ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

ΑΘΗΝΑ 21-6-2017.

Το κράτος είναι το σπίτι τού λαού και ο εργαζόμενος λαός είναι ο νοικοκύρης που συντηρεί το σπίτι. Ο νοικοκύρης είναι ο αρμόδιος να θέσει τούς κανόνες και να διοικήσει με συνέπεια και εργασία τον Οίκο τής Φυλής. Λαός και Φυλή συνθέτουν την όμαιμη λαϊκή κοινότητα, το Έθνος δηλαδή. Και το Έθνος ανήκει μονάχα στους εργάτες και τούς πολεμιστές που φτιάχνουν το ψωμί και την άμυνα τού κράτους. Αυτοί και μόνον δύνανται να ρυθμίσουν τις εργασιακές σχέσεις.

Μονάχα το οργανωμένο και αυθύπαρκτο εθνικό κράτος διαθέτει εργατικό δίκαιο επαρκές. Διότι το κράτος αυτό στηρίζει στα παιδιά του την βιωσιμότητα τής Εθνικής Κοινότητος. Δεν χρειάζεται υπερασπιστές τού λαού. Δεν έχει ανάγκη τούς συνδικαλιστές των κομμάτων που διαιρούν τούς εργάτες σε χωριστά συμφέροντα και βιλαέτια. Είναι το ίδιο το Εθνικό Κράτος συνδικαλιστής και ρυθμίζει ως δικό του ζωτικό παράγοντα την απόδοση τού οικονομικού αποτελέσματος στην παραγωγική βάση που το δημιουργεί.

Ήταν ο Εθνικοκοινωνιστής Εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς που επί τού εθνικού καθεστώτος τής 4^ης Αυγούστου 1936 ρύθμισε την σχέση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο, όπως αντιστοίχως ρύθμισε τη σχέση ανάμεσα στο παραγόμενο προϊόν και την οικονομική αντιπαροχή. Μέσα σ’ αυτά ακριβώς τα πλαίσια, ο Μεταξάς κατόρθωσε σε συνεννόηση με τούς εκπροσώπους των εργαζομένων να φέρει την οκτάωρη απασχόληση, τις υπερωρίες, τις εργασιακές συμβάσεις, το ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, το ΙΚΑ και άλλα τινά παρεμφερή.

Ο Ιωάννης Μεταξάς έχτισε λοιπόν εργατικό δίκαιο εκ τού μη όντος. Φιλοσοφία τού Εθνικού Κυβερνήτη ήταν η ίδια φιλοσοφία που διέπει διαχρονικά την ιδεολογία τού Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού, δηλαδή η ενότητα, η σύμπνοια και η συνεργασία ολόκληρης τής ελληνικής κοινωνίας γύρω από έναν κοινό σκοπό. Είναι αυτό που λέμε και ζητούμε εμείς οι Εθνικοκοινωνιστές ότι πρέπει Πολιτεία και Πολίτες να αποκτήσουν κοινούς σκοπούς και να επιτύχουν κοινά αποτελέσματα. Ανάπτυξη επάνω στην παραγωγική αυτάρκεια τού λαού και την οικονομική αυτοσυντηρησία τού Έθνους, αποκλειστικά πάνω στους δικούς του πόρους.

Για να επιτύχει το κράτος τούς σκοπούς του, οφείλει να καλύψει τις ανάγκες του σε έμψυχο και υλικό δυναμικό, δίχως κενά και εξαρτήσεις. Τα αγαθά που παράγει πρέπει να αποδώσουν χρηματική αξία τόση, ώστε να καλύψει τις ανάγκες του σε επισιτισμό, υπηρεσίες και υποδομές. Να καταναλώνει τα απαραίτητα. Να αξιοποιήσει τούς φυσικούς πόρους, ορυκτούς και υδρογονάνθρακες και στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο, στην δημιουργία εργατικών θέσεων και ενέργειας. Να χρηματοδοτεί υγεία, παιδεία, άμυνα και κρατικές υπηρεσίες στον βαθμό τής οικονομικής συμβολής τού λαού, στο ίδιο επίπεδο, διάφανα και ισότιμα.

Δεν μπορείς να μιλάς μήτε για εργατικό δίκαιο μήτε για δίκαιο κράτος, όταν συντηρείς υπεράριθμο προσωπικό στο δημόσιο εν σχέση με τον ιδιωτικό τομέα ούτε όταν πολιτικοί, ολιγάρχες, προπαγανδιστές και συνδικαλιστές κερδίζουν πλούσιες παροχές άνευ παροχής αντάξιου ή και μηδενικού έργου. Δεν μπορείς να μιλάς για δίκαιο κράτος, όταν ξεπουλάς τούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους και τις κερδοφόρες επιχειρήσεις, γη, βιομηχανία, ενέργεια, στα χέρια ανταγωνιστικών τού Ελληνισμού συμφερόντων. Δεν μπορείς να είσαι κρατική αρχή, όταν διχάζεις τον εργαζόμενο λαό και όταν τον αντικαθιστάς με ξένα εργατικά χέρια και διεθνείς τοκογλύφους.

Το ψευτορωμέϊκο παρέδωσε την διαχείριση τής οικονομίας στους σιωνιστές δανειστές που ονόμασε σωτήρες, συμμάχους, σε κάποιες περιπτώσεις και επενδυτές. Έθεσε το χρήμα επάνω από την βιωσιμότητα τού λαού και την ασφάλεια τού Έθνους. Καταρράκωσε την αξιοπρέπεια των Ελλήνων που ψάχνουν εργασία στα ξένα, μαραζώνουν στην ανεργία και χάνουν σπίτι και γη. Αλλά αυτοί οι Έλληνες, αυτή η γη, αυτό το σπίτι είναι η Πατρίδα και όχι οι πολυεθνικές, όχι το κομματικό ρουσφέτι, όχι η παγκοσμιοποιημένη νοητή φυλακή.

Το ψευτορωμέϊκο πρέπει να φύγει από τη μέση μαζί με την ξενοκίνητη αστική δημοκρατία του. Να χτίσουμε ένα νέο, ένα αληθινό κράτος, ένα αληθινά ελληνικό κράτος. Το νέο αυτό κράτος είναι ένα εθνικό, λαϊκό και φυλετικό κράτος. Αυτό το εθνικολαϊκό και φυλετικό κράτος είναι συνακόλουθα κοινωνικό και εργατικό κράτος. Φτιάχνουμε λοιπόν ένα κράτος που απαρτίζεται από το ελληνικό αίμα και το ενεργό παραγωγικό πληθυσμό. Δίδουμε εργασία σε όλους όσους το επιθυμούν. Φτιάχνουμε ασφαλείς συνθήκες. Και συνεχίζουμε μονάχα με όσους αγαπούν Πατρίδα και Έθνος, απομακρύνοντας οκνούς, προδότες και ξενοκρατία.

Η συμφωνία Πολιτείας, εργαζομένων και εργοδοτών σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης είναι απαραίτητη και συμπεφωνημένη βάση. Ισοσκέλιση οικονομικών αξιών και παραγωγικής διαδικασίας. Σύνδεση χρήματος και αγαθών, αυτό που λέγεται πραγματική οικονομία και όχι εικονική, όχι δηλαδή οικονομία τού χρηματεμπορίου και των στείρων υπηρεσιών. Απασχόληση των Ελλήνων και εξάλειψη τής ανεργίας, αποκλείοντας την είσοδο ξένων εργατών και αγαθών. Κάλυψη των εσωτερικών αναγκών απόλυτη. Ο δε ξένος επενδυτικός παράγοντας έπεται τού ελληνικού και αφού δίδει εργασία αποκλειστικά σε Έλληνες.

Ουδεμία εργασιακή θέση χάνεται για λόγους κερδοσκοπικούς. Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα ακολουθεί την απασχολησιμότητα και την φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων, με πλήρες ανταποδοτικό όφελος. Το εθνικό εισόδημα αναλίσκεται επί ωφελεία των παροχών σε υγεία, παιδεία, εργασία και άμυνα, εντός τής ελληνικής επικράτειας.

Το ωράριο εργασίας παραμένει στα πλαίσια τού οκταώρου, με πλήρη και χωριστή αμοιβή των επιπλέον ωρών. Οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργασιακών χώρων ρυθμίζονται σε συνεργασία εργοδοσίας και εθνικού εργατικού κράτους. Κάθε ελληνική πρόσληψη στηρίζει εκ τού κράτους τον εργοδότη και πάσα απώλεια ελληνικής θέσης εις χείρας τρίτων τον αποστερεί πάσης στηρίξεως.

Ο τριτογενής οικονομικός τομέας τού εμπορίου και των υπηρεσιών συνδέεται άμεσα και στηρίζεται από την υγιή ανάπτυξη τού πρωτογενούς παράγοντα τής αγροτικής οικονομίας και τού δευτερογενούς τής βιομηχανίας και τής βιοτεχνίας. Από τής γης και τής θαλάσσης άρχεσθαι και προς την κοινωνία καταλήξατε. Ο γεωργικός, ο κτηνοτροφικός, ο αλιευτικός, ο ενεργειακός παράγοντας, το εργοστάσιο, τούτοι είναι οι κινητήριοι μοχλοί, προστατευόμενοι στην απόδοση και την ιδιοκτησία σε χέρια ελληνικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο στηρίζονται και οι δημόσιες υπηρεσίες ομοίως σε κάθε περιφέρεια και στο έμψυχο δυναμικό που αντιστοιχεί στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.

Ο τραπεζικός παράγοντας διαφυλάττει το εθνικό εισόδημα υπό τον πλήρη έλεγχο τού εθνικού κράτους. Ενισχύει την εργασία, την παραγωγή και την ελληνική επιχειρηματικότητα. Τα δε ασφαλιστικά δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων σε παροχές και εργασιακό βίο ρυθμίζονται με βάση την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και τις βιολογικές αντοχές των εργαζομένων. Θέλουμε κράτος που ανήκει σε κείνους που το χτίζουν. Και αυτό το κράτος είναι εθνικιστικό.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ