ΠΑΤΡΙΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΑΘΗΝΑ 14-5-2017.

Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του. Αγίου Παϊσίου τού Αγιορείτου.

Η αδιαφορία, ο ατομισμός και ο εγωισμός αποτελούν τα πλέον θανάσιμα αμαρτήματα για τα μέλη μιας οικογένειας. Η αγάπη, η ομαδικότητα και η φιλαλληλία αποτελούν αντιστοίχως την ανάσχεση πάσης κακοτοπιάς και τη θεραπεία πάσης καινοφανούς ασθενείας. Η υγεία και η προκοπή εξασφαλίζονται ταυτόχρονα και αφορούν τόσο την προσωπική όσο και την γενική οικογένεια, τόσο τούς εξ αίματος όσο και τούς εξ πίστεως και εθνικότητος συγγενείς.

Ο Άγιος Πατέρας Παίσιος ο Αγιορείτης έλεγε στους κατηχητικούς του λόγους ότι μέσα στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του. Η κατανόηση και η σύμπνοια είναι δύο πολύ σπουδαίες αρετές που απουσίασαν από την ελληνική κοινωνία, διαλύοντας πατρίδα και οικογένεια. Ο διδακτικός λόγος τού γονέα εξέλειπε από τη ζωή τού παιδιού και ο σεβασμός προς τον γονιό εγκαταλείφτηκε από το παιδί, με αποτέλεσμα η μόδα τής αμαρτίας να σκοτώσει την αρετή.

Όταν όμως η κεφαλή τού σώματος, ο αρχηγός τής οικογένειας αναλίσκεται στα εφήμερα και άκοπα αγαθά, δίχως μόχθο και αξίες για κανόνα, τότε η κοινωνία παραδίδεται στους ηγήτορες τής κακιάς ώρας που διαθέτουν ανάλογα «προσόντα». Ο λαός θα αποκτήσει διδάχους και ηγήτορες αυτούς που τού αξίζουν, καταδικάζοντας ακόμη και τα παιδιά του στον μαρασμό. Στα σχολεία οι εικόνες με τον Χριστό, τούς Αγίους και τούς Ήρωες πίπτουν από την εθελούσια λησμονιά των θυσιών. Και στην κοινωνία η αξιοσύνη συντρίβεται από τη συναλλαγή και η πατρίδα πωλείται άνευ μάχης στους εχθρούς της.

Δεν έχουμε μάθει να δίδουμε τον αγώνα τής ζωής με πειθαρχία και αλτρουισμό, στηριζόμενοι ο ένας από τη δύναμη και την αρετή τού διπλανού του. Να επιδιδόμαστε στην συναγωνιστική άμιλλα, γινόμενοι ξίφος τής παράταξης και ασπίδα τού συμπολεμιστή μας μες στη μάχη. Να σκεφτόμαστε με το νου και να πράττουμε με την καρδιά. Να παίρνουμε και να επιβραβεύουμε μα και να δίδουμε απλόχερα ο ένας στον άλλο τα καλύτερα στοιχεία, δίχως ελιτισμούς και αποκλεισμούς. Διότι στα δύσκολα που πάντα έρχονται, εκεί ακριβώς που κρίνεται ο καλός ο καπετάνιος, όλοι μαζί θα νικήσουμε και θα ζήσουμε ή όλοι μαζί θα ηττηθούμε και θα πεθάνουμε.

Κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε καμία μάχη αν δεν γνωρίζει την ιστορία του και αν δεν έχει σεβασμό για το Θεό και για τούς προγόνους του. Πρέπει να γνωρίζεις τη φύση σου, εκείνους που σε φέρανε στον κόσμο και σε λευτερώσανε, την αιμάτινη αξία τής γης που βαδίζεις πάνω της, την θαλπωρή και την προστασία τής εκκλησιάς και τού κάστρου που κράτησαν τον τόπο σου όρθιο. Διότι τα πάντα, στην κοινωνία, στην εργασία και στον πόλεμο είναι μια αιώνια μάχη σ’ ένα πύρινο ποτάμι ανάμεσα στο καλό και το δίκαιο από τη μια πλευρά και στο κακό και το άδικο που έρχεται από την όχθη τού εχθρού Θεού και Ανθρώπου.

Τι μπορεί να περιμένει κάποιος από ένα μικρό παιδί, όταν γύρω του η απόκτηση πιότερων υλικών αγαθών και η θρασεία απαίτηση έχει γίνει τρόπος συναλλαγής ανάμεσα στους μεγάλους; Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη όταν ο διάλογος μέσα στην οικογένεια απουσιάζει, το μικρότερο ή μήπως το μεγαλύτερο μέλος; Πως θα εκλείψει η αδικία και θα επικρατήσει η αλήθεια, όταν μια απλή αύξηση μισθού επαφίεται στις κομματικές αφίσες που κολλάει ο κρινόμενος; Πως μπορεί επιπλέον η Ελλάς να σωθεί και ποιος θα υπερασπιστεί Πίστη και Πατρίδα, όταν Έλληνες αυτοκτονούν, οι δε λοιποί αδερφοί μας ανέχονται την επιβράβευση των σφαγών των πατέρων μας από αντίχριστους και βαρβάρους σε μια Ελλάδα που κομματίζεται, κομματιάζεται και χάνεται;

Η Ελλάς και η ελληνική οικογένεια είναι ιερές υποθέσεις που αναδεικνύονται σε οδούς αναγεννήσεως και υπεροχής των μελών τους, διασφαλίζοντας στους συγκαιρινούς και στους νέους ανθούς ευρωστία και διαιώνιση τής Φυλής μας. Δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση στενές υποθέσεις απλής σωτηρίας και μάλιστα από επίορκους τής Ορθοδοξίας και τού Ελληνικού Αίματος. Ο Έλλην σώζει και δεν σώζεται όταν γίνεται ζωντανή εικόνα και απόστολος τού δικαίου λόγου τού Θεού και όταν ενσωματώνει μέσα στην δική του ύπαρξη ολάκερη την Ελληνική Φυλή σε όλους μαζί τούς ιστορικούς χρόνους.

Να κάνουμε το λοιπόν τις γραφές πύρινες και ζωντανές πράξεις. Να κάνουμε τις αρετές τού αδερφού μας αρετές μας και να εξαλείψουμε τις αδυναμίες του. Να βγάλουμε από τα πρώτα μας βήματα, ξεκινώντας από τα παιδιά μας, τον φόβο από τις καρδιές μας. Να ακούγονται καθαρά οι μύχιες σκέψεις. Να γενούμε απόστολοι και ζωντανές ακροπόλεις τού πολιτισμού και τής πολιτείας μας. Να εξαπλώσουμε το Κάστρο τής Φυλής μας στα χώματα όπου πολέμησαν τρανοί ήρωες. Να γενεί η επικράτηση τού μεγάλου μας ελληνισμού στερεή επάνω σε γερές βάσεις. Νίκη ή Θάνατος. Ορθοδοξία ή Θάνατος. Ελλάς ή Θάνατος. Τότε θα νικήσουν οπωσδήποτε οι αξίες μας, γιατί οι αξίες σχηματίζουν ζωή αληθινή.

Δεν μάς τρομάζει η κόπωση και η παρακμή. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στην πορεία τού ελληνισμού που έχει μάθει να δίδει πάντα τον υπέρ πάντων αγώνα για χτίσιμο και δημιουργία μα και για την απόκρουση των δυνάμεων τού μίσους και τής τυραννίας. Διότι έτσι όπως είμαστε μαθημένοι, λειτουργούμε ως μια ενιαία οντότητα, ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο στρατιωτικό σώμα. Εμπνέουμε τα γεννήματά μας να πρωτεύουν πρώτα στο πνεύμα και κατόπιν στην ύλη. Να φτιάχνουν γερές οικογένειες, γερές κοινωνίες, γερούς στρατούς. Να κάμουμε το Σταυρό στο Θεό, να κάμουμε πολιτισμό, να διοικούμε με ασφάλεια το περιβάλλον μας ως Μεγάλη Δύναμη Ισχύος και Δικαίου.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ