ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΑΘΗΝΑ 2-8-2018.

Ο διεθνής ανταγωνισμός και ο πόλεμος ανάμεσα στα κράτη δεν διενεργούνται μονάχα με όρους διαφάνειας μήτε αποκλειστικά με τα όπλα. Διενεργούνται συχνάκις με όρους τρομοκρατίας και σκιώδους εγκλήματος μέσα στα τείχη τού δυστυχούς κράτους. Αν μάλιστα το στοχοποιημένο θύμα είναι έθνος που διάγει τον βίο του υπό καθεστώς άπιστο, προδοτικό και κατοχικό, τότε το θύμα είναι ιδανικός αυτόχειρας που δεν εξουσιάζει μήτε αυτή τούτη τη φύση που το περιβάλλει.

Στις εσχατολογικές ημέρες τής αντίχριστης παγκοσμιοποίησης, η ανθρώπινη ματαιοδοξία των δούλων τού σατανά δεν διστάζει να μετατρέπει σε όπλο της ακόμη και το περιβάλλον και τα φυσικά φαινόμενα. Η δε μέριμνα για την προστασία τής ανθρώπινης ζωής σκοπίμως συμψηφίζεται με την παροχολογία τού αστικού δημοκρατικού κράτους, προκειμένου ο λαός να δείξει ανοχή στο ένοχο ψευδοκράτος. Όταν το περιβάλλον και η ανθρώπινη ζωή συνθλίβονται, τότε ο λαός δικαιούται και υποχρεούται να πολεμήσει και να κατανικήσει τούς πολεμίους του.

Η Ελλάς έχει ζήσει μέσα σε αληθινά εθνικά και λαϊκά καθεστώτα, με αληθινά ελληνική πολιτική τάξη και ηγεσία, μα ως απειροελάχιστη εξαίρεση. Συνέβη όταν εξήλθε από κυβερνήσεις και καθεστώτα φαύλα, ανίκανα, ανθελληνικά που δεν είχαν πίστη Θεού και Πατρίδος ειλικρινή ή και ανύπαρκτη. Ο Ελληνισμός εξάλειψε τούς διχασμούς, ενώθηκε, εργάστηκε, πολέμησε, νίκησε. Ένα αληθινά Εθνικό Καθεστώς ήταν η 4^η Αυγούστου 1936 που σχημάτισε με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων ο Εθνικοκοινωνιστής Εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος δεν επέτρεψε ποτέ όσο ζούσε το ξέσπασμα ουδεμίας εσωτερικής ανταρσίας και πληγής.

Δεν έχει υπάρξει άνθρωπος που να έχει ζήσει και να έχει προσφέρει στον τόπο του δίχως να έχει κάνει κάποιο σφάλμα. Αλλά η συλλογική έκφραση και η θεσμική διαφάνεια καλλιεργούν συνειδήσεις και λαμβάνουν πρόνοιες, ώστε η ενέργεια τού Έθνους να κατευθύνεται στην πορεία τής κατοχυρώσεως αυτού ως αυτάρκους και ισχυρής προσωπικότητας. Στην εποχή τού Ιωάννου Μεταξά, η Ελλάς είχε αφήσει πίσω της πολιτικούς διχασμούς, είχε ζήσει πολεμικά δράματα, είχε δει τον άνθρωπο να πένεται. Ωστόσο κατόρθωσε να σηκώσει το κεφάλι και να χτίσει κράτος απαλλαγμένο, αν όχι ολοσχερώς από τούς εχθρούς της, πάντως σίγουρα από τούς δούρειους ίππους.

Επί καθεστώτος τής 4^ης Αυγούστου 1936 δομήθηκε εξ ολοκλήρου εργατική νομοθεσία, όταν σε άλλα κράτη υποτίθεται πιο ελεύθερα οι εργάτες χύνανε αίμα για να δικαιωθούν οι μόχθοι τους και να φάνε γλυκό ψωμί. Θωρακίστηκε ο ελληνικός στρατός, εξοπλίστηκε, αφοσιώθηκε στους εθνικούς και όχι τούς ψευτοσυμμαχικούς σκοπούς, επανήλθε η δίψα για την Μεγάλη Ιδέα και την εθνική μας ολοκλήρωση. Αποτράπηκε εν τη γενέσει της η κομμουνιστική ανταρσία που σχεδίαζε να βάλει από την πίσω πόρτα τούς άρπαγες εθνικού εδάφους. Και ο Ελληνισμός στράφηκε στον πρωτογενή τομέα, κάνοντας τη γη του να ανθίσει και να παράξει αγαθά.

Δεν υπήρχε επί Ιωάννου Μεταξά η δυνατότητα εισχώρησης ξένων στοιχείων με σκοτεινούς σκοπούς μήτε η αντικατάσταση των θεσμών από παραβατικούς συνομιλητές και πωλητές εθνικής γης. Η εθνική ασφάλεια και η δημόσια τάξη φυλάσσονταν τόσο από τούς ενόπλους φρουρούς τους όσο και από τον ίδιο τον Ελληνισμό που τείχιζε με την παρουσία του κάθε σπιθαμή τής εθνικής επικράτειας. Ο πολίτης ένιωθε διαρκώς και ζούσε στο πλευρό του την Πολιτεία ως πνεύμονα τής δικής του εργασίας. Υπήρχε ταυτόχρονα σχέδιο και πράξη, ανάπλαση και προστασία, δημιουργία έργου και λόγχη καταστολής, πρόληψη και ενέργεια στη ζωή τού Ελληνισμού.

Μέσα σ’ αυτό το καθάρια ελληνικό καθεστώς στρατηγικής ισχύος και αναπτύξεως, ψηφίστηκαν η οκτάωρη εργασία, οι συλλογικές συμβάσεις, το ΙΚΑ και πλήθος ακόμη εργατικών μέτρων που κάμανε το κράτος πλέον τού εθνικού και λαϊκού του χαρακτήρα, κράτος εργατικό. Ήρθαν η ενότητα, η σύμπνοια και ο αξιόμαχος χαρακτήρας σ’ ένα στράτευμα που μετατράπηκε σ’ ενεργό συμμέτοχο τής μεγάλης και διεκδικητικής Ελλάδος που εξάλειψε τα κουσούρια τής μικρότητος και τής μη διεκδίκησης των εθνικών δικαίων. Ήρθε η σύμπτυξη τού ελληνικού λαού σ’ ένα και μόνο αδιαίρετο Σώμα τής Ελληνικής Φυλής.

Μέσα σ’ αυτό το ίδιο καθάριο ελληνικό καθεστώς, αναβαπτίστηκε ο Ελληνισμός με το ζύμωμα, τον θείο έρωτα, την εκγύμναση νου και σώματος, την υπέρτατη έννοια τής ευθύνης στην γενέθλια γη των προγόνων του. Ο Ελληνικός Κοινοτισμός δημιούργησε σταθερή σχέση και μόνιμη παρουσία σε κάθε στρέμμα και σε κάθε μια εσχατιά τής Πατρίδος μας. Εποπτικές αρχές, κοινότητα και λαός ασκούσαν τον απόλυτο έλεγχο τής περιουσίας τους, απομακρύνοντας φαύλους μα και ταραξίες. Αλλά αυτό γινόταν γιατί πολύ απλά η Ελλάς άνηκε στους Έλληνες.

Ιδού λοιπόν η πρώτη ειδοποιός διαφορά που έκαμε την Ελλάδα να φροντίζει την ακεραιότητα και την υγεία των παιδιών της. Ότι χτίστες, καλλιεργητές, καματάρηδες μα και πολεμιστές τής Ελλάδος ήταν και θα ξαναγίνουν τα παιδιά της, οι Έλληνες στο αίμα, την πίστη και τη συνείδηση. Δεύτερη συμπερασματική οδός είναι ότι η Αληθινή Ελλάς ήταν, είναι και θα είναι δια παντός Εθνικοκοινωνική. Ελλάς εθνικά ισχυρή, κοινωνικά δίκαιη, κοινωνία Πιστών στο Χριστό Ελλήνων και φυλετικά συνεκτική. Και τρίτη καθοριστική στόχευση είναι η έγερση τού Ελληνισμού μας σε μια συγκροτημένη προσωπικότητα που τρανώνει και ουδόλως παραδίδει Πατρίδα. Ιδού λοιπόν οδός για εμάς αδέρφια μου Έλληνες.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ