ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΘΗΝΑ 28-5-2017.

Από τής Αλώσεως τής Βασιλεύουσας τού Ελληνισμού Κωνσταντινουπόλεως έως τις μέρες μας, κληροδοτούνται διαρκώς στη ζωή τής Φυλής μας εξαρτήσεις και παθογένειες. Επαληθεύτηκαν έκτοτε δύο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον, ότι η Ελλάς μονάχα ως μεγάλη και δυνατή μπορεί να ζήσει ελεύθερη. Και δεύτερον, ότι η ξενοκρατία είναι δουλεία που καταλύει τον λόγο ύπαρξης ενός έθνους. Εφόσον όμως έχει χυθεί αίμα για την ελευθερία, η ελευθερία πάλι με αίμα θα επανακτηθεί.

Ο Μαρτυρικός Βασιλεύς Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όταν κίνησε από το Δεσποτάτο τού Μυστρά για ν’ αναλάβει τον Θρόνο τού Βυζαντίου μας, τής Αγίας Ρωμανίας μας, ήξερε πολύ καλά ότι είχε αναλάβει να φέρει το δικό του σταυρό τού μαρτυρίου. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας είχε ήδη υποστεί την πρώτη άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως από τούς υποκριτές «σταυροφόρους» τής Δύσης που κίνησαν δήθεν για την απελευθέρωση των Ιεροσολύμων, αλλά στην πραγματικότητα εστάλησαν από τούς εβραιοσιωνιστές και τον συνεργάτη τους Πάπα τής Ρώμης για να καταλύσουν την Ελληνική Αυτοκρατορία.

Δύο ήταν ανέκαθεν οι πόλοι στον άξονα τής γεωπολιτικής ισχύος από την πρώτη στιγμή που έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Ο ένας πόλος είναι η Πίστη και ο Πολιτισμός τού Ελληνισμού. Ο άλλος πόλος είναι η αντίθεη παγκόσμια κυριαρχία και η βαρβαρότητα των Σιωνιστών. Από την μια πλευρά ο κόσμος τής ελευθερίας και από την άλλη ο κόσμος τής τυραννίας. Από τον καιρό τού Σωκράτους, τού Λεωνίδα και τού Μεγαλέξανδρου έως την Άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως από τούς Οθωμανούς Τούρκους, μάχονται τα Ιδανικά με τα Αργύρια.

Όταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανέλαβε τον Θρόνο τού Βυζαντίου, τα ζιζάνια τού πολιτικού καιροσκοπισμού, των υλικών συμφερόντων και τής ψευτοσυμμαχικής κηδεμονίας είχαν εγκατασταθεί κιόλας με την άλωση των ψευδοσταυροφόρων. Από την μία πλευρά, το Σχίσμα το Εκκλησιαστικό είχε γεμίσει την θρησκευτική ζωή με αιρέσεις διχαστικές τής Θείας Αλήθειας και τής ενότητας των πιστών. Και από την άλλη πλευρά, η δίψα των αρχόντων για προβάδισμα και εξουσία αναμεταξύ τους έφερε τις εισηγήσεις για την προσέγγιση με τούς παλαιούς εχθρούς, ώστε να αποτραπεί τάχα η εισβολή από ανατολάς των νέων εχθρών.

Ο διχασμός δεν ήταν η πρώτη φορά που χτυπούσε τον Ελληνισμό και δεν πρέπει να θεωρηθεί ως διαφορετικός όσων προηγήθηκαν στο παρελθόν και όσων ακολούθησαν έως τις μέρες μας. Από τον καιρό τού τρωικού πολέμου ο χρυσός και η ισχύς διαίρεσαν τον ίδιο τον λαό μας σε φατρίες. Ήταν εξαιρετικά εύκολο να μπουν εν συνεχεία ανάμεσά μας ζιζάνια ξένα και τυχοδιωκτικά. Παλαιότερα είχαν εισρεύσει κάποιοι που προσπάθησαν να στρέψουν την ελληνοσύνη και τον χριστιανισμό σε έριδες, με την συκοφάντηση Ελλήνων απέναντι στις Αρχές τής Αυτοκρατορίας. Οι σπορείς τού διχασμού δεν ήταν ελληνικής καταγωγής και έτσι με την άνοδο στο Θρόνο αξίων αυτοκρατόρων, ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός εξολόθρευσαν τα ξένα σώματα και συνέχισαν νικηφόρα την πορεία τους.

Πολλοί ήσαν εκείνοι που θέλησαν να γκρεμίσουν την Ελληνική Αυτοκρατορία. Πέρσες, Άβαροι, Ούννοι, Άραβες και στο τέλος τής διαδρομής οι Τούρκοι. Όμως ο αληθινός λόγος που έπεσε η μεσαιωνική αυτοκρατορία μας ήταν η κρίση των αξιών και η διάσπαση των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Διότι όταν ο Ελληνισμός πίστευε απόλυτα και με πάθος στο Θεό, όταν διέθετε αρετή και δύναμη πολεμική για την κραταίωση τής Φυλής, τότε υπερέβαινε κάθε εμπόδιο. Όταν όμως αφέθηκε σε ξένους σκοπούς και άνοιξε τον δρόμο στον μισελληνισμό, τότε ήρθε ο οδυρμός.

Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος προσπάθησε να ενώσει τον λαό για να σώσει την αυτοκρατορία. Συνομίλησε με τούς άλλοτε εξωμότες χριστιανικούς λαούς για να λάβει πολιτική και κυρίως στρατιωτική υποστήριξη. Προσπάθησε να ενώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τούς Παπικούς πάνω στην βάση τού Αληθινού Λόγου τού Θεού. Όμως ο Πάπας ήθελε σε αντάλλαγμα τής όποιας βοήθειας να λάβει την κεφαλή Πίστεως και Βυζαντίου. Στο δε χώρο τής Πίστης, οι εντολοδόχοι τής πρώιμης παγκοσμιοποίησης διά τού οικουμενισμού είχαν το θράσος να ονομάζουν ανθενωτικούς τούς υπερασπιστές τής Ελληνοορθοδοξίας, τούς δε άτιμους εαυτούς τους ενωτικούς.

Οι πολιτικές φατρίες από τον καιρό κιόλας των πράσινων και των βένετων είχαν τις δικές τους βλέψεις. Δεν τούς ένοιαζε καμία φυλή, κανένας λαός, καμία πίστη. Τούς νοιάζανε μονάχα οικονομικά σκήπτρα και θησαυροφυλάκια. Ο δε στρατός τής αυτοκρατορίας μας βαθμιαία είχε μετατραπεί σε μισθοφορικό και είχε αποψιλωθεί από απόψεως έμψυχου δυναμικού. Οι συνομιλίες με την Εσπερία και τα συλλείτουργα είχαν αποβεί άκαρπα, αφού ουδέποτε ο Ελληνισμός και η Αλήθεια είχαν συμμάχους, ει μη μόνον το Θεό και την Ελληνική Φυλή.

Ο Μωάμεθ ο Πολιορκητής είχε συμπτύξει τις τουρκικές φυλές υπό τής Οθωμανικής του διοίκησης και προέλαυνε διά τής μιας δυνάμεως που γνωρίζει ο βάρβαρος ασιάτης, την βία και το πλιάτσικο. Η Τουρκία ήταν πλέον το αγαπημένο παιδί τής Εσπερίας, τής οποίας τα συμφέροντα υπηρετούσε ο φιλόδοξος εισβολέας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο τουρκικός εξοπλισμός στο πυροβολικό είχε το κατασκευαστικό χέρι τού Ούγγρου Ουρβανού. Οι δε «σύμμαχοι», πλην τού γενναίου Ιουστινιάνη που πολέμησε στο πλευρό τού Παλαιολόγου, βρισκόντουσαν έξω από τα τείχη τής Κωνσταντινουπόλεως και παρά τω πλευρώ τού Μωάμεθ.

Πολλοί ελληνόφωνοι εξωμότες είχαν λιποτακτήσει, προσφεύγοντας σε μοναστήρια και προσποιούμενοι τούς χριστιανούς. Αλίμονο, ο ατομισμός και ο υλισμός είχαν συλήσει τα ιερά και τα πάτρια. Ολίγοι χιλιάδες στέκονταν με τα καθαγιασμένα όπλα τους στο πλευρό τού Αυτοκράτορα. Η ιερή λειτουργία στην Αυτοκρατορική Εκκλησία τής Αγίας Σοφίας τελέστηκε προκειμένου να ληφθεί Θεία μέριμνα και συγχώρεση μα και εμψύχωση προς τούς ηρωικούς μαχητές και το λαό που εκλιπαρούσε για σωτηρία.

Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στρατός, λαός και κλήρος, συγχώρησαν αλλήλους προ τής μεγαλύτερης μάχης που θα έδινε το Ελληνικό Έθνος. Αμέσως έλαβαν θέσεις μάχης. Ο Κωνσταντίνος με το άλογό του γύρισε όλες τις επάλξεις τής Καστροπολιτείας, δίδοντάς θάρρος και πίστη για νίκη στους υπερασπιστές τής Πόλης. Ο ίδιος διάλεξε για τον εαυτό του την πλέον δύσκολη θέση, την Πύλη τού Ρωμανού.

Πιο πριν ο Κωνσταντίνος είχε λάβει πρόσκληση από τον Μωάμεθ να παραδώσει την Αυτοκρατορία και να καταφύγει με τούς δικούς του στον Μοριά. Για να δώσει την απάντησή του ως νέος Λεωνίδας. «Τό δέ τήν πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ούτ’άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μή φειδόμενοι της ζωής ημών».

Η μάχη εδόθη. Η Βασιλίδα των Πόλεων έπεσε. Και Άγγελος Κυρίου, ως λέγει η Παράδοση, έλαβε τον Αυτοκράτορα και τον τοποθέτησε Μαρμαρωμένο στον αιώνιο ύπνο, έως ότου πάλι Άγγελος Κυρίου τον επαναφέρει για να αναστηθεί και πάλι η Ελληνική Αυτοκρατορία. Διότι τής Πόλης οι Πύλες ανοίγουν μονάχα με Ελληνικά Σπαθιά. Και τότε η ιερή λειτουργία η έσχατη που ως λέγεται διεκόπη, θα συνεχιστεί και θα ολοκληρωθεί.

Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά σου θα’ ναι. Ήγγικεν λοιπόν η ώρα να λάβουν τα επίχειρα εκείνοι που άνοιξαν την Κερκόπορτα στα πλαϊνά τής ελληνικής άμυνας. Στην Κερκόπορτα όπου βρισκόταν η συνοικία των Σταυρωτήδων, από όπου διήλθαν οι μακελάρηδες τού Μωάμεθ τού Πορθητή.

Ήγγικεν η ώρα να λάβουν τα επίχειρα και οι Τούρκοι που εν μέσω τής νεοταξικής κρίσεως, βάλθηκαν να ζητούν πάλι ελληνικά εδάφη. Ήγγικεν η ώρα να γενούμε πάλι και διά παντός η Εστεμμένη και Εθνικιστική Ελλάς τού Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Με την Πίστη και το Στρατιωτικό Ατσάλι να πετάξουμε τα περιττά προδοτικά βάρη και να πολεμήσουμε ενάντια στο αιώνιο τέρας, επιστρέφοντας ως Ελλάς Αυτοκρατορική στα ιστορικά μας εδάφη.  

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ