Από την συλλαβικήν ελληνικήν γραφήν εις το ελληνικόν αλφαβητικόν σύστημα

Του Αναστασίου Στάμου 

(«Δαυλός», τ. 198, Ιουν. 1998, σελ. 12363-77)

Σελ. 12375-77:

Δ. ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ - ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

Είμεθα πλέον έτοιμοι να γράψωμεν την ονοματοθεσίαν των γραμμάτων του αλφαβή­του εις την Γραμμικήν συλλαβικήν Γραφήν και να μεταγράψωμεν κατόπιν τα ονόματα αυτά εις το άλφαβητικόν σύστημα της Καδμηίου - Δωρικής «γραμματικής».

Προκύπτουν εκπληκτικά συμπεράσματα:

α) Ασφαλώς πρόκειται δια νέα ονόματα, τα οποία δεν ταυτίζονται εν πολλοίς με καμμίαν άλλην προτέραν λέξιν, ενώ συγχρόνως αι ρίζαι των ονομάτων των γραμμάτων είναι σαφώς ελληνικαί, ως είναι λογικόν, με πρόσθεσιν μιας ως επί το πλείστον παραγωγικής ουδετέρας καταλήξεως -τα (όπως λέγομεν γράμμα, γράμμα-τα).

β) Η μουσική (μακρά - βραχεία διάρκεια φωνηέντων, τόνος - ύψος φωνής) όπως και τα μαθηματικά συνυπάρχουν εις την ελληνικήν γλώσσαν (το τρισυπόστατον του αλφα­βήτου). Όταν, ως προείπομεν, ο Παλαμήδης επενόησε και τους αριθμούς, ασφαλώς εταύτισε τούτους με τα γράμματα (μέχρι τότε ήτο η μονάς Ι, η δεκάς -, και η εκατοντάς 0, εκ των οποίων προέκυπτε όλη η αρίθμησις έως το 999). Καθώς δε τα γράμματα αντιπροσωπεύουν και αριθμούς, δεικνύομεν, ότι ο πυθμήν του λεξαρίθμου του ονόματος εκά­στου γράμματος επαληθεύει την θέσιν του και η ονομασία του συνδυάζεται βάσει μη­χανισμού συσχετίσεως, του οποίου το αποτέλεσμα ανιχνεύομεν ευθύς αμέσως:

Θέσις 1η: (A) a-ra-pa = αλφα, εκ του a-re-pe = αλφείν, απαρέμφατον αορίστου β' του ρήματος αλφά-νω = παράγω, αποκτώ. Λέγομεν σήμερον: τα τιμ-αλφή (τιμή + αλφείν) κοσμήματα. Παρέμεινεν αμετάβλητον, χαρακτηρίζον την εξεύρεσιν του αλφαβήτου. Αξία α (βραχύ και μακρόν) και ε^ε (ε μακρόν). Πιθανή επίσης παραγωγή του εκ του e-re-pe = ερέφειν, απαρεμφάτου του ρήματος ερέφω = στεγάζω. Σήμερον λέγομεν: όροφος, ορο­φή. Εις τούτο συντείνει η εξέλιξις του συμβόλου του Δίσκου της Φαιστού και της ιερο­γλυφικής της Κρήτης, πού δείχνουν κατοικία […] […], το οποίον εις την ΓΓΑ γίνεται […] και εις την ΓΓΒ γίνεται [Α]. [Από σελ. 12374: Προκύπτει όθεν, ότι το μακρόν ε, το οποίον εγράφετο [Α] εις την Γραμμικήν Γραφήν Β, κατά την μετάβασιν έλαβε το σχήμα Α (και την ονομασίαν άλφα) με αξίαν α και ε μακρού. Ενώ το βραχύ ε καθώς και το ει κατά την μετάβασιν εδηλώθη με το Ε (4).]

Πυθμήν = 1 ως εξής: Α+Λ+Φ+Α = 1+30+500+1 = 532 είναι ο λεξάριθμος του ονόματος. Ως πυθμήν νοείται το υπόλοιπον απομένον εκ των αφαιρουμέ­νων εννεάδων ή το αποτέλεσμα της προσθέσεως των ψη­φίων του λεξαρίθμου έως ότου προκύψη μονοψήφιος αριθμός: 5+3+2 = 10 --> 1+0 = 1.

Θέσις 2α: (Β) we-ta = BETA. To σύμβολον της ΓΓΒ δια την γυναίκα είναι wo = […]. Αι λέξεις βανά, femme, καθώς και γονή, γυνή, woman αναφέρονται εις την γυναίκα. Το Β επίσης γράφεται […], από το […]=we.

Πυθμήν = 2 ως εξής: Β+Ε+Τ+Α = 2+5+300+1 = 308, ο λεξάριθμος του ονόματος. Οπότε ό πυθμήν: 3+0+8 = 11 --> 1+1 = 2.

Θέσις 3η: (Γ) ka-ma-ta = ΓΑΜΤΑ, εκ του ka-me-e = γαμέειν, γαμείν. Εξ αφομοιώσεως του Τ εις Μ εξηγείται το δεύτερον Μ του ΓΑΜΜΑ, όπως κατέληξεν εις το κλασσικόν αλφάβητον. Εις την αρχαίαν Ινδικήν (Σανσκριτικήν) υπάρχει η λέξις kama = επιθυμία, σαρ­κική ένωσις (kama loka, kama sutra).

Πυθμήν = 3 ως εξής: Γ+Α+Μ+Τ+Α = 3+1+40+300+1 = 345 ο λεξάριθμος του ονόματος. Ο πυθμήν: 3+4+5 = 12 --> 1+2 = 3.

Θέσις 4η: (Δ) de-wa-ta = ΔΕΛFΤΑ. Εξ απαλοιφής του F κατέληξε ΔΕΛΤΑ εις το κλασσικόν αλφάβητον.

Καθ' Ησύχιον δέλτα = αιδοίον γυναικείον. Το σχήμα της ήβης του σώματος της γυ­ναικός είναι ανεστραμμένον δέλτα V. Εμφανίζεται ως σύμβολον εις τον δίσκον του Φαι­στού καθώς και εις τον αμφορέα του Ορχομενού. Η μήτρα της γυναικός επίσης έχει όμοια σχήμα και ονομασίαν: ΔΕΛΦΥΣ. Εις την αρχαίαν Ινδικήν deva = θείον ον. Οι Δελ­φοί δε ως ομφαλός της Γης είναι η μήτρα των θείων όντων. Υπενθυμίζεται, ότι εις την ΓΓΒ παραλείπεται το σύμφωνον προ του w: ko-wo = κόρFος (κούρος μεταγενέστερον).

Πυθμήν = 4 ως εξής: Δ+Ε+Λ+F+T+A = 4+5+30+6+300+1 = 346 --> 3+4+6 = 13 --> 1+3 = 4.

* Πιθανώς επίσης ή σειρά των Β,Γ,Δ να προήλθεν εκ του χειλικοϋπερωικοΰ q (ηχηρά ως δασέα): qa=BA, ΓΑ, qe = BE, ΔΕ.

Θέσις 5η: (Ε) e = Ε, ως φωνήεν αρχικόν γράμμα της λέξεως έ-μμεναι = εί-ναι, απα­ρεμφάτου του ρήματος ειμί = είμαι, υπάρχω. Εδήλωνε, ως προείπομεν, εις την Καδμήιον - Δωρικήν «γραμματικήν» το ε βραχύ και τον δίφθογγον ει. Εις το κλασσικόν αλφά­βητον έχει την ονομασίαν ει. Εκόσμει την προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνος εν Δελφοϊς.

Έλαβε την πέμπτην θέσιν εν τω αλφαβήτω και την αριθμητικήν αξίαν Ε = 5.

Θέσις 6η: (F) wa-wo-ta = FAFOTA εκ της λέξεως wa-wo = FaFos = αώς (ηώς - έως) = φως πρωινόν. Κατόπιν απλοποιήσεως έλαβε την όνομασίαν FAF =βαυ, και, αποβληθέντος του F εκ του αλφαβήτου, παρέμεινε ως αριθμητικόν με την ονομασίαν δίγαμμα ομοιάζον με διπλούν Γ, άλλα και διότι 2xΓ = 2x3 = 6 = F. Συναφές: FαFέλιος = αέλιος = ήλιος.

Πυθμήν = 6 ως εξής: F+A+F+O+T+A = 6+1+6+70+300+1 = 384 ο λεξάριθμος του ονό­ματος, και ο πυθμήν του 3+8+4 = 15 --> 1+5 = 6.

Θέσις 7η: (Ζ) ze-ta = ΖΕΤΑ, εκ του za-we = ζάειν = ζην (ΖΕΝ). Εις τον αμφορέα της Ελευσίνος εμφανίζεται η λέξις zo-wa = ζωά = ζωή.

Πυθμήν = 7 ως εξής: Ζ+Ε+Τ+Α = 7+5+300+1 = 313 --> 3+1+3 = 7.

Θέσις 8η: (Η) he-ta = ΗΕΤΑ, εκ του he-ro = ήρως, έρως κατά Πλάτωνα («Κρατύλος»).

Πυθμήν = 8 ως εξής: Η+Ε+Τ+Α = 8+5+300+1 = 314 --> 3+1+4 = 8.

Το γράμμα [Α] της ΓΓΒ ως ε μακρόν εγέννησε το Α, ως ε βραχύ εγέννησε το Ε και ως ε δασύ εγέννησε το Η (βλέπε πίνακα 2). Εις την Ιωνικήν, όπου δεν εγράφετο δασύ πνεύμα, με Η απεδόθη το ανοικτόν α, δηλαδή το μακρόν α (και το μακρόν ε), καθώς με Ω απεδόθη το ανοικτόν ο, δηλαδή το μακρόν ο.

Θέσις 9η: Θ te-ta = ΘΕΤΑ, εκ του te-e = θέειν, απαρεμφάτου του ρήματος θέω = τρέ­χω με το σχήμα του τροχού και την συναφή έννοιαν του θεού κατά Πλάτωνα. Την λέξιν θεός δε ό Ηρόδοτος έτυμολογεί εκ του θέτω. Αλλ' εις τον αμφορέα της Ελευσίνος υπάρ­χει το ρήμα ti-to = τίθω = θέτω, ομοίας ρίζης με το όνομα του ενάτου γράμματος του αλφαβήτου.

Πυθμήν = 9 ως έξης: Θ+Ε+Τ+Α = 9+5+300+1 = 315 --> 3+1+5 = 9.

Αν αύται είναι αι ονομασίαι παραγωγής των γραμμάτων, τότε καταφαίνεται εκ της πρώτης εννεάδος των γραμμάτων του αλφαβήτου ο υψηλός νοηματικός στόχος των νο­μοθετών:

Αλφείν Βανά Γαμείν Δελφύν Είναι Αώς Ζάειν Ηέρως Θέειν.

Ο κώδιξ της ζωής του ανθρώπου επί Γης κατά την Ελληνικήν Κοσμοθέασιν, ως είναι διατυπωμένη εις τα εννέα πρώτα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου:

Να αποκτήσης γυναίκα, να ενωθής δια γάμου, εις μήτρα να φέρης ύπαρξιν, φως πρωινόν, να ζήση ζωήν ως ήρως με έρωτα προς θέωσιν.

Με τα Μαθηματικά ως αληθή νόμον, αναλλοίωτον, αιώνιον κανόνα ενθέσεως της νοη­τικής συλλήψεως εις το ορατόν πεδίον οι Έλληνες ενεφάνισαν το όργανον του πολιτι­σμού, την Γραφήν δια του Αλφαβήτου, ως σύζευξιν Ουρανού και Γης, Ανδρός και Γυ­ναικός, Σκέψεως και Πράξεως.

Δεν είναι τυχαίον, ότι οι πολέμιοι του πολιτισμού των Ελλήνων διεστρέβλωσαν και διέφθειραν το νόημα όλων αυτών των λέξεων - εννοιών. Μία δράξ εκμαυλιστών της ανθρωπότητος τότε και τώρα παρασύρουν τους αδαείς εις την αποδόμησιν του ναού του Λόγου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(3) Οι ημέτεροι «γλωσσοδιορθωταί» του Παιδαγωγικού Institutum θεωρούν σωστότερον να γρά­φουν το Γάμμα με ένα μ, το Κάππα με ένα π, το λάβδα ως λάμντα κ.τλ. Η παρούσα μελέτη δεικνύει την τεραστίαν σημασίαν της ορθής αναγραφής των. Δεν είναι απλώς λόγοι ιστορικοί, παραδόσεως και συνεχείας, δια τους οποίους πρέπει να εμμένωμεν, αλλ' όστις παραλλάσσει την Ελληνικήν Γλώσσαν, στερεί από τον εαυτόν του και τους συνέλληνας το φως του λόγου, την διαύγειαν της νοή­σεως.

(4) Εις το αλφάβητον της άκρως συντηρητικής Αγγλικής γλώσσης παρέμεινε το Α ως έϊ και το Ε ως εί, τις οίδε άπό πότε και υπό ποίων Ελλήνων οικιστών της Αλβιόνος και της Ίριδος, και ποίαν παράδοσιν φερόντων.

(5) Κατά την ανάγνωσιν της λέξεως ku-su-ro της ΓΓΒ οι μη γνωρίζοντες τους κανόνας, δηλαδή οι ημιμαθείς, προέφερον αντί του ορθού «ξύλον» το λανθασμένον «κούσουρο», όπερ παραμένει ως σή­μερον: κούτσουρο - κουσούρι. Ούτως ή «δημοτική» γλώσσα, δηλαδή ή άνευ κανόνων, ως έτυχεν, μη λογία απόδοσις της ελληνικής γλώσσης, έχει ιστορίαν αρχαιοτάτην, η οποία βεβαίως δεν εδίχαζε τους ανθρώπους· απλώς υφίστατο ως διάλεκτος. Τι σχέσιν όμως έχει η πρόοδος με την έπιβολήν της (1977); Διότι ενεταφίασαν την καθαρεύουσαν, δηλαδή τον συνδετικόν κρίκον της καθομιλουμένης μετά της κλασσικής των αρχαίων πνευματικών μας στηριγμάτων. Μόνον εχθροί μισούντες την ελληνικήν γλώσσάν τε και το ελληνικόν έθνος ηδύνατο να διαπράξουν τοιούτον έγκλημα.