Πόσο κοστίζει μια έκτρωση; Μια ανθρώπινη ζωή.

Γεια σου!

Όπως όλοι, ξέρεις κι εσύ πότε γεννήθηκες, όμως σκέφτηκες ποτέ τον εαυτό σου προτού γεννηθεί;
Η μητέρα σου ποτέ δεν ξέχασε τα σκιρτήματά σου εντός της, τις κινήσεις σου ως μωράκι, που έδειχναν πως θες να βγεις στο φως!
Τι λες, υπήρχες τότε ή δεν υπήρχες; «Και βέβαια υπήρχα» θα πεις και με το δίκιο σου.
Στη ζωή δεν ήρθες όταν γεννήθηκες, αλλά αρκετά νωρίτερα.
Άρχισες να ζεις, όπως όλοι μας, εννέα μήνες πριν τη γέννησή σου, ακριβώς από τη στιγμή που ενώθηκαν οι γονείς σου. Τότε, που ενώθηκε το σπερματοζωάριο με το ωάριο και έγινες Εσύ, στην αρχή μόνο ένα κύτταρο (ζυγωτό), με τα ολότελα δικά σου κληρονομικά χαρακτηριστικά, αλλά με ραγδαία εξέλιξη!

Κοίτα τι έκανες πριν γεννηθείς (!): Ένα εξάωρο μετά τη σύλληψή σου, το «άρπαγμά» σου απ' τη ζωή και ενώ πολλαπλασιαζόσουν ασταμάτητα, με τα 6.000.000 γονίδιά σου πέρασες απ' τις σάλπιγγες και φώλιασες στη μήτρα την 1η εβδομάδα της ζωής σου! Ως τη 2η εβδ. σου, από ένα κύτταρο που ήσουν αρχικά, είχες γίνει 8.000 κύτταρα και απέκτησες αίμα και μάλιστα διαφορετικό από αυτό της μητέρας σου, παρότι αυτή σε τροφοδοτούσε. Στην 3η σου κιόλας εβδ. είχαν σχηματισθεί το κεφάλι σου, οι πνεύμονες, το στομάχι, το έντερο, τα νεφρά, η σπονδυλική σου στήλη, ενώ το ήπαρ σου παρήγαγε το αίμα σου.

Η καρδιά σου άρχισε να χτυπά την 21η ημέρα της ζωής σου και από τότε συνεχίζει «ρολόι»!

Στον 1ο μήνα της ζωής σου, παρότι το ύψος σου ήταν μικρό και η μητέρα σου μόλις που υποψιαζόταν την ύπαρξή σου, εσύ είχες χεράκια και ποδαράκια και μια καρδούλα που είχε συγχρονιστεί με την καρδιά της μητέρας σου. Στην 5η εβδ., το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά σου ήταν ευδιάκριτα. Από τότε έχεις τα μάτια σου, με τον αμφιβληστροειδή, το φακό και τα βλέφαρα, όπως επίσης τα αυτιά και τη μύτη σου. Τότε εμφανίστηκε στον εγκέφαλό σου και η καταβολή του κέντρου του λόγου. Από τότε και μετά οι παλμοί της καρδιάς σου είναι τόσο έντονοι ώστε καταγράφονται σε καρδιογράφο! Στην 6η εβδ. διακρίνονταν ήδη τα δάχτυλά σου, στα χέρια και στα πόδια, ενώ και τα εγκεφαλικά σου κύματα από τότε και μετά μπορούν να καταγραφούν σε ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Ο εγκέφαλός σου τελειοποιήθηκε ήδη στην 7η εβδ. της κυήσεώς σου και από τότε χάριν αυτού, μπορούσες να αισθάνεσαι τα πάντα και να αντιδράς σε κάθε ερέθισμα. Μάλιστα, άνοιγες τα χείλη σου και μπορούσες να καταπίνεις. Από τότε απέκτησες τα δακτυλικά σου αποτυπώματα!

Ως την 8η σου εβδ. είχες αποκτήσει όλα σου τα ζωτικά όργανα, παρότι είχες ύψος 3 εκ. Μεταξύ της 9ης και της 10ης εβδ. όλα σου τα όργανα λειτουργούσαν θαυμάσια, ενώ οι μύες και τα νεύρα σου συγχρονίστηκαν. Είχες αρχίσει και φυσική άσκηση: κινούσες χέρια-πόδια, πιπιλούσες το δάχτυλό σου και αναπηδούσες στο ζεστό αμνιακό υγρό! Ήσουν και πριν από τότε ένα πλήρως αναγνωρίσιμο ανθρώπινο ον. Ήδη από την 9η εβδ. μπορούσες να πιάνεις ένα μικρό αντικείμενο, να ακούς και να θυμάσαι τους παλμούς της καρδιάς της μητέρας σου και να αισθάνεσαι πόνο, αν κάποιος σου τον προκαλεί. Στον 3ο σου μήνα, το ύψος σου ήταν 8 εκ. και το βάρος σου 25 γρ. Εντούτοις, η ομοιότητά σου με τους γονείς σου ήταν από τον 3ο σου εμβρυϊκό μήνα φανερή! Τότε απέκτησες μαλλιά και νύχια. Ξυπνούσες και κοιμόσουν όταν ξυπνούσε και κοιμόταν η μητέρα σου, ενώ η ψυχική σου διάθεση επηρεαζόταν από το εξωτερικό περιβάλλον. Αν η μαμά σου ήταν ήρεμη, ήσουν κι εσύ ένα ήρεμο μωρό, αν ήταν φοβισμένη ήσουν κι εσύ ταραγμένο... Κάπως έτσι «έπλεες» στον αμνιακό σάκκο για εννέα μήνες, ώσπου είχες την ευτυχία να γεννηθείς!

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ;

Αν η σύλληψή σου δεν ήταν «προσχεδιασμένη»; Αν κάποιοι σε θεωρούσαν φταίχτη μιας «ανεπιθύμητης» εγκυμοσύνης; Αν κάποιοι σε θεωρούσαν εμπόδιο στη ζωή, που σκοπεύουν να ζήσουν (λες και ξέρουμε τι θα μας συμβεί αύριο!); Αν κάποιοι έλεγαν στη μητέρα σου να «ρίξει» το παιδί, δηλαδή εσένα, γιατί είναι μικρή και ανύπαντρη ή γιατί ενδέχεται να έχεις σύνδρομο Ντάουν; Αν η ίδια σκεφτόταν να φροντίσει για τη σταδιοδρομία της πρώτα και ύστερα να φροντίσει παιδιά; Αν δεν ήθελε δεύτερο ή τρίτο παιδί; Πώς θα σου φαινόταν αν κάποιοι σκέφτονταν την έξωσή σου από τη μήτρα ή απεργάζονταν την εξόντωσή σου, αν κάποιοι αποφάσιζαν για τη ζωή σου; Πώς θα σου φαινόταν αν κάποιοι έλεγαν πως «δεν ήσουν άνθρωπος» προτού γεννηθείς;

Η εμπλεκόμενη διαδικασία είναι γνωστή, έχει ενίοτε νομική κάλυψη και ονομάζεται «έκτρωση», «άμβλωση», «απόξεση» ή «διακοπή κυήσεως», πιο διπλωματικά. Για την εκτρωτική (ή «εκτρωματική»;) διαδικασία, υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Σκοπός κάθε μεθόδου είναι να εξοντωθεί το έμβρυο και να «φύγει» από τη μήτρα, οπότε η γυναίκα θα «πάψει» να είναι έγκυος.

Σε πρώιμο στάδιο εγκυμοσύνης, υπάρχουν διάφορες μέθοδοι: Κατά την «Απόξεση με αναρρόφηση (D&C ή μέθοδος Karman)», εισάγεται στη μήτρα σωλήνας μεγάλης αναρροφητικής ικανότητας και το αγέννητο παιδί απορροφάται τμηματικά, δηλαδή σχίζεται σε κομμάτια πλημμυρίζοντας με αίμα τον αμνιακό σάκκο. Τα κομμάτια (κυριολεκτικά) του παιδιού συγκεντρώνονται ανακατεμένα σε δοχείο όπως ακριβώς τα σκουπίδια απ' την ηλεκτρική σκούπα.

Κατά τις «Mifepristone» και «Methotrexate», εγχέεται η αντίστοιχη χημική ουσία, που αχρηστεύει τον πλακούντα κι έτσι το αγέννητο παιδί λιμοκτονεί ή με ένεση στην καρδιά θανατώνεται απ' ευθείας. Η αποβολή του παιδιού επιτυγχάνεται με τη λήψη χαπιών από την έγκυο και με την εισαγωγή του φαρμάκου Prostaglandin μετά από λίγες ημέρες. Ως τότε έχει πεθάνει το παιδί από πείνα και ασφυξία, με αφόρητους πόνους.

Σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, οι μέθοδοι «Prostaglandin» και «Ένεση με Digoxin» είναι παρόμοιες με τις προηγούμενες. Κατά την «Έκτρωση με άλας», εγχέεται, μέσω βελόνας, διάλυμα άλατος στο αμνιακό υγρό το οποίο περιβάλλει το έμβρυο, με αποτέλεσμα να καίγονται οι πνεύμονες και το δέρμα του. Σε 24 ώρες το παιδί «γεννιέται» καμένο... Κατά την «Υστεροτομή», γίνεται μία καισαρική τομή, μόνο που εδώ το μωρό εξάγεται πρόωρα και, απλώς, αφήνεται να πεθάνει. Κατά την «D&X (partial-birth abortion)», το έμβρυο τραβιέται από τα πόδια απότομα προς τα έξω κι επειδή το κεφάλι του δεν χωρά να βγει, μένει μέσα στην έγκυο, καθώς σπάζει ο λαιμός του. Κατόπιν, με ειδικό σωλήνα, το κεφάλι αδειάζει από τον εγκέφαλο για να μικρύνει σε όγκο και να μπορεί να βγει κι αυτό. Το παιδί «γεννιέται» αποκεφαλισμένο.

Πλέον συνήθης είναι η «ΑΠΟΞΕΣΗ ή ΕΜΒΡΥΟΤΟΜΗ (D&E)» και κρατά μόλις 20 λεπτά.

Ο «γιατρός» ανοίγει τον κόλπο με ένα ειδικό όργανο, τον κολποδιαστολέα και στερεώνει λεπτά εργαλεία, σαν ραβδιά, τα κηρία διαστολής, με τα οποία διαστέλλει το στόμιο της μήτρας για να τοποθετήσει εκεί τον ακραίο σωλήνα της «απορροφητικής συσκευής». Μπαίνει, δηλαδή, μια «ηλεκτρική σκούπα» στη μήτρα, για να την «καθαρίσει» από το «σκουπίδι», δηλαδή το «ανεπιθύμητο» παιδί! Με το σωλήνα τρυπάει τον αμνιακό σάκκο και απορροφά το αμνιακό υγρό μέσα στο οποίο το έμβρυο αιωρείται («αμνιακό» λέγεται το ζωτικό υγρό που το περιβάλλει, γιατί το έμβρυο είναι τόσο αθώο, όσο ένας αμνός, ένα αρνάκι!). Αφού ο απορροφητικός σωλήνας έχει εισβάλει και καταστρέψει την, μέχρι πρότινος ασφαλή, κατοικία του εμβρύου, στρέφεται άμεσα και εναντίον του ιδίου.

Απ' τη στιγμή που η μητέρα έχει μπει στο χειρουργείο, το έμβρυο έχει καταλάβει τα πάντα και είναι ανήσυχο. Μόλις ο απορροφητικός σωλήνας φτάσει στη μήτρα, προτού καν αγγίξει το έμβρυο, αυτό οπισθοχωρεί, προσπαθεί να κρυφτεί και κινείται με ταραχώδη τρόπο ενώ οι σφυγμοί του φτάνουν τους 190 ανά λεπτό (μόνο δρομέας σε εκατοστάρι έχει τόσους σφυγμούς). Δεν γνωρίζει τον εισβολέα, ούτε τι ακριβώς θα συμβεί, αναγνωρίζει, όμως, την απειλή εναντίον της ζωής του και, κινημένο από το ένστικτο της επιβίωσης, μάχεται να αποφύγει το φονικό όργανο. Μετά, ο δήθεν «γιατρός» αναζητά με τον απορροφητικό σωλήνα το ίδιο το παιδί, το οποίο βλέπει στην οθόνη υπερήχων και ο απορροφητικός σωλήνας ξεσχίζει και αναρροφά το ίδιο το σώμα του παιδιού, κομμάτι-κομμάτι. Πρώτα τα κάτω άκρα. Το παιδί πάει εμπρός-πίσω για να ξεφύγει. Μετά τα άνω άκρα. Κατόπιν, όλο το σώμα του παιδιού έχει αποκοπεί από το κεφάλι, έχει ρουφηχτεί από το σωλήνα και πεταχτεί διά μέσου του σωλήνα σ' ένα δοχείο. Το παιδί καθώς ακρωτηριάζεται ή όσο απομένει απ' αυτό, ανοίγει το στόμα διάπλατα βγάζοντας μια σιωπηλή κραυγή, το ύστατο μέσον αντίστασής του... Όμως κανείς δεν το ακούει, ούτε ο, κατ' ευφημισμόν, «γιατρός» ούτε η, κατ' ευφημισμόν, «μάνα». Σαν να μην ήταν όλ' αυτά αρκετά και επειδή το κεφάλι δεν χωρά να περάσει απ' το σωλήνα, ο «γιατρός» με μια λαβίδα σαν καρυοθραύστη, τον κρανιοθραύστη (ναι, έτσι λέγεται «επιστημονικά»), πιάνει και συνθλίβει σε κομμάτια το κεφάλι ώστε αυτό να μπορεί να χωρέσει και να αναρροφηθεί από το σωλήνα. Ο αναισθησιολόγος ρωτά συνθηματικά (για να μην γίνει αντιληπτός) το γυναικολόγο «αν το Νο1 έχει βγει», εννοώντας αν κομματιάστηκε το κεφάλι, για να ξέρει κι αυτός ότι η «επέμβαση» έλαβε τέλος... Έτσι, στη μήτρα, την πηγή της ζωής, λίγα υπολείμματα ιστών απομένουν να μαρτυρούν πως εκεί υπήρχε ένας ζωντανός, μικρός και ανυπεράσπιστος άνθρωπος...

Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΕΝΩ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΚΙ Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ.

Η ίδια, η γυναίκα, που δέχθηκε την έκτρωση, συχνότατα κινδυνεύει από μόλυνση, ρήξη τραχήλου, πυελική φλεγμονή, εγκαύματα, διάτρηση της μήτρας, ακόμη και από θάνατο ενώ διατρέχει τον κίνδυνο να καταστεί στείρα, να έχει εξωμήτριες κυήσεις ή προβληματικούς τοκετούς. Στον ψυχικό τομέα, συχνότατα υποφέρει από μετατραυματική αγχώδη διαταραχή (ΜΤΑΔ), μελαγχολία, εμφανίζει προβλήματα συμπεριφοράς, νιώθει βασανιστικές τύψεις, έχει ποικίλα προβλήματα στη σεξουαλική ζωή και διαταραχές στη διατροφή (βουλιμία ή νευρική ανορεξία). Αξιοσημείωτο είναι πως το 58% των γυναικών που υπέστησαν άμβλωση αναφέρει πως ένιωσε έντονο πόνο κατά την «επέμβαση» και πως ο πόνος αυτός είχε την ψυχική και σωματική ισχύ ενός βιασμού. Μία άμβλωση είναι συχνότατα συναισθηματικά καταστρεπτική. Η βασικότερη αιτία της υπογονιμότητας στην Ελλάδα είναι η ευρεία διάδοση των εκτρώσεων στις Ελληνίδες.

Το πραγματικό ποιόν της έκτρωσης και οι επιδημικές της διαστάσεις, ιδίως σε νεαρές ηλικίες, ίσως είναι καιρός να μας προβληματίσουν για τη σχέση μας με το άλλο φύλο, τις ευθύνες που η στάση μας συχνά περικλείει και όχι μόνο. Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή για καθένα μας; Μήπως λιγότερο απ' όσο νομίζουμε; Μήπως αξίζει να «θυσιαστεί» μια, ούτως ή άλλως, υπαρκτή ανθρώπινη ζωή για να μην έχουμε «δυσκολίες» ή για να μην ξεφύγει από τα συνηθισμένα όρια ο «τρόπος ζωής» μας; Τι θα λέγαμε στο παιδάκι (ή στα παιδάκια, αν ήταν πολλαπλή η κύηση) του οποίου αφαιρούμε τη ζωή; Τα παιδιά είναι ο εκλεκτότερος καρπός καθενός μας. Γιατί να επιτρέπουμε να κόψει τη ζωή τους το νυστέρι μιας έκτρωσης; Όχι μόνο πεθαίνουν με θάνατο μαρτυρικό, ενώ δεν έφταιξαν σε τίποτε, αλλά και πληρώνουν με τη ζωή τους τα δικά μας λάθη. Καμιά γυναίκα δεν είδε ποτέ «πώς» παραμορφώθηκε το παιδί της μετά την έκτρωση. Πολλές όμως είδαν το χαμογελαστό πρόσωπο του γυναικολόγου που τους είπε «όλα πήγαν καλά».

Η προσωπικότητα και οι επιλογές μας επηρεάζονται από το σύγχρονο τρόπο ζωής, έναν τρόπο ζωής που αναντίρρητα επιφέρει την αποξένωση του ανθρώπου απ' το συνάνθρωπο, που τραυματίζει τις αισθήσεις μας και δημιουργεί κοινωνική και προσωπική αναλγησία, που παρασάγγας απέχει από την παιδική αθωότητα, που εμφυτεύει στον άνθρωπο τον ατομικισμό και προκαλεί πνευματική αλλοτρίωση. Συχνά, είμαστε «φτερά στον άνεμο» της κοινωνίας, αυτής της κοινωνίας που αποδέχεται τις αμβλώσεις, που διαφημίζει το σεξ μαζί με όλα της τα «προϊόντα» και το συγχέει με τον έρωτα, που δύσκολα συμπονεί, που προτιμά το αφύσικο από το φυσικό και δρα «παρά φύσιν» ή εναντίον της φύσης. Η ίδια αυτή κοινωνία αποστρέφεται τον άνθρωπο που σκέφτεται πρωτότυπα και προτιμά τον άνθρωπο που σκέφτεται μαζικά, προβάλλει υλικές αξίες και μας δελεάζει με ανεκπλήρωτα όνειρα υλικής καλοπέρασης, διογκώνει τον εγωισμό μας και, φυσικά, πολεμά τις μειονότητες που αντιστέκονται στο ρεύμα της. Σε πολλές δυσκολίες της ζωής, το μήνυμα είναι: «Παράτησέ τα, δεν μπορείς, πάρε τον εύκολο δρόμο (όπως την έκτρωση)». Έχουμε ανθρωπιά ή πάσχουμε από εγωισμό, αναλγησία, ψυχική ερήμωση; Έχουμε αγάπη; Το πρώτο πράγμα που βρίσκεις αλλοιωμένο στην κοινωνία είναι, ακριβώς, η αγάπη. Ως τέτοια, η κοινωνία, είναι ουσιαστικά εναντίον της αγάπης, όπως είναι συχνά εναντίον της ζωής και υπέρ των αμβλώσεων.

Τι αξία έχει η ζωή ενός ανθρώπου (του δικού μας παιδιού) αν έρχεται αντίθετα στις προσκολλήσεις, στις προτεραιότητες, στις φοβίες, στη θέληση ή στον τρόπο ζωής που διαλέγουμε;

ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΕΚΤΡΩΣΗ; ΠΟΙΑ ΝΕΑΡΗ ΗΛΙΚΙΑ, ΠΟΙΑ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ, ΠΟΙΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ, ΠΟΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ Η ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΣΤΗ ΒΙΑ;

Πόσο δύσκολες πρέπει να είναι οι συνθήκες του παρόντος για να δικαιολογείται μια τόσο αποτρόπαιη και προσχεδιασμένη φονική πράξη, όπως η άμβλωση; Το νεαρό της ηλικίας των γονέων; Η εγκατάλειψη της εγκυμονούσας από τον πατέρα του παιδιού; Το «τι θα πει ο κόσμος»; Ενδεχομένως, νοητική υστέρηση του αγέννητου παιδιού; Μια ανθηρή περίοδος της εργασίας μας, που θεωρούμε πως ένα παιδάκι (!) θα ανακόψει; Η σκέψη, πως το νέο παιδί θα δυσχεράνει τα οικονομικά μας ή οι υποτιθέμενες αρνητικές επιπτώσεις στη μορφωτική εξασφάλιση των άλλων (συνήθως δύο) παιδιών μας; Δικαιολογεί κάτι απ' αυτά έναν εν ψυχρώ φόνο; Μπορεί ποτέ μια ανθρώπινη ζωή να γίνει υποδεέστερη απ' όλα αυτά;

Μήπως είμαστε στενόκαρδοι; Μήπως υστερούμε νοητικά εμείς οι ίδιοι που με τη «λογική» και με την «ωριμότητά» μας επιλέγουμε να πάμε στο γυναικολόγο για να κάνουν τα χέρια του στο έμβρυο τη «βρώμικη δουλειά»; Φυσικά, όπως όλα τα χέρια που κάνουν «βρώμικες δουλειές», έτσι κι αυτά, πληρώνονται με κάποια «αργύρια». Στην πραγματικότητα, με την έκτρωση χρησιμοποιούμε την εξουσία της επιβολής με τη βία της θέλησής μας σε έναν άλλο άνθρωπο, ανίσχυρο μπροστά μας. Εδώ, θέληση είναι το «δεν θέλω τη ζωή σου» και η βία (έκτρωση) κάνει τη θέληση πράξη...

Ποια μητέρα που «κράτησε» το παιδί της αντί να το εκτρώσει μετάνιωσε γι' αυτό; Ποια μητέρα δεν ευτυχεί στη θέα του παιδιού της και ποια δεν αποστρέφεται την ιδέα πως αυτό θα μπορούσε να μη ζει; Γιατί να πληρώσει να της το κομματιάσουν, να το κάψουν ή να το πολτοποιήσουν; Δεν είναι παράνοια; Δεν είναι ειρωνεία άλλες οικογένειες να αδυνατούν να κάνουν παιδιά και άλλες να επιλέγουν να τα εκτρώσουν; Γιατί θρηνούμε για τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται στην άσφαλτο ή λόγω φυσικών καταστροφών, όταν από μόνοι μας καταδικάζουμε σε θάνατο, και μάλιστα μαρτυρικό, χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο; Γιατί αγωνιζόμαστε να σώσουμε τους ανθρώπους από τις ασθένειες, όταν τους σκοτώνουμε προτού δουν το φως της μέρας; Γιατί καταδικάζουμε μεγαλόστομα τις ναζιστικές και ρατσιστικές μεθόδους, όταν είμαστε οι ίδιοι έτοιμοι να τις εφαρμόσουμε, ειδικά για όσους λέμε πως θα γεννηθούν «χωρίς τη θέληση-έγκρισή μας», άρρωστοι ή με νοητική υστέρηση; Έτσι, δικαιούμαστε να αφαιρέσουμε με χειρουργική επέμβαση τη ζωή από τα άρρωστα ή με σύνδρομο Ντάουν παιδάκια που βλέπουμε γύρω μας, επειδή δεν τους την αφαιρέσαμε πριν προλάβουν να γεννηθούν; Η αποδοχή της συλλογιστικής των εκτρώσεων σηματοδοτεί υποκρισία, παραίτηση από τον Πολιτισμό και από κάθε ευγενές ανθρώπινο έργο!

Η κοινωνία δεν έχει πλήρη γνώση του εγκλήματος αυτού που συντελείται καθημερινά. Ίσως γιατί έτσι κάποιους βολεύει προσωπικά, ίσως γιατί με νομοθεσίες που αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στις εκτρωτικές κλινικές (το αντίθετο των μαιευτικών) κάποιοι βρήκαν μια σίγουρη πηγή εσόδων. Το ξεσκέπασμα του τι είναι «έκτρωση» ή «διακοπή κυήσεως» δεν είναι αρεστό συνήθως. Πολλοί νομίζουν πως το αγέννητο παιδί είναι ένα όργανο της γυναίκας ή ένα πλάσμα χωρίς συνείδηση ή ένα οποιοδήποτε μέλος της που αυτή έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Δεν ξέρουν, αλλά ούτε οι φορείς της εξουσίας τους βοηθούν να μάθουν, πως πρόκειται για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ απαράλλακτο από εσένα, με τις ίδιες δυνατότητες και τα ίδια χαρίσματα που είχες κι εσύ πριν γεννηθείς. Είναι μόνο ένα ακόμη έγκλημα που γίνεται με συμφωνημένη σιωπή ή και μια απόδειξη της πνευματικής και ουσιαστικής μας έκπτωσης;

Πολλοί μιλούν για το «δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση» ή, κομψότερα, «στην αυτοδιάθεση του σώματός της». Όμως, ποιος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το δικαίωμα του άλλου στη ζωή; Ενώ το δημογραφικό είναι μείζον πρόβλημα στην Ελλάδα, γίνονται ετησίως πάνω από 300.000 εκτρώσεις (χωρίς τις παράνομες-αδήλωτες), δηλαδή η ίδια τραγωδία επαναλαμβάνεται καθημερινά πάνω από 850 φορές. Αν το κοιλιακό τοίχωμα της γυναίκας ήταν διάφανο, ώστε να βλέπουμε το έμβρυο μέσα στην έγκυο, θα εκτελούνταν εκτρώσεις; Ο άνθρωπος νομίζει πως αυτοθεοποιήθηκε και ρυθμίζει τα πάντα με βάση το ατομικό του βόλεμα, έχοντας πετάξει και τον ίδιο τον Παντοδύναμο Θεό στον κάλαθο των αχρήστων, όπως και τόσους αδύναμους ανθρώπους, τόσα μωρά, που υπέστησαν έκτρωση. Πάντως, το εκτρωτικό δοχείο δεν περιέχει πάντα «άχρηστα υπολείμματα», γιατί σε ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία και Σκανδιναβικές χώρες τα εμπορεύονται:

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΛΛΑΓΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ, ΑΠΟ ΓΝΩΣΤΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΡΕΜΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ!

«Έκτρωση, απόξεση, άμβλωση ή διακοπή κυήσεως» την ονόμασαν άτομα με αμβλυμένες συνειδήσεις, άτομα με συμφέρον, άτομα που απαξίωσαν από ανθρώπους όλους τους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί ή, απλώς, άτομα που δεν έχουν γνώση ή έχουν γνώση δίχως ηθική. Θα δεχόσουν εσύ να εκτρωθείς με απόφαση άλλων, προτού γεννηθείς; Αν σου το ζητούσαν, θα το δεχόσουν; Θεωρείς σοβαρό κάποιον λόγο για να σου έχει αφαιρεθεί η δική σου ζωή; Αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν γιατί να κάνεις στους άλλους; Σε λεξικό, θα βρεις πως η λέξη «έκτρωση» βγαίνει από το ρήμα «τιτρώσκω» που σημαίνει «τραυματίζω, πληγώνω, προξενώ φθορά / βλάβη, καταστρέφω, αχρηστεύω» ενώ «εκτρωματικός» σημαίνει «αποτροπιαστικός». Ως θεωρία και πράξη, η έκτρωση είναι ένα έκτρωμα. Τι είδους ιατρική δεοντολογία είναι αυτή που αποδέχεται τις εκτρώσεις; Πριν από χιλιάδες χρόνια ο Ιπποκράτης στον Όρκο του έλεγε «...δεν θα δώσω σε κανέναν θανατηφόρο φάρμακο, ακόμη κι αν μου το ζητήσει... ούτε σε έγκυο γυναίκα εκτρωτικό δηλητήριο...».

Η έκτρωση δεν είναι λύση. Μπορούμε να φανούμε ώριμοι και να μην θέσουμε στους εαυτούς μας δολοφονικά διλήμματα. Ας φροντίσουμε από τώρα, ας προσέξουμε κάθε παράμετρο της ζωής μας, που μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους των λαθών μας. Αν κάναμε αρκετά λάθη, ας μην κάνουμε τουλάχιστον την έκτρωση. Λύσεις υπάρχουν. Λύση είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, που μπορεί να μας συμπαρασταθεί και να βοηθήσει. Προτείνεται και ο «Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» (Ηπείρου 28, 104 33, Αθήνα, 210-8828788), που προσφέρει αμέριστη βοήθεια στην ανύπαντρη ή έγγαμη μητέρα, πρακτική, νομική, οικονομική, ψυχολογική, ιατρική και κοινωνική.

Η ζωή μπορεί να είναι συναρπαστική, σαν το ξεκίνημά της!