ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ ΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΙ!

ΜΟΝΟ Ο ΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ

Νέα απίστευτη πρόκληση είχαμε πριν μια ώρα περίπου απο τους τούρκους και πάλι στο Ανατολικό Αιγαίο στο οποίο έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους, προκειμένου να εδραιώσουν την συνδιαχείριση και την αλλαγή του status quo στη θάλασσά ΜΑΣ. Συγκεκριμένα 6 τουρκικά μαχητικά (4 f16 και 2 φωτογραφικά που σάρωσαν όλη την περιοχή) εισέβαλαν στον εναέριο χώρο μας και πέταξαν πάνω απο ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΑ ΝΗΣΙΑ!
Στις 1.08 πέταξαν πάνω απο το Φαρμακονήσι, λίγα λεπτά αργότερα πάνω απο το Αγαθονήσι και τράβηξαν προς την Αμοργό, την οποία στην κυριολεξία ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΑΝ! Στις 1.25 συνέχισαν και πέταξαν πάνω απο τους Φούρνους της Ικαρίας!
Οι τούρκοι στρατηγοί στέλνουν το μήνυμα
πως αυτοί κάνουν κουμάντο και χαράζουν την εξωτερική πολιτική, όσο και αν τα δικά μας χαϊβάνια προωθούν την ελληνοτουρκική... φιλία και... συνεργασία! Λίγες μόνο ώρες πριν την εκπνοή του έτους και καταπατώντας -για ακόμη μια φορά- την συμφωνία Γιλμάζ- Παπούλια του '98 οι μογγόλοι απαιτούν την συνδιαχείριση στο Αιγαίο ΜΑΣ! Η μοναδική απάντηση που τους πρέπει δεν είναι άλλη απο τον ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ! Για να σταματήσουν διαπαντός τις μαγκιές....

ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΕΡΕΜΙΑ-ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΟΜΩΣ,ΤΟΝ...ΞΕΧΑΣΕ,ΤΡΕΜΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΙΩΝΙΣΜΟ!

Τηλεγράφημα στον Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία απέστειλε ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γεώργιος Καρατζαφέρης, πληροφορηθείς το περιστατικό το οποίο έλαβε χώρα στο Συνεδριακό Κέντρο της Δημητσάνας, κατά την ορκωμοσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας

Στο τηλεγράφημα του ο κ. Καρατζαφέρης τονίζει: « Άξιε διάδοχε του Γρηγορίου του Ε', Άγιε Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Σύμπας ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός, στέκεται νοερά στο πλευρό Σας για τη σθεναρή επισκοπική στάση, προχθές στη Δημητσάνα».

Κλείνοντας, υπογραμμίζει: «Παρακαλούμε πολύ, δεχθείτε την ολόψυχη συμπαράστασή μας εις τας βολάς που δέχεσθε και θα δεχθείτε στο μέλλον από τους εχθρούς της Εκκλησίας και του Ελληνισμού».

ΠΗΓΗ.

Σαφώς είναι θετική η συμπαράσταση στον Άξιο Μητροπολίτη Ιερεμία!

Όμως,απορούμε:Πού ήταν ο Καρατζαφέρης να τοποθετηθεί ανοικτά υπέρ του Μητροπολίτη Σεραφείμ,που δέχθηκε την ίδια και μεγαλύτερη επίθεση όχι μόνο από το εγχώριο σκυλολόι,αλλά και το παγκόσμιο;

Απάντηση:ΠΟΥΘΕΝΑ!Γιατί πολύ απλά,είναι πιο εύκολο να καταδικάζεις το ΚΚΕ,παρά τον Διεθνή Σιωνισμό και τα παρακλάδια του!

Έτσι "Ορθόδοξε" Καρατζαφέρη;ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ,ΒΑΛΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΙΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΟΥΜΕ...ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΥΣ!!!

Όχι τίποτα άλλο,να θυμηθείς και τα παλιά που έλεγες "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΣΩΝΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ"!

Εμείς,δεν σου ζητάμε να καταδικάσεις όλους τους Εβραίους,αλλά μονάχα το ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ!

Κι ας μην ρωτήσουν κάποιοι "τι κάνει η ΝΔ",γιατί εκείνη δεν ονομάζεται "Ορθόδοξη",ούτε είναι!

Τό σήμα τής Vodafone ίδιο μέ τό κεντρικό τμήμα τού σήματος τής ΚΚΚ (Ku Klux Klan)

Είναι όλοφάνερη ’η ‘ομοιότητα τού σήματος τής Vodafone, μέ τό κεντρικό τμήμα στό σήμα τής ΚΚΚ (Ku Klux Klan) καί στό σχήμα καί στο χρώμα.’Επίσης ‘υπαρχει ‘οπτική συσχέτιση μέ τόν ‘αριθμό 6.Στήν πραγματικότητα είναι τό λεγόμενο – blood drop – μία σταγόνα αίματος . Σύμφωνα μέ τίς θεωρίες τής Ku Klux Klan , άντιπροσωπεύει τό αίμα πού έχυσε ό ‘Ιησους Χριστός σάν θυσία στήν ” Λευκή Άρεία Φυλή” .

‘Αρθρο τής έφημερίδας Τά Νέα, «Μαύρη Τρύπα θα καταπιεί τη Γη» CΕRΝ: δικαστική προσφυγή κατά της υπερμηχανής που αναζητεί το μυστικό του Σύμπαντος / Στό CERN ή άνακάλυψη τού αιώνα – Έντόπισαν άντιύλη.

Υποπτεύονταν την ύπαρξή της αλλά ποτέ δεν είχαν καταφέρει να παρατηρήσουν άτομα αντιΰλης τόσο ώστε να καταλάβουν τι είναι πραγματικά. Το κατόρθωσαν στο CERN για έξι δευτερόλεπτα
Οι επιστήμονες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) κατάφεραν για πρώτη φορά να “παγιδεύσουν” 38 άτομα αντιύλης, συγκεκριμένα αντι-υδρογόνου. Αντι-υδρογόνο είχε παραχθεί ξανά στο παρελθόν, είχε όμως τότε καταστραφεί αμέσως μόλις είχε έρθει σε επαφή με την κανονική ύλη, ενώ αυτή τη φορά κατέστη δυνατό τα άτομα αντιύλης να διατηρηθούν, σε συνθήκες κενού, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου.

Οί προσπάθειες τής Μασωνίας νά βρεί νομιμοποίηση – Ίδρύει Τεκτονικά Ίδρύματα, μέ δήθεν Φιλανθρωπικούς σκοπούς.

1925
Μέ τήν ὑπ’ ἀριθμόν 5415/07.11.1925 Ἀπόφαση τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, ‘αναγνωρίζεται τό Σωματείο μέ τήν έπωνυμία ” Τεκτονική Ένωσις ” μέ σκοπούς φιλανθρωπικούς, πνευματικούς καί κοινωνικούς.
Τό Δικαστήριον τῶν ἐν Ἀθήναις Πρωτοδικῶν, συγκείμενον κ.λπ. Συνεδρίασαν δημοσία ἐν τῷ ἀκροατηρίῳ του τήν 7ην Νοεμβρίου 1925. Ἀκοῦσαν τοῦ Εἰσαγγελέως. Ἰδόν τά ὑποβληθέντα ἔγγραφα. Σκεφθέν κατά τόν Νόμον. Ἐπειδή ἐτηρήθησαν αἱ κατά τήν προδικασίαν ἀπαιτούμεναι διατυπώσεις, συντρέχουσι δέ, κατά τήνκρίσιν τοῦ Δικαστηρίου, ἅπασαι αἱ ύπό τοῦ Νόμου προβλεπόμεναι προϋποθέσεις πρός ἀναγνώρισιν τοῦ περί οὗ πρόκειται Σ ωματείου, ὡς τοῦτο ἐξάγεται ἐκ τῶνἐγγράφων ἅτινα ὑπεβλήθησαν ὑπό τοῦ Σωματείου. Διά ταῦτα Διατάσσει τήν ἐπιμέλεια τοῦ Γραμματέως τοῦ Δικαστηρίου τούτου τοιχοκόλλησιν τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Σωματείου ὑπό τήν ἐπωνυμίαν ” ΤεκτονικήἝνωσις ” ἐπί δεκαήμερον ἐν τῷ ἀκροατηρίῳ τοῦ Δικαστηρίου τούτου καί τήν μετά ταῦτα καταχώρησιν τοῦ ἀνωτέρω Σωματείου εἰς τό βιβλίον τῶν «Ἀνεγνωρισμένων Σωματείων καί ἐν ἰδίᾳ αὐτοῦ σελίδι. Μετά τήν ἐκτέλεσιν τῶν ἀνωτέρω. Ἀναγνωρίζει τό εἰρημένον Σωματεῖον ὡς φιλανθρωπικόν, πνευματικόν καί κοινωνικόν.
Ἐκρίθη καί ἀπεφασίσθη, έν Ἀθήναις τῇ 19ῃ Νοεμβρίου 1925, έδημοσιεύθη δέ αὐτόθι τήν 21ην Νοεμβρίου 1925.
Η ‘Ελληνική Μασωνία κρυπτόμενη πίσω από τήν ψευδώνυμη καί γενικόλογη έπωνυμία ” Τεκτονική Ένωσις ” καί μέ τόν γενικότερο σκοπό τής φιλανθρωπίας, πνευματικότητας καί κοινωνικότητας, έπέτυχε μία μερική ‘αναγνώριση ώς Σωματείο. Είναι προφανές ότι χρησιμοποίησε τόν γενικότερο τίτλο ” Τεκτονική Ένωσις ”, γία νά πετύχει τούς σκόπους της νά νομιμοποιηθεί, ’ενώ φυσικά αυτή η ‘ονομασία δέν ‘ανταποκρινόταν σέ κανένα μέχρι τότε όνομα Στοάς, Βαθμού ή Μασωνικής Τάξεως. ‘Ηταν ‘απλά ένα ‘εφεύρημα, ‘ενα Σωματείο – βιτρίνα, μία ακόμη μάσκα.
1927
Η Έλληνική Μασωνία στήν προσπάθεια της νά βρεί έμμεση νομιμοποίηση τής ύπαρξης της, κάτω από τόν μανδύα τής Φιλανθρωπίας, σκέφτηκε τήν δημιουργία ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ” . Αυτό τό Ίδρυμα υποτίθεται ότι θά είχε καθαρά Φιλανθρωπικό χαρακτήρα, γι’ αυτό καί η αίτηση υποβλήθηκε στόν ‘Υπουργό κοινωνικής πρόνοιας, όπου καί συνέχισε νά ’υπάγεται μετά τήν ’αναγνώριση του. !!!
Οἱ ἱδρυτές τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος : Μιλτ. Πουρῆς, Σπ.Βελλῆς, Σπ. Νάγος, Ἀθ. Ἰωάννου, Χρ. Λαδᾶς, Ἀντ. Ἀνδριανόπουλος, Ν. Νῶε, Π. Χατζηπάνος, Δημ.Παπούλιας καί Γεώργ. Δ. Ράλλης, μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 1311/27.ο8.1927 αἴτηση τους πρός τόν Ὑπουργόν τῆς Προνοίας καί Ἀντιλήψεως  Μιχ. Κύρκον, ζ ήτησαν τήν ἔγκριση τοῦ Ὀργανισμοῦ τοῦ ἐν Ἀθήναις ” Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος ” . ( ‘Ο ἐκ τῶν ἱδρυτῶν μασώνος Π. Χατζηπάνος 33ου βαθμού, ‘αποκαλούσε τόν ‘Υπουργό μασώνον ἀδ.·. -’αδελφόν).
Ό Μιχ. Κύρκος» ἐνέκρινε τήν αἴτηση, καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Παῦλος Κουντουριώτης τήν ὑπέγραψε μέ τό Προεδρικό Διάταγμα τής 02.12.1927, (εν Παρ. Εφ. της Κυβερνήσεως υπ’ αριθμόν φύλλον 2 και από 4 Ιανουαρίου 1928).
Βάσει τού Προεδρικόυ διατάγματος ‘εγκρίνεται η ίδρυση ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”, μέ σκοπό :  τήν ἀνέγερση καί διατήρηση Τεκτονικοῦ Μεγάρου ἐν Ἀθήναις πρός εὐόδωσιν ἔργων εὐποιΐας ἰδία δέ περιθάλψεως ἐνδεῶν καί μορφώσεως ἀπόρων παίδων.
Τό Τεκτονικό Μέγαρο, ἀνύπαρκτο κατά τήν ἔγκριση τοῦ Ἱδρύματος δέν χτίσθηκε ποτέ σάν κτίριο περιθάλψεως ἐνδεῶν, κέντρο φιλανθρωπίας  κ.λ.π. Χτίστηκε ἐξ ἀρχῆς κτίριο θρησκευτικό μέ σκοπό του νά ὑπηρετῇ τήν λειτουργία τῆς μασωνικῆς θρησκείας καί ὄχι νά περιθάλπει ἐνδεεῖς . Νά εἶναι δηλ. Μασωνικός Ναός καί ὄχι φιλανθρωπική στέγη, ὅπως ὁρίζει τό ἱδρυτικό Διάταγμα.
Αὐτό ἀποκαλύπτει ὁ ἐκτῶν ἱδρυτῶν τοῦ Τέκτονικού  Ἱδρύματος Π. Χατζηπάνος μασώνος 33ου βαθμοῦ στό βιβλίο του «Ἑλληνικός Ἐλευθεροτεκτονισμός 1740-1950» σελ 173-174, ὅπου διαβάζουμε «Ἐπιτροπή μηχανικῶν καί ἀρχιτεκτόνων προεδρευομένη ἀπό τόν ἀδ.·. Γ Γεωργαλᾶν ἐνετάλη νά παρασκευάσῃ τό καταλληλότερον σχέδιον Ναοῦ Μεγάλου ἐπί τοῦ ἐλεύθερου χώρου ὡς καί σχεδιάγραμμα τῆς ἐσωτερικῆς διαρρυθμίσεως καί διακοσμήσεως καί ἅμα τῇ παραλαβῇ τοῦ ἀκινή του νά ἀρχίσουν αἱ δέουσαι τεχνικαί ύπηρεσίαι.. τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος ἀναλαβόντος πλέον τήν ὅλην διαχείρισιν καί ἐκπροσώπησιν τοῦ Συμβολικοῦ Τεκτονισμοῦ!
Εἶναι ψέμα καί συνειδητή διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, τό ὅτι δῆθεν ἡ ἔγκριση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος σημαίνει ἀναγνώριση καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ (Μασωνίας), δηλ. ἐκτός τῆς περιουσίας ότι ἀναγνωρίζεται δῆθεν καί ἡ Μασωνική θρησκεία. Τό μόνο πού ‘αναγνωρίζεται είναι ή ίδρυση ένός ‘απλού ‘ιδρύματος (καί όχι σωματείου), πού δημιουργήθηκε ‘από ένα ελάχιστο κομμάτι τής ‘Ελληνικής Μασωνίας καί φυσικά δέν τήν ‘εκπροσωπεί συνολικά.
Τό θέμα εἶναι πολύ ἁπλό: Ἄλλο εἶναι τό«Ἵδρυμα» καί ἄλλο εἶναι τό «Σωματεῖο. Τό Ἵδρυμα (ΑΚ 108) εἶναι «περιουσία πρός ἐξυπηρέτησιν ὡρισμένου σκοποῦ. Τό Σωματεῖο (ΑΚ 78) εἶναι «Ἕνωσις προσώπων ἐπιδιώκουσα σκοπόν μή κερδοσκοπικόν. Τό ἵδρυμα δέν ἔχει μέλη ἔχει Δ. Συμβούλιο διοριζόμενο. Τό Σωματεῖο ἔχει μέλη καί ΔΣ ἐκλεγόμενο ἀπό τάμέλητου. Τό ΔΣ τοῦ Ἱδρύματος διορίζεται μέ τό ἱδρυτικό του Π. Διάταγμα. Τό Ἵδρυμα οὔτε μέλη ἐγγράφει οὔτε Γενικές Συνελεύσεις ἔχει, ὅπως τό Σωματεῖο.
Τό ΤεκτονικόἽδρυμα λοιπόν νομιμοποιεῖ μονάχα τήνπεριουσία τῆς Μασωνίας καί ὄχι τά μασωνικά Σωματεῖα (Μεγάλη Στοά, Μεγάλη Ἀνατολή, Μασωνικές Στοές, ΤόὝπατο Συμβούλιο τοῦ 33ου), πού ὡς σωματεῖα μονάχα μέ τήν σχετική διαδικασία ἐνώπιον τοῦ Πρωτοδικείου μποροῦν νά ἀποκτήσουν νομική ὑπόσταση. Ὁ Ἑλληνικός Συμβολικός Έλευθεροτεκτονισμός δηλ. ἡ Μασωνική Θρησκευτική Τελετουργία τῶν 7 Τελετῶν καί τῶν 33 Μυήσεων δέν ὑπάγονται στίς ἁρμοδιότητες τοῦ Ἱδρύματος γι αὐτό καί δέν γίνεται στόν Ὀργανισμό του καμιά μνεία γι αυτά.
Ἡ Μασωνία λοιπόν δέν εἶναι φιλανθρωπική,  ἀλλά θρησκευτική συνωμοτική οργάνωση πού σκοπό της ἔχει νά γεμίσῃ τήν Χώρα μέ Μέγαρα -Στοές- Ναούς τῆς θρησκείας της, γία τήν λατρεία τού θεού της Μ.Α.Τ.Σ. ( Μέγας ’Αρχιτέκτων τού Σύμπαντος). 
1935
Μέ τήν ὑπ’ ἀριθμόν 739/08.02.1935 Ἀπόφαση τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, ‘εγκρίνεται η ίδρυση τής Μασωνικής Στοάς ” Μέλης ”.
1949
Μέ τό Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 19 ‘Ιουλίου 1949, ΦΕΚ 161 τ.Α’/23.07.1949, πού υπέγραψε ό Ύπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Κωνσταντίνος Καραμανλής, τροποποιήθηκε καί αντικαταστάθηκε μέ νεότερο τό Καταστατικό τού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”, πού είχε εγκριθεί μέ τό Π.Δ. τής 2 Δεκεμβρίου 1927. Μέ αύτό τό Β.Δ. συστήνεται νέο ‘Ιδρυμα – γίνεται η μετονομασία τού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ” σέ ” Τεκτονικόν Ίδρυμα τής Έλλάδος καί ‘ορίζεται τό νέο Καταστατικό.
(Άλλαξε ό Μανωλιός κ’ έβαλε τήν σκούφια ‘αλλιώς, πού λέει καί ό λαός…)
Κατεβάστε το εδώ
Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 19 ‘Ιουλίου 1949, ΦΕΚ 161 τ.Α’/23.07.1949, περί Άντικαταστάσεως Καταστατικού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”.
* Τό συγκεκριμένο ΦΕΚ περιέχει ένα τυπογραφικό λάθος. Στήν σελίδα 1016 στήν πρώτη γραμμή, στό άρθρον μόνον, έκ παραδρομής; έχει γραφτεί 2.12.1949 αντί τού σωστού 2.12.1927.
Τό Β.Δ όριζε :
Tήν σύσταση στήν Άθήνα Ίδρύματος μέ τόν τίτλο ” Τεκτονικόν Ίδρυμα τής Έλλάδος ” .   (Άρθρο 1)
Τόν σκοπό τού Ίδρύματος πού είναι, η άνέγερση καί διατήρηση Τεκτονικών Μεγάρων, στήν Άθήνα καί όλες τίς πόλεις τίς Χώρας, καί η ίδρυση έκπαιδευτικών μεγάρων, Νοσοκομείων, Γηροκομείων, Βρεφοκομείων, καί γενικότερα Ίδρυμάτων ευποιίας γία τήν περίθαλψη όσων έχουν ανάγκη, τήν μόρφωση άπορων νέων καί τήν άσκηση φιλλαληλίας.   (Άρθρο 1)
Τήν διοίκηση τού Τεκτονικού ‘Ιδρύματος από 11μελές ‘αδελφάτο, πού ‘αποτελείται από τά ‘εκάστοτε μέλη τής (μέ έδρα τήν ‘Αθήνα) Μεγάλης Άνατολής, τής Μεγάλης Στοάς τής ‘Ελλάδος.   (Άρθρο 2)
Τούς πόρους τού ‘Ιδρύματος πού θά ‘αποτελούνται από : τά εισοδήματα τής περιουσίας τους, δωρεές, κληρονομιές ή κληροδοσίες ή εισφορές τού Κράτους, Δήμων καί Κοινοτήτων, Ναών ή Μονών.!!!  (Άρθρο 5)
                                                        ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Τό νομοσχέδιο ‘αποτελεί μιά συνέχιση τής προσπάθειας τής Έλληνικής Μασωνίας νά βρεί έμμεση νομιμοποίηση. Η 11μελής ηγεσία τής Μασωνίας(Μεγάλη ‘Ανατολή) ‘ιδρύει Φιλανθρωπικό δήθεν Ίδρυμα, μέ σκοπό τήν ‘ανέγερση μεγάρων ευποοίας, ‘εκπαιδευτικών, μορφωτικών, περίθαλψης, Νοσοκομείων, Γηροκομείων, Βρεφοκομείων.!!! (Όσο τά είδατε εσείς, άλλο τόσο τά είδαμε καί μείς. Μάλλον θά περιμένουμε άρκετό καιρό ‘ακόμη).
Μέ αυτό τό ’απίστευτο καί ‘αχαρακτήριστο Νομοσχέδιο, σύρεται καί η Πολιτεία (Κρατικές εισφορές, εισφορές Δήμων καί Κοινοτήτων) δέσμια καί χρηματοδότης τής Μασωνίας. Τό Κράτος πληρώνει γία νά χτιστούν Μασωνικοί Ναοί.!!! καί χρηματοδοτεί τίς (έν κρυπτώ καί παραβύστω) ενέργειες καί βλέψεις τής Μασωνίας.!!!
‘Ακόμη χειρότερα τό Νομοσχέδιο όρίζει σάν έναν από τούς οικονομικούς πόρους τής Μασωνίας, τήν ίδια Έκκλησία.!!! Ναοί καί Ίερές Μονές θά καταβάλλουν εισφορές γία τό χτίσιμο Μασωνικών Στοών.!!! Καί αυτό γνωστής όντως τής θέσης τής Όρθόδοξης Έκκλησίας ένάντια στήν Μασωνία, μέ σειρά καταδικαστικών άποφάσεων πού τήν συγκαταλέγει στίς Αιρέσεις καί Παραθρησκείες καί μάλιστα σέ μία πίο σκοτεινές καί μυστικές.
Ευτυχώς η ἀντίδραση τοῦ λαοῦ, τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Χριστιανικῶν Σωματείων, ἦταν ἄμεση καί ἡ Κυβέρνηση ἀναγκάζεται
μέ τό ἀπό 23 Δεκεμβρίου 1949 Β.Δ – ΦΕΚ 355 τ.Α’/27.12.1949, νά ἀνακαλέσει προσωρινά τό παραπάνω Διάταγμα,
πρίν τό ‘επαναφέρει μέ τό από 23 Δεκεμβρίου 1955 Β.Δ – ΦΕΚ 22 τ.Α’/22.01.1956, μέ μόνη διαφορά τήν διαγραφή στό άρθρο 5 τών λέξεων ” Ναών ή Μονών ”.
Τουλάχιστον ‘απελευθερώθηκε η Έκκλησία από τά Μασωνικά δεσμά πού προσπάθησαν νά τίς ‘επιβάλλουν, αφήνωντας τήν Πολιτεία καί τό Έλληνικό Κράτος πιστό ‘αρωγό καί καί οικονομικό τροφοδότη τής Μασωνίας.
(Μία σύμπτωση; είναι ότι τά 2 παραπάνω Βασιλικά Διατάγματα ψηφίστηκαν τήν ίδια ημερομηνία μέ διαφορά 6 ετών. 23 Δεκεμβρίου 1949 – 23 Δεκεμβρίου 1955.!)
Μέ τό Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 23 Δεκεμβρίου 1949, ΦΕΚ 355 τ.Α’/27.12.1949, πού υπέγραψε ό Ύπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Κωνσταντίνος Καραμανλής, καταργείται (προσωρινά) τό από 19 Ιουλίου 1949 Β.Δ καί επανέρχεται σέ ‘ισχύ τό από 2 Δεκεμβρίου 1927 Προεδρικό διάταγμα.
Κατεβάστε το εδώ
Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 23 Δεκεμβρίου 1949, ΦΕΚ 355 τ.Α’/27.12.1949, περί καταργήσεως τού από 19 ‘Ιουλιου 1949 Β.Δ περί Άντικαταστάσεως Καταστατικού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”.
Μετά ‘από τήν αντίδραση τοῦ λαοῦ, τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Χριστιανικῶν Σωματείων, ἡ Κυβέρνηση ἀναγκάζεται μέ τό ἀπό 23 Δεκεμβρίου 1949 Β.Δ – ΦΕΚ 355 τ.Α’/27.12.1949, νά ἀνακαλέσει προσωρινά τό σκανδαλώδες Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 19 ‘Ιουλίου 1949, ΦΕΚ 161 τ.Α’/23.07.1949, περί Άντικαταστάσεως Καταστατικού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”. , πού θά τό ‘επαναφέρει όμως μέ τό από 23 Δεκεμβρίου 1955 Β.Δ – ΦΕΚ 22 τ.Α’/22.01.1956, μέ μόνη διαφορά τήν διαγραφή στό άρθρο 5 τών λέξεων ” Ναών ή Μονών ”.
Έτσι ‘επανέρχεται σέ ‘ισχύ τό από 2 Δεκεμβρίου 1927 Προεδρικό διάταγμα.
1955
Μέ τό Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 23 Δεκεμβρίου 1955, ΦΕΚ 22 τ.Α’/16.01.1956, πού υπέγραψε ό Ύπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Π.Λεβάντης άνακαλείται τό Β.Δ. τής 23.12.1949 καί έπανέρχεται τό Β.Δ τής 19.07.1949, μέ μόνη διαφορά τήν διαγραφή στό άρθρο 5 τών λέξεων ” Ναών ή Μονών ”.
Κατεβάστε το εδώ
Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 23 Δεκεμβρίου 1955, ΦΕΚ 22 τ.Α’/16.01.1956, περί ‘ανακλήσεως τού από 23.12.1949 Β.Δ ” περί καταργήσεως τού από 19.07.1949 Β.Διατάγματος περί αντικαταστάσεως Καταστατικού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”.
‘Ακριβώς 6 χρόνια μετά Ξανατίθεται σέ ‘ισχύ τό  Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) τής 19 ‘Ιουλίου 1949, ΦΕΚ 161 τ.Α’/23.07.1949, περί Άντικαταστάσεως Καταστατικού ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ”. , μέ μόνη διαφορά τήν διαγραφή στό άρθρο 5 τών λέξεων ” Ναών ή Μονών ”.
Τουλάχιστον ‘απελευθερώθηκε η Έκκλησία από τά Μασωνικά δεσμά πού προσπάθησαν νά τίς ‘επιβάλλουν, αφήνωντας τήν Πολιτεία καί τό Έλληνικό Κράτος πιστό ‘αρωγό καί καί οικονομικό τροφοδότη τής Μασωνίας.
(Μία σύμπτωση; είναι ότι τά 2 παραπάνω Βασιλικά Διατάγματα ψηφίστηκαν τήν ίδια ημερομηνία μέ διαφορά 6 ετών. 23 Δεκεμβρίου 1949 – 23 Δεκεμβρίου 1955.!)
Η όλη ‘ιστορία θυμίζει κακόγουστο ‘ανέκδοτο
02.12.1927. Προεδρικό Διάταγμα ‘εγκρίνει τήν ίδρυση ” Τεκτονικού ‘Ιδρύματος ” καί τού καταστατικού του.
19.07.1949. Βασιλικό Διάταγμα ‘εγκρίνει τήν μετονομασία τού ” Τεκτονικού ’Ιδρύματος ” σέ ” Τεκτονικό ‘Ιδρυμα τής ‘Ελλάδος ” ,καί τήν ’αντικατάσταση τού Καταστατικού του, μέ νεο.
23.12.1949. Βασιλικό Διάταγμα καταργεί προσωρινά τό προηγούμενο Β.Δ. τής 19.07.1949, καί ‘επαναφέρει τό Προεδρικό Διάταγμα τής 02.12.1927.
23.12.1956. Βασιλικό Διάταγμα κάνει άνάκληση τής κατάργησης καί έπαναφέρει τό Β.Δ. τής 19.07.1949, (μέ μόνη διαφορά τήν διαγραφή στό άρθρο 5 τών λέξεων ” Ναών ή Μονών ”). !!!
‘Εχουμε λοπόν κατά σειράν :
1. Έγκριση Ίδρύματος – Καταστατικού,
2. Έγκριση μετονομασίας Ίδρύματος – νέου Καταστατικού,
3. Κατάργηση τής προηγούμενης έγκρισης καί έπαναφορά τής πρώτης,
4. καί τέλος Ανάκληση τής προηγούμενης κατάργησης, καί έπαναφορά τής δέυτερης. !!!
Μέ μιά λέξη ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ.

Ο Πατήρ Παίσιος για τη νεολαία

ΑΠΛΑ,ΣΤΑΡΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ,ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ...

Ο Γεροντας Παισιος ειχε ενα μεγαλο καημο για την Ελλαδα και ειδικα για τους νεους της.Εβλεπε οτι αυτοι απομακρυνονται ολο και περισσοτερο απο την Εκκλησια,την Πατριδα και την Οικογενεια (εννοιες που στο ακουσμα τους προκαλουν...λιποθυμιες σε πολλους σημερα) και προσπαθουσε να τους συνετισει,νουθετωντας τους πατρικα και δινοντας μερικα στοιχεια γι'αυτα που προκειται να συμβουν στο μελλον.Οι διαλογοι του με τους προσκυνητες,κατατοπιστικοτατοι:

"-Γέροντα, τά μικρά παιδιά πού μεγαλώνουν τώρα χωρίς πει­θαρχία, τί θα γίνουν;

-'Έχουν λίγα έλαφρυντικά. Οί γονείς πού δέν καταλάβαιναν τήν πειθαρχία άφηνουν τώρα τά παιδιά τους μέ μιά έλευθερία καί τά κάνουν τελείως άλητάκια. Μιά κουβέντα λές, πέντε σού λένε, καί μέ μιά άναίδεια! Αύτά μπορεί νά γίνουν έγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τά παιδιά. 'Ελευθερία! «Μήν τά έγγίζετε τά Παιδιά!» Καί τά παιδιά λένε: «Πού θά βρούμε άλλού τέτοιο καθεστώς;» Έπιδιώκουν, δηλαδή, νά τά κάνουν άνταρτά­κια, νά μή θέλουν τούς γονείς, νά μή θέλουν τούς δασκάλους, νά μή θέλουν τίποτε, νά μήν ακούν κανέναν. Αύτό τούς διευκο­λύνει στόν σκοπό τους.
"Αν δέν τά κάνουν άνταρτάκια, πως με­τά τά παιδιά θά τά κάνουν όλα κομμάτια;
Καί βλέπεις, τά καημέ­να είναι σχεδόν δαιμονισμένα.

«Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΝΣΤΑΣΙΟΥ

Ο πολιτικός και δις πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπαναστασίου.

του Πάρη Λεονταρίτη

Στην πραγματικότητα το κείμενο αυτό του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου δεν γράφτηκε με σκοπό να εκδοθεί ως βιβλίο. Ήταν ένα κείμενο στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Επιθεώρησις των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών» που βγήκε το τελευταίο τρίμηνο του 1916, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκ. Πολέμου. Το περιοδικό αυτό εκδιδόταν από την «Εταιρία Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών», της οποίας συνιδρυτής ήταν ο Αλ. Παπαναστασίου.

Το εξώφυλλο της μελέτης για τον Εθνικισμό του Αλ.Παπαναστασίου.

Εδώ η «Δημιουργία» (Απ. Α. Χαρίσης) το εκδίδει για πρώτη φορά (απ’ όσο γνωρίζω) σε αυτοτελή μορφή, στο πολυτονικό σύστημα, στα πλαίσια της σειράς «Θεμελιακά Κείμενα». Δεν έχω σπουδάσει πολιτικές επιστήμες ή κοινωνιολογία και ίσως δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να κάνω κριτική εδώ, αλλά, υποσχόμενος αυτοσυγκράτηση και αποχή από αυθαίρετα συμπεράσματα, θα προσπαθήσω να δώσω το περίγραμμα των σκέψεων του Αλ. Παπαναστασίου περί Εθνικισμού, διανθισμένο με προσωπικές μου παρατηρήσεις.

Πριν ξεκινήσω όμως, θα δώσω ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα, αν και είναι σχετικώς γνωστός στο ευρύ κοινό. Ο Αλ. Παπαναστασίου λοιπόν γεννήθηκε το 1876 στην Τρίπολη. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και αφού έλαβε το διδακτορικό του έφυγε για την συνέχιση των σπουδών του στην Γερμανία (Βερολίνο και Χαϊλδεβέργη). Μάλιστα οι γερμανικές επιρροές είναι έκδηλες στο έργο και την σκέψη του. Έγινε πρώτη φορά βουλευτής το 1910 και στην συνέχεια εκτός από υπουργός με διάφορα χαρτοφυλάκια διετέλεσε δις πρωθυπουργός, το 1924 και το 1932. Εμφορούνταν από σοσιαλιστικές ιδέες και ιδιαίτερα ενδιαφερόταν για το αγροτικό κίνημα και τον συνδικαλισμό. Ήταν φανατικός αντιβασιλικός και επί πρωθυπουργίας του έγινε το πρώτο δημοψήφισμα που κήρυξε έκπτωτο τον τότε Βασιλιά, Γεώργιο Β’. Ήταν συνιδρυτής της «Κοινωνιολογικής Εταιρίας» και της «Ομάδας των Κοινωνιολόγων», ενώ πιο γνωστός είναι για την ίδρυση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Αγροτικής Τράπεζας. Ένα άλλο γεγονός το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι επί πρωθυπουργίας του παύθηκε ο μεγάλος μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή από την θέση του κυβερνητικού επιτρόπου των πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Λίγο - πολύ το πολιτικό στίγμα του συγγραφέα είναι γνωστό. Θεωρούνταν θα λέγαμε «αριστερός», στην ριζοσπαστική πλευρά του φιλελευθερισμού, αλλά απέχων από τον κομμουνισμό ή τον αναρχισμό. Με σύγχρονους όρους θα τοποθετούνταν σαφώς στην Αριστερά, ίσως και αριστερότερα. Ας περάσουμε όμως τώρα στην περίληψη και ανάλυση του δοκιμίου του περί του Εθνικισμού.

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σε μία σύντομη εισαγωγή ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι κύριο αίτιο του ξεσπάσματος του Α’ Π.Π. (μην ξεχνάμε ότι κατά την διάρκειά του γράφει) ήταν οι βαλκανικοί πόλεμοι και γενικά οι ευρωπαϊκοί Εθνικισμοί και η εξασφάλιση της «αρχής των εθνοτήτων». Αρχή των εθνοτήτων είναι πιθανότατα το δικαίωμα του κάθε Έθνους να ζήσει ελεύθερο σε μία δική του χώρα. Στο επόμενο κεφάλαιο ο Παπαναστασίου προσπαθεί να δώσει τον ορισμό του Εθνικισμού και να τον διαιρέσει στα διάφορα είδη του.

Έτσι, επιχειρώντας μία πρώιμη προσέγγιση, ορίζει τον Εθνικισμό ως την «προσπάθειαν ενός Έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής ή δια συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους». Αυτός ο ορισμός είναι πρόδηλο ότι προτιμάται ώστε να διαχωρίσει τον Εθνικισμό από τον ιμπεριαλισμό, κάτι που θα αναλύσει αργότερα. Βέβαια, αυτός ο διαχωρισμός στις μέρες μας δεν είναι τόσο ευδιάκριτος σε αυτούς που θέλουν να τσουβαλιάσουν κάθε εθνικό συναίσθημα με το φασισμό ή τον ρατσισμό, ακολουθώντας μία νηπιακής νοημοσύνης λογική επαγωγή.

 I. ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Στην συνέχεια, στο πρώτο κεφάλαιο, ο Παπαναστασίου αναφέρει τα - κατά την γνώμη του - είδη του Εθνικισμού που είναι τα εξής:

• πολιτικός
• πνευματικός
• οικονομικός
• κοινωνικός
• θρησκευτικός

Γενικώς σε αυτές τις δραστηριότητες της ζωής πιστεύει ο Παπαναστασίου ότι η Εθνικιστική ιδέα έχει αντίκτυπο και προχωρά στην ανάλυση των ειδών.

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Ο πολιτικός Εθνικισμός διαιρείται με την σειρά του στα εξής είδη:

• αμυντικός
• επαναστατικός
• απελευθερωτικός
• ενωτικός
• αποχωριστικός

Γενικώς αναφέρεται στις πράξεις ενός Έθνους στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο. Αμυντικοί πόλεμοι, εθνικές επαναστάσεις, πόλεμοι προς απελευθέρωση ομοεθνών, όλα αυτά εντάσσονται στην πολιτική έκφανση του Εθνικισμού. Ο συγγραφέας εδώ αναφέρει μερικά παραδείγματα.

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Αν και δεν το δηλώνει ξεκάθαρα, ο Παπαναστασίου διαχωρίζει εδώ τρεις κατηγορίες του πνεύματος, καταλήγοντας σε νέες υποδιαιρέσεις του Εθνικισμού:

• γλωσσικός
• επιστημονικός (μάλλον εδώ μιλάμε για θετικές επιστήμες)
• καλλιτεχνικός

Κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις άξιες λόγου γίνονται στην παράγραφο αυτή, καθώς ο Παπαναστασίου υποστηρίζει ότι η επικράτηση του Εθνικισμού στην γλώσσα έχει δημοκρατικό χαρακτήρα, ενώ οι αντίστοιχες κινήσεις στον επιστημονικό τομέα ή στην τέχνη έχουν φύση αριστοκρατική. Αυτό τεκμηριώνεται βάσιμα, καθώς οι όποιες αλλαγές στην γλώσσα ενός Έθνους έχουν αντίκτυπο σε όλον τον λαό, ενώ οι αντίστοιχες στην τέχνη ή τις επιστήμες επηρεάζουν μία περιορισμένη ομάδα μελών του Έθνους. Συνεπώς συμπεραίνεται ότι η μίμηση ξένης επιστήμης η τέχνης δεν επιφέρει αναγκαστικά εθνική αλλοίωση, κάτι που δεν ισχύει για την γλώσσα. Η κοινή γλώσσα λοιπόν είναι ίσως ο σημαντικότερος συνεκτικός δεσμός για τα άτομα που απαρτίζουν το Έθνος.

Επίσης, σε μία παρέκβαση από την κατηγοριοποίηση των ειδών, εισάγονται προβληματισμοί για την αποδοχή ξένων συνηθειών καθώς και ξένου δικαιικού συστήματος. Το πρώτο ο συγγραφέας το θεωρεί μικρής σημασίας, ενώ για το δεύτερο το θεωρεί επικίνδυνο όταν εφαρμόζεται σε λαούς των οποίων η παράδοση είναι ασύμβατη με το επιβληθέν δίκαιο.

 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Με τον όρο αυτό προσδιορίζεται η «προτίμησις από το Έθνος των αγαθών που παράγει το ίδιον». Πολύ εύστοχα ο Παπαναστασίου παρατηρεί πως «ο άνθρωπος και περισσότερον ο απολίτιστος από τον πολιτισμένον, προτιμά γενικώς τα ξένα πράγματα, ως σπανιότερα και πλέον ασυνήθιστα». Στην συνέχεια προσθέτει πως με την πρόοδο της οικονομίας οι εθνικές οικονομίες συνδέονται μεταξύ τους όλο και περισσότερο, καθιστώντας τον οικονομικό Εθνικισμό δυσκολότερο ως εγχείρημα.

 ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Σε αυτόν υπάγονται δράσεις κοινωνικών ομάδων οι οποίες αποσκοπούν στον αυτοαποκλεισμό τους από την υπόλοιπη κοινωνία του κράτους μέσα στο οποίο ζουν. Είναι κάτι που κατά τον συγγραφέα συνέβαινε περισσότερο στο παρελθόν ενώ είναι σπανιότερο στην σύγχρονη σε αυτόν εποχή (της πρώιμης παγκοσμιοποίησης;). Εντείνεται δε όταν στην εθνική αντίθεση προστίθεται και θρησκευτική ή φυλετική. Στο σημείο αυτό, σε μία υποσημείωση αναλύεται η χρήση του όρου «φυλή». Ο Παπαναστασίου λέει ότι αυτή αναφέρεται στα ανθρωπολογικά μεν αλλά ευδιάκριτα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση υπάρχουν κατά Blumenbach πέντε κύριες φυλές (λευκή, μαύρη, κίτρινη, μαλαϊκή, ερυθρά) ενώ κατά Cuvier και Ratzel τρεις (λευκή, μαύρη, κίτρινη). Τελικώς σημειώνει πως «η εύρυνσις της έννοιας της φυλής, η οποία συμβαδίζει με πολλάς φυλετικάς υποδιαιρέσεις, δεν είναι πρακτική, διότι κάμνει εντελώς αδύνατον την χάραξιν φυλετικών ορίων, ένεκα των φυλετικών αναμίξεων». Βλέπουμε λοιπόν πως ναι μεν αποδέχεται το χωρισμό του ανθρωπίνου γένους σε ξεχωριστές φυλές αλλά δεν δέχεται να προχωρήσει πέρα από μία αρχική διαίρεση.

 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Για την ανάπτυξη αυτού του είδους απαιτείται σύμπτωση Έθνους και θρησκείας. Εδώ σημειώνεται ότι οι νεότερες θρησκείες - εκτός της εβραϊκής - δεν ενισχύουν θεωρητικά τον Εθνικισμό καθώς απευθύνονται σε άτομα ανεξαρτήτως Έθνους - είναι διεθνιστικές. Εκεί όπου μπορεί να λειτουργήσει διαχωριστικά είναι σε περιπτώσεις εκκλησιαστικού σχίσματος. Έτσι, δεν είναι παράξενο πως κάθε Έθνος, π.χ. στην περίπτωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προσπαθεί να διαχωριστεί από τα υπόλοιπα δημιουργώντας εθνική εκκλησία.

Τελειώνοντας το κεφάλαιο ο Παπαναστασίου επιλέγει τον πολιτικό Εθνικισμό ως το πιο σημαντικό είδος. Στα πλαίσιά του έχουμε αγώνα μεταξύ δύο ή περισσοτέρων εθνών, ενώ στα υπόλοιπα είδη ο αγώνας διεξάγεται μεταξύ των μελών του ίδιου Έθνους. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα το οποίο δεν εξάγεται σαφώς από τα προηγούμενα, αλλά σε γενικές γραμμές το ότι ο πολιτικός Εθνικισμός είναι ο σημαντικότερος πιστεύω πως είναι πασιφανές. 'Αλλωστε ο Εθνικισμός είναι μία ιδεολογία πολιτική, δηλαδή το αποτέλεσμά της μπορεί να φανεί μόνο στο πολιτικό πεδίο και από εκεί να περάσει στην καθημερινή ζωή του πολίτη, ο αντίθετος δρόμος δεν μπορεί παρά να είναι αποτυχημένος ή τουλάχιστον δεν εγγυάται ολοκλήρωση.

 ΙΙ. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΩΤΑΤΗΝ ΕΠΟΧΗΝ

Το δεύτερο κεφάλαιο αναλύει την σύγχρονη εικόνα του Εθνικισμού και ξεκινά με το αυτονόητο: την διαπίστωση ότι πλέον (1916) «όλοι επιδιώκουν να συνταυτίσουν Έθνος και Κράτος». Το γεγονός αυτό αποτελεί κατά τον Παπαναστασίου «ιστορικόν προϊόν»! Πολύ σημαντικό συμπέρασμα. Εννοεί ότι οι λαοί έφτασαν μετά από την πορεία τους ανά τους αιώνες στο συμπέρασμα ότι επιθυμούν να ζούνε σε κράτη-Έθνη με σαφώς διαχωρισμένα σύνορα, καθώς πιστεύουν ότι έτσι θα διαφυλάξουν την διαφορετικότητά τους. Είναι όντως προϊόν ιστορικών διεργασιών και δεν μπορεί παρά να γίνει σεβαστό και αποδεκτό από όλους.

Βέβαια, ο Εθνικισμός δεν είναι νέα ιδεολογία καθώς «ο αμυντικός Εθνικισμός είναι τόσον παλαιός, όσον και η ιστορία». Τα Έθνη ανέκαθεν ένιωθαν την ανάγκη της διαφορετικότητας και τον ξεχωριστό δεσμό μεταξύ των μελών τους. Τρανό παράδειγμα η άμυνα των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Παρόμοια ιστορικά στοιχεία υπάρχουν και για την ύπαρξη επαναστατικών και απελευθερωτικών Εθνικισμών. Όμως, «ουδέποτε ο πολιτικός Εθνικισμός έλαβε τόσον γενικώς την μορφήν του συνταυτισμού Έθνους και Κράτους» όσο την εποχή που γράφεται το κείμενο. Ο συγγραφέας σπεύδει εδώ να απορρίψει την γνωστή θέση, που είναι της μόδας και στις μέρες μας, ότι η ιδέα του Εθνικισμού γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στην Δυτική Ευρώπη, αποδίδοντάς την στην λανθασμένη εντύπωση που προκάλεσε η τρομακτική έξαρση του φαινομένου την εποχή εκείνη, κάτι που δεν ακυρώνει βέβαια την ύπαρξή του σε παλαιότερα χρόνια και πολιτισμούς.

 ΙΙΙ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΟΣ. ΓΕΝΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Ο Παπαναστασίου επιχειρεί κάτω από αυτόν τον τίτλο να ανακαλύψει τα ιδιαίτερα στοιχεία που αποτελούν την ιδέα του Έθνους. Ξεκινά από τα κοινώς παραδεκτά (καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα) και τα απορρίπτει ένα προς ένα.

Την κοινή καταγωγή την απορρίπτει με τον αφορισμό: «αποκλειστικότης καταγωγής, καθαρότης αίματος, αυτοχθονισμός υπάρχει μόνον εις την φαντασίαν των ανθρώπων». Αυτό ξεκινά από την πεποίθησή του ότι όλα τα σημερινά Έθνη έχουν προέλθει από ισχυρές εθνικές επιμιξίες. Ναι μεν, γράφει, τα αρχικά Έθνη είχαν μία κοινότητα αίματος μεταξύ των μελών τους, αλλά αυτή έχει χαθεί ανά τους αιώνες. Επίσης και αυτή η κοινότητα πρέπει να αναχθεί σε μία συγκεκριμένη ιστορική απαρχή, και ποιος είναι αυτός που θα ορίσει ποιο χρονικό όριο του παρελθόντος θα επιβληθεί ως κριτήριο; Μήπως δηλαδή και τα αρχικά Έθνη προήλθαν από άλλα, αρχαιότερα Έθνη; Ο ίδιος όμως δεν υπολογίζει τις θεωρίες που ανάγουν όλο το ανθρώπινο Έθνος σε κοινή καταγωγή (ίσως λόγω φυλετικών απόψεων).

Αν αναλύσουμε αυτή την θέση του συγγραφέα νομίζω ότι ανακαλύπτουμε αντιφάσεις. Από την στιγμή που παραδέχεται ότι κάποτε υπήρξαν «καθαρά» Έθνη, καθαρές «φυλές», τότε το κατά πόσο έχουν δεχθεί επιμιξίες ή όχι είναι απλά θέμα ιστορικής ή βιολογικής έρευνας. Η οποία δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο ότι κάποια Έθνη είναι πιο «καθαρά» από τα άλλα. Κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται όντως η αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι ότι κάθε Έθνος που έχει γεννηθεί μετά από μίξη δύο παλαιότερων εθνών έχει δικαίωμα και να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό Έθνος (απορρίπτεται έτσι η θεωρία περί χρονικού κριτηρίου), όπως για παράδειγμα το αγγλικό. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μία «ιεράρχηση» των εθνών κατά αυτήν την έννοια, αλλά ως εκεί. Τα Έθνη υπήρξαν κατά την ιστορία, έστω στις απαρχές της.

Σύμφωνα με την σύγχρονη «αντιρατσιστική» πρακτική, ο Παπαναστασίου με αυτή την θέση θα θεωρούνταν σαφώς «ρατσιστής», καθώς το θέμα είναι η παραδοχή ύπαρξης ή όχι των εθνών ως αυθύπαρκτες ενότητες σε κάποια ιστορική περίοδο. Από την στιγμή που θα το παραδεχτείς αυτό, έχεις αυτόματα καταταχτεί στην βδελυρή συντροφιά των «ρατσιστών». Αν θέλουμε να σμιλεύσουμε τρεις κύριες κατηγορίες απόψεων περί φυλής, νομίζω πως αυτές είναι:

1. τα άτομα που απορρίπτουν παντελώς την έννοια του Έθνους και του κοινού αίματος, ευαγγελιζόμενοι κοινή βιολογική καταγωγή όλων των ανθρώπων (δηλαδή από μία μητέρα).
2. τα άτομα που ναι μεν παραδέχονται την ύπαρξη του Έθνους και τον αρχικό διαχωρισμό των φυλών, αλλά πιστεύουν ότι τα σημερινά Έθνη είναι συνονθυλεύματα αρχαιότερων εθνών, χωρίς κοινή καταγωγή αίματος.
3. τα άτομα που υποστηρίζουν ότι τα Έθνη (ή τουλάχιστον κάποιες από τις ομάδες που θεωρούνται ξεχωριστά Έθνη) έχουν κοινή καταγωγή και κοινό αίμα, τουλάχιστον ως προς ένα μεγάλο ποσοστό.

Όμως πάλι, τα όρια μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας είναι θολά, καθώς το ποσοστό κοινότητας αίματος δεν μπορεί παρά να είναι αντικείμενο ατέρμονων αντιδικιών.

Το επόμενο στοιχείο που απορρίπτεται είναι η κοινή θρησκεία. Χωρίς πολλές επεξηγήσεις, διαφορετικές θρησκείες συνυπάρχουν στα Έθνη και έχουμε πολλά παραδείγματα. Έτσι όμως δεν περιγράφουμε άτομα κοινής καταγωγής τα οποία έχουν προσηλυτισθεί σε διαφορετικές θρησκείες; Κατά την γνώμη μου ναι, όμως ο Παπαναστασίου δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα ακόμη.

Τέλος, από τα κοινά αποδεκτά στοιχεία το τελευταίο στο οποίο επιτίθεται ο συγγραφεύς είναι η γλώσσα. Αν και την έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση, όπως είδαμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο, την απορρίπτει με την σειρά της. Παραθέτει λοιπόν την άποψη ενός H.V. Humbolt ότι «αληθινή πατρίδα είναι κυρίως η γλώσσα», αλλά δεν την συμμερίζεται, καθώς παρατηρεί ότι η διείσδυση μίας ξένης γλώσσας σε ένα Έθνος δεν μεταβάλλει αναγκαστικά τον εθνισμό του. Παραδείγματα πάμπολλα, από τους γερμανόφωνους Ελβετούς και τους Γερμανούς που μιλούν την ίδια γλώσσα αλλά αποτελούν διαφορετικά Έθνη, ως τους Φλαμανδούς και τους Βαλλώνους του Βελγίου στους οποίους απαντούμε το αντίθετο. Επίσης, στα δικά μας, το ίδιο αναφέρεται για τους σλαβόφωνους και τουρκόφωνους Έλληνες.

Τρία «εξωτερικά» γνωρίσματα τα οποία περιγράφονται και απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες είναι τα:

• συνήθειες και ήθη
• πολιτισμός
• κοινή ιστορική τύχη

Τις συνήθειες και τα ήθη τα απορρίπτει αμφιπλεύρως, λέγοντας ότι δεν υπάρχει μεν ομοιομορφία ως προς αυτά μέσα στο Έθνος, αλλά και ότι απαντώνται συχνά ομοιότητες στα ήθη μεταξύ διαφορετικών εθνών. Ο πολιτισμός επίσης δεν υπάρχει ως κοινό στοιχείο όλων των μελών του Έθνους και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό. Για την ιστορική τύχη ο συγγραφέας αναφέρει κάτι παρόμοιο με την κοινή καταγωγή (αδυναμία ορισμού ιστορικής αφετηρίας), αλλά δεν καταφέρει να πείσει για το ορθό του επιχειρήματός του.

Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας αφού έχει απορρίψει έξι χαρακτηριστικά που θεωρείται ότι είναι υπεύθυνα για την εθνογένεση, προχωρά στην δική του θέση, η οποία είναι πως «το ασφαλέστερον γνώρισμα είναι εσωτερικόν, είναι η συνείδησις, η αναγνώρισις των συγκροτούντων ένα Έθνος, ότι αποτελούν ένα ξεχωριστόν σύνολον, διάφορον από τα άλλα ομοίου είδους, η οποία υπάρχει πάντοτε» και προχωρά στον ορισμό της ιδέας. Έθνος λοιπόν κατά τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου είναι «το λαϊκόν σύνολον, του οποίου όλα τα τμήματα εις σημαντικάς εποχάς της ιστορίας των είχαν κοινάς περιπετείας και ως εκ τούτου έχουν, εκτός μερικών κοινών στοιχείων καταγωγής, κοινά ιδιαίτερα στοιχεία πολιτισμού και προ παντός συνείδησιν ότι αποτελούν ιδιαιτέραν λαϊκήν ενότητα». Επίσης, από την συνείδηση αυτή απορρέει και κάτι άλλο σημαντικό, που είναι η «θέλησις προς ενιαίαν ενέργειαν».

Αρκετά θέματα ανοίγονται εδώ προς συζήτηση. Καταρχάς, θίγεται το σημαντικότατο θέμα μίας αρχέγονης ανάγκης που έχει ο άνθρωπος, της ανάγκης του «ανήκειν». Ανέκαθεν το άτομο ήθελε να ξεχωρίζει, να οργανώνεται σε ομάδες και να διαφέρει από τις υπόλοιπες. Είναι ένα αίσθημα που έχει αντίκτυπο σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, από την πολιτική, ως την κοινωνία, ως την μόδα. Ένα αίσθημα στο οποίο συντείνει ο,τιδήποτε επιτείνει την διαφορετικότητα. Το Έθνος είναι η πιο θεμελιώδης διαφορετικότητα που έχει ανάγκη να νιώσει το άτομο. Αν υπάρχει και ιστορική συνέχεια, κοινή καταγωγή μεταξύ των μελών της ομάδος, ακόμη πιο στέρεα αποδεικνύονται τα θεμέλια και οι δεσμοί.

Όσο για την κύρια τοποθέτηση περί συνείδησης, δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με τον Παπαναστασίου. Αλλά, η συνείδηση δεν είναι αυτοφυής, ούτε αυθύπαρκτη. Η συνείδηση είναι απότοκο με την σειρά της άλλων γνωρισμάτων, τα οποία δεν μπορεί παρά να είναι στοιχεία βιολογικά αλλά και του περιβάλλοντος. Τα άτομα δεν γεννιούνται έχοντας εθνική συνείδηση. Ακόμη χειρότερα, πολλές φορές η συνείδηση αυτού του είδους αποβάλλεται (παραδείγματα τέτοια πολλά στις μέρες μας), ενώ κανείς δεν μπορεί να αποβάλλει την κοινή του καταγωγή.

Την κοινή καταγωγή την παραδέχεται εδώ ο Παπαναστασίου, απλά την υποβαθμίζει λέγοντας ότι υπάρχει ως κάποιο βαθμό. Όπως έχει αναφερθεί παραπάνω αυτό το ποσοστό είναι διαφορετικό σε κάθε Έθνος και σίγουρα αντικείμενο μελέτης. Αλλά και το επιχείρημα ότι κοινές ιστορικές περιπέτειες δημιουργούν κοινό πολιτισμό (τον οποίο είχε απορρίψει μερικώς πιο πριν) και συνείδηση καταρρίπτεται εύκολα από πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα (π.χ. Ούγγροι και Αυστριακοί). Συνεπώς, ναι μεν η συνείδηση είναι το εσωτερικό στοιχείο που είναι το πιο πρόδηλο σε ένα Έθνος, αλλά είναι σαφές πως πρόκειται για προϊόν ιστορικής διεργασίας, στα πλαίσια μίας ομάδας κοινής καταγωγής. 'Αλλωστε η συνείδηση μπορεί να χωριστεί σε εθνική (φυλετική) συνείδηση και σε πολιτική συνείδηση. Η πρώτη μπορεί να αποδοθεί σε ένα Έθνος, ενώ η δεύτερη σε ένα κράτος που δεν αποτελείται αναγκαστικά από μία εθνική ομάδα. Ίσως το πιο σημαντικό με την εθνική συνείδηση είναι το ότι από την στιγμή που θα δημιουργηθεί και καλλιεργηθεί ανά τους αιώνες, μπορεί να αποτελέσει εργαλείο αφομοίωσης άλλων, μικρότερων ομάδων στο ευρύτερο σύνολο.

Συνεχίζει να αυτοαναιρείται ο Παπαναστασίου παρακάτω, όταν επιχειρεί να ορίσει τον Εθνικισμό ως «μία μορφή εκδηλώσεως του εθνικού αισθήματος», η οποία έχει την ρίζα της στο «κοινωνιολογικό ένστικτο». Έτσι προσπαθεί να περιγράψει το πώς έχουμε καταλήξει στον σημερινό χωρισμό των εθνών, ο οποίος ξεκίνησε από την κοινωνική ζωή όταν δημιουργήθηκαν μικρές ομάδες σε αρχέγονες κοινωνίες, με σκοπό να διευκολύνουν τον πορισμό της τροφής, την απόκρουση εξωτερικών κινδύνων και γενικώς την ικανοποίηση των διαφόρων αναγκών. Αλλά ποιες μπορεί να ήταν αυτές οι ομάδες παρά ξεχωριστά Έθνη; Αν υποθέσουμε ότι κάθε ομάδα είχε διαφορετικό αρχικό γενετικό υλικό έχουμε μπροστά μας το βιολογικό Έθνος. Αν το απορρίψουμε, τότε πώς κατέληξαν τα Έθνη να είναι τόσο ξεχωριστά μεταξύ τους, έστω ως προς τα εξωτερικά γνωρίσματα; Σίγουρα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι οι μικρές αυτές ομάδες ήταν προηγουμένως ψηφίδες ενός ευρύτερου οργανισμού, και με την λογική αυτή να ανάγουν την καταγωγή όλων των ανθρώπων σε μία αρχική μητέρα. Αλλά αυτό αντιβαίνει στην κοινή λογική, καθώς δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να εμφανίστηκε σε μία ιστορική στιγμή, σε ένα σημείο της Γης, καθώς η περίπτωση να εξελίχθηκε παράλληλα σε διάφορα σημεία της φαντάζει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Αλλά και στην περίπτωση που η θεωρία της κοινής μητέρας είναι αληθινή, οι διαχωρισμοί που επήλθαν αργότερα (αλλά τόσο νωρίς στην ανθρώπινη εξέλιξη) είναι ικανοί να δικαιολογήσουν την ιδεολογία του ξεχωριστού Έθνους.

 ΙV. ΟΡΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Το κεφάλαιο ξεκινά παίρνοντας ως παράδειγμα εθνογένεσης τους Γάλλους. Το γαλλικό Έθνος κατά τον συγγραφέα προήλθε από μίξη Κελτών, Ελλήνων, Φοινίκων, Ιβήρων, Ρωμαίων, Γερμανών, Βρετανών και Νορμανδών. Μέσα από μία σειρά ιστορικών και κοινωνικών διαπιστώσεων συμπεραίνεται ότι η μίξη των εθνών δεν πρέπει να βλέπεται από την ανθρωπολογική της άποψη, αλλά από την πολιτισμική. Και αυτό, γιατί παραδόξως υποστηρίζεται ότι τα αρχικά Έθνη είναι ακόμη ορατά στο «μεταΈθνος» και αυτό είναι ορατό από τις διαφορές, στα χαρακτηριστικά αλλά και τον τρόπο ζωής, ξεχωριστών ομάδων στο σώμα του (π.χ. διαφορές μεταξύ Σκοτών, Ουαλών και 'Αγγλων). Συνεπώς μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι όχι μόνον υπάρχουν σαφώς διαχωρισμένα τα Έθνη, αλλά από την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έπειτα, η μίξη μεταξύ τους φάνηκε ότι είναι μόνον επιφανειακή. Απλά υπάρχουν συγχωνεύσεις οι οποίες έχουν κυρίως πολιτισμικούς παράγοντες και όχι βιολογικούς (π.χ. επικράτηση ενός ισχυρού πολιτισμού πάνω σε άλλους πιο αδύναμους). Όπως λέει και ο Παπαναστασίου, «η ιστορία του ευρωπαϊκού μεσαιώνος περικλείει την μετάβασιν αυτήν από το εθνικόν χάος εις την νέαν εθνικήν κοσμογονίαν».

Εκτός λοιπόν από την εθνική ζύμωση, καθορίζονται οι εξής όροι που επηρεάζουν την ανάπτυξη του Εθνικισμού:

• πολιτική ενότητα
• θρησκεία
• οικονομικές σχέσεις
• πολιτισμός (δεν αναφέρεται εξ’ αρχής ότι θα αναλυθεί)

Η πολιτική ενότητα υποβοηθεί την δημιουργία γλωσσικής ενότητας και την εξάπλωση του εθνικού πολιτισμού. Βέβαια αυτό ισχύει μέσα σε Έθνη κράτη και όχι σε αυτοκρατορίες (η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατάφερε να συμπήξει ένα ενιαίο Έθνος παρά το σύστημα των μιλιέτ). Σε μία παρατήρηση του συγγραφέα φαίνονται τα αντιβασιλικά του αισθήματα καθώς αφιερώνει πολλές σελίδες για να υποστηρίξει πως η απολυταρχία από την μία βοηθά τον Εθνικισμό με την πάταξη του τοπικισμού, αλλά «μεταβάλλει κάθε εθνικόν ζήτημα εις βασιλικόν και καταπνίγει την πρωτοβουλίαν και το ενδιαφέρον του λαού διά τας εθνικάς υποθέσεις», κάτι βέβαια που δεν στέκει εύκολα ως πολιτική θέση. Αν είχαν όντως έτσι τα πράγματα, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα λάμβανε σάρκα και οστά ποτέ. Μάλλον εδώ ο πολιτικός από την Τρίπολη επηρεάζεται από τον θεσμό της Βασιλείας στην Ελλάδα και την επιβολή ενός Βασιλιά σε μία χώρα από αλλοδαπές δυνάμεις, κάτι το οποίο αποκόπτει ως ένα βαθμό τον Βασιλέα από το σώμα των υπηκόων του.

Ο Παπαναστασίου επιμηκύνει το επιχείρημά του παραθέτοντας το πόσο επιτείνεται το εθνικό συναίσθημα στην περίπτωση της δημοκρατίας, όπου «η εθνική υπόθεσις γίνεται υπόθεσις καθενός πολίτου». Γενικώς όσο δημοκρατικότερο το πολίτευμα, τόσο πιο ευνοϊκή η κατάσταση για τον Εθνικισμό. Εδώ αναλύεται κάπως η πάλη των τάξεων και τα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά του συγγραφέα γίνονται έκδηλα, αλλά η κατάληξη είναι ότι τα διεθνιστικά ιδανικά των εργατών δεν στρέφονται κατά της ιδέας της πατρίδας ή του Εθνικισμού, κι αυτό διότι «και οι εργάται ουκ από δρυός ουδ’ από πέτρης είναι, έχουν και αυτοί τας ρίζας των εις την κοινωνίαν που ζουν». Το πόσο παράξενα ακούγονται αυτά τα λόγια του σοσιαλιστή πολιτικού των αρχών του προηγούμενου αιώνα στους απάτριδες απογόνους του σήμερα, είναι σίγουρα προφανές.

Για την θρησκεία αναφέρεται ότι η επίδρασή της είναι σημαντική μόνον όταν συμπίπτουν τα όρια Έθνους και θρησκευτικής πίστης. Στην συνέχεια διαβάζουμε μια πιο ενδελεχή ανάλυση της επίδρασης του χριστιανισμού, ο οποίος «ένεκα του διεθνισμού του και της αποκλειστικότητός του, ήσκησε πολύ μεγαλυτέραν επίδρασιν παρά αι παλαιότεραι θρησκείαι εις την ανάπτυξιν του Εθνικισμού». Παρόλ’ αυτά, απέτυχε στην διεθνιστική του αποστολή, καθώς αν και οι αρχηγοί της δυτικής εκκλησίας κατάφεραν να ταπεινώσουν πολλές φορές κοσμικούς ηγεμόνες δεν κατόρθωσαν ποτέ να συγχωνεύσουν δύο Έθνη. Έτσι το εθνικό αίσθημα απέδειξε ότι είναι το ισχυρότερο, θριαμβεύοντας ακόμη και πάνω στην θρησκεία, το κατεξοχήν όργανο πολιτισμικής κυριαρχίας και ομογενοποίησης.

Ως γνήσιος σοσιαλιστής, ο Παπαναστασίου ρίχνει μέγα βάρος στην επίδραση των οικονομικών σχέσεων. Υποστηρίζει ότι αυτές συνέβαλαν στην αρχική δημιουργία των εθνών, ενώ επισημαίνει τον διεθνισμό που διέπει τους χρηματιστικούς και εμπορικούς κύκλους («το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα»). Ταυτόχρονα όμως, επιτίθεται στους θιασώτες του οικονομικού προσδιορισμού, λέγοντας πως αν δεχτούμε πως η οικονομία υπαγορεύει τις ενέργειες των ανθρώπων, τότε ο Εθνικισμός των Κυπρίων δεν θα είχε εξήγηση.

Ένας άλλος όρος που προστίθεται στην συνέχεια είναι ο πολιτισμός, καθώς «όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα.» Έχοντας μάλλον το δικό του Έθνος κατά νου, ο Έλληνας πολιτικός διακηρύσσει ότι «η μακρά και λαμπρά παράδοσις δίδει καθαράν μορφήν εις το Έθνος, το χωρίζει βαθειά από τα άλλα Έθνη, κρατεί δέσμια τα μέλη του, το γρανιτώνει. Η ιστορία όλων των εθνών που έχουν λαμπρόν παρελθόν, παλαιόν πολιτισμόν το δεικνύει. Αποτελούν τα Έθνη αυτά μάζας στερεάς, αδιαλύτους. Δια τούτο αφομοιώνουν εύκολα τα άλλα Έθνη, με τα οποία αναμιγνύονται».

Αυτοί οι τέσσερις όροι είναι τα εσωτερικά αίτια που συντελούν στην ένταση του Εθνικισμού. Όσον αφορά τα εξωτερικά, έχουμε την πίεση της ξένης επιβολής σε ένα Έθνος και το περιβάλλον. Το πρώτο έχει μεγάλη σημασία, καθώς όσο διαφορετικός είναι ο ξένος πολιτισμός που προσπαθεί να επιβληθεί, τόσο μεγαλύτερη είναι η αντίδραση και ο Εθνικισμός του καταδυναστευόμενου Έθνους. Εκεί εδράζεται και η επιτυχία της Ρώμης και της Βρετανίας, καθώς ακολουθούσαν ελαστική πολιτική απέναντι στους κατακτημένους λαούς. Το περιβάλλον με την σειρά του επηρεάζει τον χαρακτήρα, τις συνήθειες και τον πολιτισμό ενός Έθνους, αλλά εδώ ο συγγραφέας προβαίνει σε ένα πιο ακραίο συμπέρασμα, όταν υποστηρίζει πως εφόσον σφυρηλατηθεί (μέσω του περιβάλλοντος) η ιδιοσυγκρασία ενός Έθνους, η αλλαγή του φυσικού περιβάλλοντος δεν την μεταβάλλει εύκολα. Όμως αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να υποβληθεί σε έλεγχο, καθώς τα Έθνη που υπάρχουν σήμερα έχουν ήδη υποστεί σφυρηλάτηση. Μήπως λοιπόν το θεώρημα της περιβαλλοντικής επιρροής δεν ισχύει εξαρχής; Μήπως τα γονίδια είναι αυτά που καθορίζουν την συμπεριφορά του Έθνους;

 V. ΕΘΝΙΚΑ ΟΡΙΑ. ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Η προβληματική σε αυτό το τελευταίο μέρος της ανάλυσης είναι τα όρια μεταξύ Εθνικισμού και ιμπεριαλισμού, το πού σταματά ο πρώτος και ξεκινά ο δεύτερος. Διαπραγματεύεται λοιπόν ο Παπαναστασίου το θέμα των μειονοτήτων και παραδέχεται ότι η επίλυση του θέματος μέσω της αρχής των εθνοτήτων είναι μία δύσκολη υπόθεση. Περιορίζεται έτσι στο να αναφέρει τις αρχές που επικαλούνται τα Έθνη στα ζητήματα αυτά. Η πρώτη και σπουδαιότερη από αυτές είναι η «αρχή των ιστορικών δικαιωμάτων». Τα Έθνη δεν αναγνωρίζουν «απόσβεσιν δικαιωμάτων δια μόνης της βιαίας κατοχής ενός τόπου». Η συνείδηση αυτή των εθνών δεν γνωρίζει χρονικά όρια, τα δικαιώματα δεν παραγράφονται. 'Αλλες αρχές είναι της εθνικής συνέχειας, της οικονομικής ανεξαρτησίας, των φυσικών γεωγραφικών ορίων, της ασφάλειας, της ισορροπίας. Όλα αυτά γράφονται πιθανότατα από τον συγγραφέα έχοντας κατά νου τον πρόσφατο ελληνικό αγώνα στην Μακεδονία, αλλά και την διαφαινόμενη απόπειρα απελευθέρωσης των ομοεθνών της Μικρασίας και της Θράκης.

Μετά από την σύντομη εισαγωγή, αναφέρονται οι αντιθέσεις Εθνικισμού και ιμπεριαλισμού, αφού σημειωθεί ότι έχουν ως κοινή ρίζα το κοινωνικό ένστικτο. Έτσι λοιπόν, «ενώ ο Εθνικισμός θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων, ο ιμπεριαλισμός επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά. Ο Εθνικισμός ενός Έθνους αναγνωρίζει και συμβιβάζεται με όλους τους άλλους Εθνικισμούς, ως εκ τούτου έχει αμυντικόν χαρακτήρα και ημπορεί να αποτελέση την βάσιν ειρηνικών σχέσεων των εθνών». Και πιο κάτω «ο Εθνικισμός αποτελεί το minimum των εθνικών αξιώσεων ενός Έθνους». Στον αντίποδα βέβαια, ο ιμπεριαλισμός είναι μία επεκτατική θεωρία «απεριορίστου εξαπλώσεως».

Είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι ο «γνήσιος» Εθνικιστής πρέπει να σέβεται τον Εθνικισμό όλων των λαών. Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό και να μάχεται για την επιβίωση και την πρόοδό του. Κανένα Έθνος δεν το δικαιούται αυτό περισσότερο από κάποιο άλλο. Βέβαια, είναι απίθανο αυτό να μην οδηγήσει τελικώς σε πολέμους. Κι αυτό γιατί μέσα στην ιστορία έχουν δημιουργηθεί ζητήματα εδαφών στα οποία έχουν ιστορικά δικαιώματα και οι δύο πλευρές, ή ακόμη οι ίδιοι οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί δύο γειτονικών κρατών καθιστούν την ειρηνική συνύπαρξη αδύνατη αν δεν επέλθει πρώτα κάποια ισορροπία. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν αμέτρητα. Αλλά γενικώς ο αναγνώστης εκπλήσσεται από το πόσο προφανής ήταν τότε η διαφορά μεταξύ Εθνικισμού και ιμπεριαλισμού, δύο εννοιών που δυστυχώς στα χείλη των αμόρφωτων ή προκατειλημμένων σύγχρονων δημοσιογράφων και πολιτικών έχουν καταντήσει ταυτόσημες.

Παρακάτω δεν μπορούμε να αποφύγουμε την λεκτική επίθεση με τα γνωστά φληναφήματα περί ανάγκης ύπαρξης και χώνευσης ξένων στοιχείων ώστε να προαχθεί ένας εθνικός πολιτισμός και να δημιουργήσει. Απορεί κανείς ποια ήταν τα «μπολιάσματα» που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι Έλληνες ή Αιγύπτιοι ή Κινέζοι ώστε να καταφέρουν να μεγαλουργήσουν. Πάντως και ο Παπαναστασίου, ο σοσιαλιστής αυτός πολιτικός παραδέχεται αμέσως μετά το ηλίου φαεινότερον για οποιονδήποτε δημοκράτη. Ότι «όσον περισσότερο προάγονται τα Έθνη, τόσον περισσότερον αισθάνονται ότι έχουν υποχρέωσιν να αγωνίζωνται διά την ανεξαρτησίαν τους και δια τον πολιτισμόν τους».

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, στα τέλη του 1916, γράφοντας την τελευταία σελίδα αυτής της κοινωνιολογικής μελέτης του Εθνικισμού, προχωρά σε μία εκπληκτική πρόβλεψη, που σήμερα περισσότερο φαντάζει σαν προειδοποίηση παρά προφητεία. Γράφει λοιπόν ότι το αποτέλεσμα της ραγδαίας οικονομικής και πνευματικής επικοινωνίας των εθνών δεν θα είναι η εξάλειψη των εθνικών διαφορών, αλλά η δημιουργία ανώτερων πολιτειακών συνασπισμών. Δεν μπορεί ο αναγνώστης παρά να φέρει αυτόματα στο νου την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, καταλήγει ο προνοητικός συγγραφέας, «οι συνασπισμοί αυτοί θα είναι ωφέλιμοι και βιώσιμοι, εάν στηριχθούν εις την αρχήν των εθνοτήτων, δηλαδή εάν αφήσουν μεγάλην ελευθερίαν κινήσεως εις τα Έθνη και αποκλείουν την επιβολήν του ενός επί των άλλων».

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: H κυβέρνησει μεθοδεύει την κατάργηση του πανεπιστημίου Μακεδονίας!

Η κυβέρνηση στο θέμα της επικοινωνίας δεν παίζεται! Αλλά έλα όμως που υπάρχουν κάποια πράγματα που ...βγάζουν μάτια και δημιουργούν υποψίες για τις ...καλές προθέσεις της κυρίας Διαμαντοπούλου και του κυρίου Πανάρετου για την ...ΚΑΘΑΡΣΗ στο χώρο των πανεπιστημίων.

Όλα αρχίζουν από μια εκπομπή στην τηλεόραση που αναλαμβάνει να ερευνήσει τους 'κακούς' πανεπιστημιακούς, τα 'άχρηστα' μέχρι σήμερα ελληνικά πανεπιστήμια και να δείξει στον κακόμοιρο φορολογούμενο Έλληνα πολίτη πως ...κατασπαταλούνται τα..... πολύτιμα χρήματά του! Αφού λοιπόν για το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας δεν βρέθηκε κάτι σοβαρό για να το εκθέσουν στα μάτια του κόσμου, ο κύριος Πανάρετος, άρχισε τις ...Πειθαρχικές
διώξεις!

Η προπαγάνδα της προώθησης ενός κομβικού θέματος για την κυβέρνηση - την κατάργηση του Πανεπιστημίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ- βρίσκεται στην αρχή της...

Τα 'παπαγαλάκια' που καταγγέλλει - σήμερα σε τοπική εφημερίδα http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=10&artid=72273 - ο πρώην Πρύτανης Ηλίας Κουσκουβέλης, πολιορκούν το Πανεπιστήμιο Μακεδονία!

Εμείς εδώ στα xalia με δυο αναρτήσεις, σας προειδοποιήσαμε για τις φήμες που θέλουν την κυβέρνηση να έχει υποκύψει στις πιέσεις Αμερικανών και Σκοπιανών για την κατάργηση του πανεπιστημίου Μακεδονία. Σας αποκαλύψαμε την κατάργηση ΟΛΩΝ των Μακεδονικών ονομάτων των πρώην Καποδιστριακών δήμων που ενοχλούσαν τους μεταλλαγμένους Βουλγάρους των Σκοπίων.
Σήμερα, με αφορμή την απάντηση του πρώην πρύτανη του ΠΑΜΑΚ Ηλία Κουσκουβέλη, σας φανερώνουμε και τον ύψιστο στόχο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ: ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!

Καιρός να ξυπνήσουν κάποιοι στην ...συμπρωτεύουσα!

Η απάντηση του κυρίου Κουσκουβέλη που επιβεβαιώνει τους φόβους και τις πληροφορίες μας:

«Οποιος στην Ελλάδα προασπίζει το δημόσιο συμφέρον διώκεται. Με τους χειρισμούς του, στην υπόθεση της εργολαβίας καθαριότητας και φύλαξης, το πρυτανικό συμβούλιο κέρδισε για το Πανεπιστήμιο και το ελληνικό Δημόσιο από το Δεκέμβριο 2007 έως το Δεκέμβριο 2009 το ποσό των 363.880,5 ευρώ (14.555,22 x 25 μήνες), ποσό που σήμερα έχει ξεπεράσει τις 500.000 ευρώ. Στην υπόθεση δε αυτή το Πανεπιστήμιο έχει κερδίσει στο ΣτΕ όλες τις προσφυγές που κατέθεσε εναντίον του ο αντίδικος εργολάβος. Επίσης, με τις ενέργειές του, το Πρυτανικό κατοχύρωσε διεθνώς το όνομα, το σήμα και τον ιστοχώρο (domain name) του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σε μία εποχή κρίσιμη για την τύχη της ονομασίας των Σκοπίων. Εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει ένας πόλεμος μέσω εκπομπών και δημοσιευμάτων κατά των Πανεπιστημίων, ώστε μετά τον ''Τιτανικό'' της οικονομίας και της αυτοδιοίκησης να προκύψει και ο ''Τιτανικός'' της εκπαίδευσης. Και αφού βυθιστούμε όλοι μαζί, τότε να πάψει να υπάρχει και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μέσω … ''Καλλικράτη'', όπως κάποιοι φαίνεται να επιθυμούν. Οι στόχοι είναι επιλεγμένοι και συγκεκριμένης απόχρωσης. Τα γνωστά ''παπαγαλάκια'' εδώ και μέρες πολιορκούν το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας… Αρκετά. Εστιν δίκης οφθαλμός…».


Τα συμπεράσματα, τα σχόλια και οι αντιδράσεις...δικές σας!

Πηγή:http://logioshermes.blogspot.com/2010/12/h_28.html#ixzz19OpwiJ51 

Ορεστιάδα - Η "πύλη" των λαθρομεταναστών

Περισσότεροι από 73 διακινητές λαθρομεταναστών έχουν συλληφθεί από τις αρχές του 2010 στην περιοχή ευθύνης της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ορεστιάδας, στο πλαίσιο του ειδικού σχεδίου, που έχει καταρτιστεί για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης. Οι συλληφθέντες επιχείρησαν να μεταφέρουν παράνομα στην Ελλάδα περίπου 500 λαθρομετανάστες, επιλέγοντας κυρίως την ποτάμια οδό, όπως δήλωσαν στελέχη της αστυνομικής διεύθυνσης Ορεστιάδας. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες -55 άτομα- ήταν «βαρκάρηδες», όπως χαρακτηριστικά τόνισαν οι αστυνομικοί, και συνελήφθησαν μετά τον Απρίλιο. Οι ομάδες που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό έχουν τη βοήθεια και προηγμένου εξοπλισμού, όπως θερμικές κάμερες.

Η τελευταία σύλληψη ήταν αυτή ενός 35χρονου Τούρκου υπηκόου, ο οποίος στις 23/12 επιχείρησε να μεταφέρει παράνομα στην Ελλάδα τέσσερις λαθρομετανάστες, διασχίζοντας τα νερά του Έβρου με πλαστική βάρκα.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης, ο 35χρονος συνελήφθη από αστυνομικούς της Ειδικής Ομάδας Δίωξης Λαθρομετανάστευσης Ορεστιάδας, στην παρέμβρια περιοχή Πετράδων Διδυμοτείχου και παραπέμφθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών. Την προανάκριση διενέργησε το Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης Διδυμοτείχου. Οι λαθρομετανάστες, που επίσης συνελήφθησαν, είναι καλά στην υγεία τους και βρίσκονται σε φυλάκιο της περιοχής.

Από την συλλαβικήν ελληνικήν γραφήν εις το ελληνικόν αλφαβητικόν σύστημα

Του Αναστασίου Στάμου 

(«Δαυλός», τ. 198, Ιουν. 1998, σελ. 12363-77)

Σελ. 12375-77:

Δ. ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ - ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

Είμεθα πλέον έτοιμοι να γράψωμεν την ονοματοθεσίαν των γραμμάτων του αλφαβή­του εις την Γραμμικήν συλλαβικήν Γραφήν και να μεταγράψωμεν κατόπιν τα ονόματα αυτά εις το άλφαβητικόν σύστημα της Καδμηίου - Δωρικής «γραμματικής».

Προκύπτουν εκπληκτικά συμπεράσματα:

α) Ασφαλώς πρόκειται δια νέα ονόματα, τα οποία δεν ταυτίζονται εν πολλοίς με καμμίαν άλλην προτέραν λέξιν, ενώ συγχρόνως αι ρίζαι των ονομάτων των γραμμάτων είναι σαφώς ελληνικαί, ως είναι λογικόν, με πρόσθεσιν μιας ως επί το πλείστον παραγωγικής ουδετέρας καταλήξεως -τα (όπως λέγομεν γράμμα, γράμμα-τα).

β) Η μουσική (μακρά - βραχεία διάρκεια φωνηέντων, τόνος - ύψος φωνής) όπως και τα μαθηματικά συνυπάρχουν εις την ελληνικήν γλώσσαν (το τρισυπόστατον του αλφα­βήτου). Όταν, ως προείπομεν, ο Παλαμήδης επενόησε και τους αριθμούς, ασφαλώς εταύτισε τούτους με τα γράμματα (μέχρι τότε ήτο η μονάς Ι, η δεκάς -, και η εκατοντάς 0, εκ των οποίων προέκυπτε όλη η αρίθμησις έως το 999). Καθώς δε τα γράμματα αντιπροσωπεύουν και αριθμούς, δεικνύομεν, ότι ο πυθμήν του λεξαρίθμου του ονόματος εκά­στου γράμματος επαληθεύει την θέσιν του και η ονομασία του συνδυάζεται βάσει μη­χανισμού συσχετίσεως, του οποίου το αποτέλεσμα ανιχνεύομεν ευθύς αμέσως:

Θέσις 1η: (A) a-ra-pa = αλφα, εκ του a-re-pe = αλφείν, απαρέμφατον αορίστου β' του ρήματος αλφά-νω = παράγω, αποκτώ. Λέγομεν σήμερον: τα τιμ-αλφή (τιμή + αλφείν) κοσμήματα. Παρέμεινεν αμετάβλητον, χαρακτηρίζον την εξεύρεσιν του αλφαβήτου. Αξία α (βραχύ και μακρόν) και ε^ε (ε μακρόν). Πιθανή επίσης παραγωγή του εκ του e-re-pe = ερέφειν, απαρεμφάτου του ρήματος ερέφω = στεγάζω. Σήμερον λέγομεν: όροφος, ορο­φή. Εις τούτο συντείνει η εξέλιξις του συμβόλου του Δίσκου της Φαιστού και της ιερο­γλυφικής της Κρήτης, πού δείχνουν κατοικία […] […], το οποίον εις την ΓΓΑ γίνεται […] και εις την ΓΓΒ γίνεται [Α]. [Από σελ. 12374: Προκύπτει όθεν, ότι το μακρόν ε, το οποίον εγράφετο [Α] εις την Γραμμικήν Γραφήν Β, κατά την μετάβασιν έλαβε το σχήμα Α (και την ονομασίαν άλφα) με αξίαν α και ε μακρού. Ενώ το βραχύ ε καθώς και το ει κατά την μετάβασιν εδηλώθη με το Ε (4).]

Πυθμήν = 1 ως εξής: Α+Λ+Φ+Α = 1+30+500+1 = 532 είναι ο λεξάριθμος του ονόματος. Ως πυθμήν νοείται το υπόλοιπον απομένον εκ των αφαιρουμέ­νων εννεάδων ή το αποτέλεσμα της προσθέσεως των ψη­φίων του λεξαρίθμου έως ότου προκύψη μονοψήφιος αριθμός: 5+3+2 = 10 --> 1+0 = 1.

Θέσις 2α: (Β) we-ta = BETA. To σύμβολον της ΓΓΒ δια την γυναίκα είναι wo = […]. Αι λέξεις βανά, femme, καθώς και γονή, γυνή, woman αναφέρονται εις την γυναίκα. Το Β επίσης γράφεται […], από το […]=we.

Πυθμήν = 2 ως εξής: Β+Ε+Τ+Α = 2+5+300+1 = 308, ο λεξάριθμος του ονόματος. Οπότε ό πυθμήν: 3+0+8 = 11 --> 1+1 = 2.

Θέσις 3η: (Γ) ka-ma-ta = ΓΑΜΤΑ, εκ του ka-me-e = γαμέειν, γαμείν. Εξ αφομοιώσεως του Τ εις Μ εξηγείται το δεύτερον Μ του ΓΑΜΜΑ, όπως κατέληξεν εις το κλασσικόν αλφάβητον. Εις την αρχαίαν Ινδικήν (Σανσκριτικήν) υπάρχει η λέξις kama = επιθυμία, σαρ­κική ένωσις (kama loka, kama sutra).

Πυθμήν = 3 ως εξής: Γ+Α+Μ+Τ+Α = 3+1+40+300+1 = 345 ο λεξάριθμος του ονόματος. Ο πυθμήν: 3+4+5 = 12 --> 1+2 = 3.

Θέσις 4η: (Δ) de-wa-ta = ΔΕΛFΤΑ. Εξ απαλοιφής του F κατέληξε ΔΕΛΤΑ εις το κλασσικόν αλφάβητον.

Καθ' Ησύχιον δέλτα = αιδοίον γυναικείον. Το σχήμα της ήβης του σώματος της γυ­ναικός είναι ανεστραμμένον δέλτα V. Εμφανίζεται ως σύμβολον εις τον δίσκον του Φαι­στού καθώς και εις τον αμφορέα του Ορχομενού. Η μήτρα της γυναικός επίσης έχει όμοια σχήμα και ονομασίαν: ΔΕΛΦΥΣ. Εις την αρχαίαν Ινδικήν deva = θείον ον. Οι Δελ­φοί δε ως ομφαλός της Γης είναι η μήτρα των θείων όντων. Υπενθυμίζεται, ότι εις την ΓΓΒ παραλείπεται το σύμφωνον προ του w: ko-wo = κόρFος (κούρος μεταγενέστερον).

Πυθμήν = 4 ως εξής: Δ+Ε+Λ+F+T+A = 4+5+30+6+300+1 = 346 --> 3+4+6 = 13 --> 1+3 = 4.

* Πιθανώς επίσης ή σειρά των Β,Γ,Δ να προήλθεν εκ του χειλικοϋπερωικοΰ q (ηχηρά ως δασέα): qa=BA, ΓΑ, qe = BE, ΔΕ.

Θέσις 5η: (Ε) e = Ε, ως φωνήεν αρχικόν γράμμα της λέξεως έ-μμεναι = εί-ναι, απα­ρεμφάτου του ρήματος ειμί = είμαι, υπάρχω. Εδήλωνε, ως προείπομεν, εις την Καδμήιον - Δωρικήν «γραμματικήν» το ε βραχύ και τον δίφθογγον ει. Εις το κλασσικόν αλφά­βητον έχει την ονομασίαν ει. Εκόσμει την προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνος εν Δελφοϊς.

Έλαβε την πέμπτην θέσιν εν τω αλφαβήτω και την αριθμητικήν αξίαν Ε = 5.

Θέσις 6η: (F) wa-wo-ta = FAFOTA εκ της λέξεως wa-wo = FaFos = αώς (ηώς - έως) = φως πρωινόν. Κατόπιν απλοποιήσεως έλαβε την όνομασίαν FAF =βαυ, και, αποβληθέντος του F εκ του αλφαβήτου, παρέμεινε ως αριθμητικόν με την ονομασίαν δίγαμμα ομοιάζον με διπλούν Γ, άλλα και διότι 2xΓ = 2x3 = 6 = F. Συναφές: FαFέλιος = αέλιος = ήλιος.

Πυθμήν = 6 ως εξής: F+A+F+O+T+A = 6+1+6+70+300+1 = 384 ο λεξάριθμος του ονό­ματος, και ο πυθμήν του 3+8+4 = 15 --> 1+5 = 6.

Θέσις 7η: (Ζ) ze-ta = ΖΕΤΑ, εκ του za-we = ζάειν = ζην (ΖΕΝ). Εις τον αμφορέα της Ελευσίνος εμφανίζεται η λέξις zo-wa = ζωά = ζωή.

Πυθμήν = 7 ως εξής: Ζ+Ε+Τ+Α = 7+5+300+1 = 313 --> 3+1+3 = 7.

Θέσις 8η: (Η) he-ta = ΗΕΤΑ, εκ του he-ro = ήρως, έρως κατά Πλάτωνα («Κρατύλος»).

Πυθμήν = 8 ως εξής: Η+Ε+Τ+Α = 8+5+300+1 = 314 --> 3+1+4 = 8.

Το γράμμα [Α] της ΓΓΒ ως ε μακρόν εγέννησε το Α, ως ε βραχύ εγέννησε το Ε και ως ε δασύ εγέννησε το Η (βλέπε πίνακα 2). Εις την Ιωνικήν, όπου δεν εγράφετο δασύ πνεύμα, με Η απεδόθη το ανοικτόν α, δηλαδή το μακρόν α (και το μακρόν ε), καθώς με Ω απεδόθη το ανοικτόν ο, δηλαδή το μακρόν ο.

Θέσις 9η: Θ te-ta = ΘΕΤΑ, εκ του te-e = θέειν, απαρεμφάτου του ρήματος θέω = τρέ­χω με το σχήμα του τροχού και την συναφή έννοιαν του θεού κατά Πλάτωνα. Την λέξιν θεός δε ό Ηρόδοτος έτυμολογεί εκ του θέτω. Αλλ' εις τον αμφορέα της Ελευσίνος υπάρ­χει το ρήμα ti-to = τίθω = θέτω, ομοίας ρίζης με το όνομα του ενάτου γράμματος του αλφαβήτου.

Πυθμήν = 9 ως έξης: Θ+Ε+Τ+Α = 9+5+300+1 = 315 --> 3+1+5 = 9.

Αν αύται είναι αι ονομασίαι παραγωγής των γραμμάτων, τότε καταφαίνεται εκ της πρώτης εννεάδος των γραμμάτων του αλφαβήτου ο υψηλός νοηματικός στόχος των νο­μοθετών:

Αλφείν Βανά Γαμείν Δελφύν Είναι Αώς Ζάειν Ηέρως Θέειν.

Ο κώδιξ της ζωής του ανθρώπου επί Γης κατά την Ελληνικήν Κοσμοθέασιν, ως είναι διατυπωμένη εις τα εννέα πρώτα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου:

Να αποκτήσης γυναίκα, να ενωθής δια γάμου, εις μήτρα να φέρης ύπαρξιν, φως πρωινόν, να ζήση ζωήν ως ήρως με έρωτα προς θέωσιν.

Με τα Μαθηματικά ως αληθή νόμον, αναλλοίωτον, αιώνιον κανόνα ενθέσεως της νοη­τικής συλλήψεως εις το ορατόν πεδίον οι Έλληνες ενεφάνισαν το όργανον του πολιτι­σμού, την Γραφήν δια του Αλφαβήτου, ως σύζευξιν Ουρανού και Γης, Ανδρός και Γυ­ναικός, Σκέψεως και Πράξεως.

Δεν είναι τυχαίον, ότι οι πολέμιοι του πολιτισμού των Ελλήνων διεστρέβλωσαν και διέφθειραν το νόημα όλων αυτών των λέξεων - εννοιών. Μία δράξ εκμαυλιστών της ανθρωπότητος τότε και τώρα παρασύρουν τους αδαείς εις την αποδόμησιν του ναού του Λόγου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(3) Οι ημέτεροι «γλωσσοδιορθωταί» του Παιδαγωγικού Institutum θεωρούν σωστότερον να γρά­φουν το Γάμμα με ένα μ, το Κάππα με ένα π, το λάβδα ως λάμντα κ.τλ. Η παρούσα μελέτη δεικνύει την τεραστίαν σημασίαν της ορθής αναγραφής των. Δεν είναι απλώς λόγοι ιστορικοί, παραδόσεως και συνεχείας, δια τους οποίους πρέπει να εμμένωμεν, αλλ' όστις παραλλάσσει την Ελληνικήν Γλώσσαν, στερεί από τον εαυτόν του και τους συνέλληνας το φως του λόγου, την διαύγειαν της νοή­σεως.

(4) Εις το αλφάβητον της άκρως συντηρητικής Αγγλικής γλώσσης παρέμεινε το Α ως έϊ και το Ε ως εί, τις οίδε άπό πότε και υπό ποίων Ελλήνων οικιστών της Αλβιόνος και της Ίριδος, και ποίαν παράδοσιν φερόντων.

(5) Κατά την ανάγνωσιν της λέξεως ku-su-ro της ΓΓΒ οι μη γνωρίζοντες τους κανόνας, δηλαδή οι ημιμαθείς, προέφερον αντί του ορθού «ξύλον» το λανθασμένον «κούσουρο», όπερ παραμένει ως σή­μερον: κούτσουρο - κουσούρι. Ούτως ή «δημοτική» γλώσσα, δηλαδή ή άνευ κανόνων, ως έτυχεν, μη λογία απόδοσις της ελληνικής γλώσσης, έχει ιστορίαν αρχαιοτάτην, η οποία βεβαίως δεν εδίχαζε τους ανθρώπους· απλώς υφίστατο ως διάλεκτος. Τι σχέσιν όμως έχει η πρόοδος με την έπιβολήν της (1977); Διότι ενεταφίασαν την καθαρεύουσαν, δηλαδή τον συνδετικόν κρίκον της καθομιλουμένης μετά της κλασσικής των αρχαίων πνευματικών μας στηριγμάτων. Μόνον εχθροί μισούντες την ελληνικήν γλώσσάν τε και το ελληνικόν έθνος ηδύνατο να διαπράξουν τοιούτον έγκλημα.

ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ

ΕΛΕΝΑ ΠΕΤΡΟΒΝΑ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ

ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΒΒΑΛΑΣ"

"ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ "

"...Όλες οι Κοσμογονίες χωρίς εξαίρεση βασίζονται, πλέκονται και συσχετίζονται εσωτερικά με τους Αριθμούς και τις γεωμετρικές μορφές. Ένας Μύστης θα πει ότι αυτές οι εικόνες και εξισώσεις δίνουν αριθμητικές αξίες, βασισμένες στις ολοκληρωματικές αξίες του Κύκλου ονομαζόμενου από τους Αλχημιστές "Απόκρυφη κατοικία της πάντα αόρατης Θεότητας"...Συσχετίζοντας τις ιδέες (λέξεις) με τους αριθμούς, μπορούμε να ενεργούμε με ιδέες με τον ίδιο τρόπο όπως με τους αριθμούς, καθιερώνοντας έτσι τα Μαθηματικά της Αλήθειας"

Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Μυστική Διδασκαλία, 5ος τόμος, σελ. 85