Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

ΑΘΗΝΑ 28-6-2017.

Βιώσιμο κράτος είναι εκείνο που καλύπτει την εσωτερική αγορά αγαθών με τούς εθνικούς του πόρους. Λειτουργικό κράτος διαθέτει η εθνική κοινότητα που ρυθμίζει την κατανάλωση και τα κρατικά έξοδα με την παραγωγική εργασία και το συναφές εθνικό εισόδημα. Είναι η λεγόμενη παραγωγική οικονομία εκείνη που στηρίζει και χρηματοδοτεί τις υπηρεσίες και όχι η εικονική οικονομία των υπηρεσιών και των μηδενικών οικονομικών αποτελεσμάτων.

Η έννοια τού μηδενικού χρέους δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση, μηδέ εξαιρουμένου τού πλέον αναπτυγμένου κράτους στον κόσμο. Διότι το χρέος υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι συνέπεια είτε ανθρωπίνου λάθους είτε αρνητικών φυσικών συγκυριών. Αλλά λάθος αποφάσεις και ενέργειες δεν κάνει μονάχα εκείνος που είναι τεμπέλης ή αποβιώσας. Και οι κακές καιρικές συνθήκες ή ένας πόλεμος ούτε προβλέπονται πάντα ούτε αφήνουν ανεπηρέαστη την οικονομία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα έξοδα υπερκαλύπτουν τα έσοδα και το χρέος είναι το λεγόμενο υγιές που απαιτεί διορθωτικές παρεμβάσεις εκ μέρους τού κράτους.

Εκτός όμως τού συγκυριακού υγιούς χρέους, υπάρχει και το προσχεδιασμένο δόλιο χρέος. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που τα «λάθη» τής πολιτικής ηγεσίας είναι σκόπιμα και οι ζημίες δημιούργημα ενός πολέμου ακήρυχτου με καθαρά οικονομικούς όρους. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις τής φορολόγησης που υπερβαίνει το διαθέσιμο εισόδημα, στον τραπεζικό υπερδανεισμό, στην κρατικοποίηση τής ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, στην εκχώρηση τής εγχώριας παραγωγής αντί εισροής ξένου και εικονικού χρήματος. Το παρεπόμενο χρέος αυξάνεται και πνίγει το κράτος για να αφανιστεί το έθνος.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η οικονομία εμφανίζεται ως ο καθρέπτης τής εθνικής κοινότητας. Στις ελεύθερες εθνικές κοινότητες το χρήμα βγαίνει από τον ιδρώτα τού λαού και η οικονομία αυτή είναι το μέσον που υπηρετεί την αυτάρκεια και την ανάπτυξη τού κράτους. Στις σκλαβωμένες εθνικές κοινότητες το χρήμα αφαιρείται από έναν λαό καταματωμένο που εργάζεται για μια τυραννική εξουσία και η οικονομία έχει καταλάβει την εξουσία και την κυριαρχία ενός ανύπαρκτου κράτους. Διότι αν η πολεμική σκλαβιά είναι πρόσκαιρη, η οικονομική σκλαβιά είναι μακρόβια και μετατρέπει τον άνθρωπο σε ραγιά με υποχρεώσεις ψεύτικες.

Όταν οι συντελεστές τής εργασίας απομακρύνονται από την εθνική κοινότητα και δεσμεύονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τότε το κράτος πρέπει να καταλυθεί. Είτε θα υπαχθεί σε νέα και υπερεθνικά πλαίσια γενόμενο αποικία χρέους είτε θα ανατραπεί η βλαπτική καθεστηκυία τάξη από τον νόμιμο ιδιοκτήτη τού κράτους, την όμαιμη λαϊκή και φυλετική κοινότητα. Διότι στην περίπτωση τού δόλιου και επαχθούς χρέους, οι ευθύνες ανήκουν στην ιδιωτική καθεστωτική συμμορία που το δημιούργησε. Εθνικό χρέος είναι μόνο το υγιές και συγκυριακό χρέος που καλύπτεται από τις οικονομικές θυσίες και την εργασία τού λαού.

Υγιές χρέος για να αντιληφθούμε με ζωντανό παράδειγμα την σχέση χρήματος και εργασίας είχε η Ελλάς στα χρόνια των εθνικών κυβερνητών Ιωάννη Μεταξά και Γεωργίου Παπαδοπούλου. Δεν είναι ασφαλώς ζήτημα υπερκαταναλωτισμού και απόλυτου πλούτου, αλλά ζήτημα πλήρους καλύψεως των ζωτικών αναγκών και σωστής διαχείρισης.

Στις ανωτέρω χρονικές περιόδους, η κάλυψη των δαπανών τροφής, υγείας, παιδείας και άμυνας προέκυπτε από τη λειτουργία τής πρωτογενούς και τής δευτερογενούς παραγωγής που κάλυπταν με τη σειρά τους το εμπόριο και τα σπίτια. Ήταν το χωράφι, η αλιεία και το εργοστάσιο που σίτιζαν το λαό και η συναλλαγή των προϊόντων τους που μετατρεπόταν σε χρήμα. Ο δε λαός ταυτιζόταν με το κράτος και οι απαιτήσεις του υπερίσχυαν και μηδένιζαν τούς τοκογλυφικούς μηχανισμούς, διαγράφοντας τα παρασιτικά χρέη.

Στην περίπτωση τής αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, το ψευδοκράτος των ψευτορωμιών πολιτικάντηδων εγκατέλειψε τις υποδομές τής επαρχίας, μεταφέροντας αυτές στις μεγαλουπόλεις. Απέσυρε τον βιομηχανικό παράγοντα, εκτόξευσε τις αγροτικές δαπάνες σε απαγορευτικό για την τσέπη τού επαρχιώτη επίπεδο, συρρίκνωσε δραματικά τις υπηρεσίες υγείας. Δέσμευσε τον πλούτο τής χώρας στα κρατικά τρωκτικά και χορήγησε δόλιες επιδοτήσεις στον φτωχό λαό, αποκρύπτοντας την προέλευση αυτών. Και όταν οι επιδοτήσεις εξαντλήθηκαν, ήρθαν τα δάνεια, η εγκατάλειψη των εστιών και η αστυφιλία. Το επόμενο βήμα ήταν η μετατροπή τού χρέους των τρωκτικών σε δήθεν εθνικό χρέος.

Ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος στηρίχτηκαν στην φυσική τάξη πραγμάτων μέσα στην εθνική κοινότητα. Μαθαίνεις, παράγεις, αμύνεσαι. Αντιλαμβάνεσαι το ιστορικό πλαίσιο τής Πατρίδος σου, αναπτύσσεις τις δεξιότητές σου και την ενέργεια την φυσική, αποκτάς νοοτροπία νοικοκύρη και αυτεξούσιου προσώπου, ανατροφοδοτείς τις πηγές και τούς πόρους τής Πατρίδος, εργάζεσαι για να δημιουργήσεις και πολεμάς για να προστατεύσεις. Η εργατική τάξη και οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούν τη φυσική αριστοκρατία τής Ελληνικής Φυλής.

Παράλληλα στηρίζεσαι στην πληθυσμιακή υπεργεννητικότητα και στην ισόρροπη ανάπτυξη τού κοινωνικού ιστού. Περισσότερα αγαθά, περισσότερα ελληνικά χέρια, εθνική επάρκεια, φυλετική συνέχεια. Αυξάνεσθε και πληθύνατε και κυριεύσατε την ευλογημένη γη σας, όπως λέει και ο Πατέρας Θεός. Και φυσικά, πρέπει ο ενεργός πληθυσμός, οι εργαζόμενοι να είναι περισσότεροι από τούς μη ενεργούς και οι νέοι να είναι περισσότεροι από τούς πρεσβύτερους. Διότι τα νιάτα ανθοβολούν τη γη και αποθηκεύουν τούς καρπούς για την δική τους οικογένεια και τις ύστερες ηλικίες.

Οι δε περιφέρειες τού κράτους πρέπει να είναι όλες ανεξαιρέτως γεμάτες με λαό, εργασία, παιδεία και υγεία, στο ίδιο μεταξύ τους ποσοστό. Διότι εάν υπάρξει κενό, τότε θα συμβεί ό,τι συμβαίνει με τον άνθρωπο όταν κάποια ζωτικά του όργανα πάψουν να λειτουργούν. Θα εισρεύσουν στον οργανισμό ξένοι ιογενείς παράγοντες, οι δε μηχανισμοί αναζωογόνησης θα νεκρώσουν. Διότι ο φυσικός και ο ορυκτός πλούτος βρίσκονται στην ύπαιθρο χώρα και όχι στα τσιμέντα των μεγαλουπόλεων.

Υγιές είναι το εθνικό κράτος που επιβιώνει ακόμη και στις πλέον δύσκολες πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις. Στις δε ανθηρές περιόδους επενδύει στις ψυχές των δικών του ανθρώπων, φροντίζοντας την μεγέθυνση τής παραγωγικής αλυσίδας και την διεθνή οικονομική παρουσία τού Έθνους.

Το χρήμα υπηρετεί τούς εθνικούς σκοπούς. Ο λαός απολαμβάνει τούς καρπούς που παράγει με πλήρη πρόσβαση στις υπηρεσίες τού κράτους που τού ανήκει. Και η γεωπολιτική του παρουσία υποστηρίζεται από την στήριξη και την εργασία σύμπαντος τού οικουμενικού ελληνισμού. Τότε η οικονομία είναι εθνική και το κράτος οπωσδήποτε Εθνικοκοινωνικό.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ