένοικοι μιας μικρής Ελλάδας.

Μια ζωή ανεχόμαστε την ύπαρξη των «λογικών» υπό μια παρανοϊκή έννοια δημοκρατικότητας. Μια ζωή λαμβάνουμε την εντολή τού Έθνους να το φέρουμε στην κορυφή των βουνών τού κόσμου, ενάντια σε καιρούς δύστροπους και δυσχερείς, νικητή ενάντια σε όλα τα θεριά τής οικουμένης. Για να οδηγηθούμε σε αλληλοσπαραγμούς από τις δημοκρατικές συμμορίες. Από τον υγρό τάφο τής Έλλης που φτιάξανε άνανδροι εισβολείς στην κορυφή τής Πίνδου και την Κορυτσά. Και από εκεί στα παζάρια των συνθηκών ειρήνης.

Να διδαχθούμε από τα έπη των Γενναίων. Να απαλείψουμε τα λάθη. Να εξοντώσουμε την προδοσία. Να αποκτήσουμε εθνικό στρατηγικό σκοπό. Σύμμαχός μας ο ενωμένος ελληνισμός. Σχέδιό μας η Μεγάλη Ιδέα τής Μεγάλης Ελλάδος. Εθνικιστική Ηγεσία και Στρατιωτική Αρετή. Βουλή το Ελεύθερο Ελληνικό Έθνος. Ας γράψουμε το μεγαλύτερο έπος στην ζωή τής Ελληνικής Φυλής.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ