O κύβος της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους έχει ριφθεί. Αλλά μοιάζει με "βουτιά σε μαύρα νερά": Κανείς δεν ξέρει από κάτω μας τι βρίσκεται και ο φόβος πρόκλησης ανεξέλεγκτων καταστάσεων στο εσωτερικό είναι ιδιαίτερα έντονος. Και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Το επόμενο χρονικό διάστημα, από αύριο που ανακοινώνονται τα νέα μέτρα μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν κριθεί τα πάντα σε ότι αφορά το εγχείρημα της ελεγχόμενης πτώχευσης (δηλαδή της, κατόπιν συνεννόησης με τους πιστωτές, αναδιάρθρωσης), της ... μη ελεγχόμενης πτώχευσης, αλλά και της ευρείας κοινωνικής-εθνικής αναταραχής. Διότι πλέον το ενδεχόμενο μιας λαϊκής εξέγερσης που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει, είναι ένα υπαρκτό ενδεχόμενο.
Π.χ. όταν ρίχθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων το μέτρο του περιορισμού αναλήψεων από τις τράπεζες μέχρι ένα ποσό ημερησίως προκειμένου να ανασχεθεί ο πανικός που θα μπορούσε να προκαλέσει μια αναδιάρθρωση στις μάζες, αμέσως τέθηκε το θέμα της ασφάλειας: Ποιος θα μπορούσε να εμποδίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να πάρουν αυτό που τους ανήκει με μία μαζική έφοδο στις τράπεζες;
Η αστυνομία; Δεν επαρκεί η δύναμή της. Αλλά και ποιος λέει ότι το πρόβλημα του αστυνομικού θα είναι μικρότερο από το πρόβλημα π.χ. του εμπόρου.
Ο Στρατός; Επειδή έχει συζητηθεί και πάλι πρόσφατα το θέμα, ανώτατοι στρατιωτικοί έχουν ξεκαθαρίσει εμμέσως πλην σαφώς, ότι η αποστολή τους είναι η προστασία αποκλειστικά και μόνο των εξωτερικών συνόρων και όχι των τραπεζών ή των κυβερνητικών κτιρίων. Όπως βλέπουμε συζητούνται πλέον ΟΛΑ τα ενδεχόμενα.
Πρακτικά αυτή την στιγμή υπάρχει το καλό και το κακό σενάριο. Το καλό σενάριο λέει ότι πάμε σε μία ελεγχόμενη και προσυμφωνημένη αναδιάρθρωση χρέους. Αυτό είναι το σφόδρα πιθανό. Ένα «κούρεμα» του χρέους από 35-50% και μία χαμηλότοκη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά το μοναδικό που μπορεί να δώσει βιώσιμη λύση. Για το αν θα γίνει αναδιάρθρωση δεν συζητείται: Οι ίδιοι που μας έχουν δανείσει ποντάρουν σήμερα στην πτώχευσή μας!
Αιωρείται το ενδεχόμενο δέσμευσης των καταθέσεων για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα προκειμένου να μην υπάρξει πανικός αναλήψεων που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι μπορεί οι τράπεζες και η απληστία τους να ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την τραγική εξέλιξη της κατάστασης, αλλά μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, του σκελετού αλλά και μόνου σχετικά υγιούς τομέα της ελληνικής οικονομίας θα είχε ολέθριες επιπτώσεις.
Ο Ζ.Ρουμπινί πρότεινε στην κυβέρνηση να μην μπεί κανένα πλαφόν αναλήψεων, να αφεθούν ελεύθερες όπως συμβαίνει σήμερα. Το σκεπτικό του είναι ότι ήδη οι μεγαλοκαταθέτες έχουν τραβήξει τα λεφτά εκτός Ελλάδος (κάπου 80 δις. ευρώ έχουν φύγει τα τελέυταία 2,5 χρόνια στο εξωτερικό) άρα έχουν μείνει τα 230 δισ. των μικροκαταθετών κυρίως.
Ο Ρουμπινί πρότεινε να χρησιμοποιηθούν τα 30 δισ. ευρώ των εγγυήσεων που θα δοθούν στις τράπεζες ως ένα «μαξιλάρι» που θα απορροφήσει τον πανικό των πρώτων ημερών των καταθετών, οι οποίοι όσο περνάνε οι ημέρες θα αντιληφθούν ότι «Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου» και η κατάσταση ομαλοποιείται. Το κακό σενάριο στην περίπτωση είναι αυτό που προαναφέραμε. Να υπάρξει έφοδος των καταθετών στις τράπεζες και παράλυση της οικονομίας. Εδώ πλέον ακόμα και το ενδεχόμενο (αναγκαστικής) εξόδου από το ευρώ είναι υπαρκτό.
Αυτό που μας κρατάει αυτή την στιγμή «μέσα στο παιχνίδι» είναι το τραπεζικό μας σύστημα και τα 230 δισ.. καταθέσεων κάτι που έχει αναφέρει αρκετές φορές στις ομιλίες του ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Από εκεί και πέρα υπάρχει η εξέλιξη μετά το «κούρεμα» που επίσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρενέργειες που θα έθεταν θέμα εσωτερικής ασφάλειας και συνακόλουθα και εξωτερικής: Είναι ιστορικά διακριβωμένο και ειδικά στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, πολλάκις επιβεβαιωμένο, ότι η εσωτερική αιμορραγία φέρνει «σκυλόψαρα» - στην περίπτωσή μας από τα ανατολικά.
Οι πιστωτές μας δεν θα δεχθούν το «κούρεμα» αν δεν λάβουν «εν τη παλάμη» σημαντικό μερίδιο από τον εθνικό πλούτο της χώρας. Αυτά τα 50 δισ. ευρώ θα πρέπει να έχουν πραγματική αξία 200-300 ή 500 δισ. για να δεχθούν να γίνει η ανταλλαγή χρέους με υποδομές. Και δεν μιλάμε για ζημιογόνες ΔΕΚΟ. Αναφερόμαστε σε ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΛΤΑ, συμμετοχές σε τράπεζες, ακίνητη περιουσία, δίκτυα διανομής κλπ.
Εδώ το καλό σενάριο μιλάει για σταδική εγγραφή υπεραξιών στους ξένους ομίλους στην κατοχή των οποίων θα περιέλθει η εθνική περιουσία, οπότε αυτό θα προκαλέσει επενδύσεις και σταδικά από το 2013 και μετά θα ξεκινήσει η ανάκαμψη. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα κανείς δεν θέλει να επενδύσει από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Θεωρούν ότι σε λίγο το επενδυτικό περιβάλλον θα είναι πολύ πιο ευνοϊκό. Αυτό, όσο και αν φαίνεται παράδοξο είναι το ... καλό σενάριο.
Το κακό σενάριο ξεκινάει από έναν πανικός αναλήψεων, ένα κυβερνητικό πλαφόν, μία λαϊκή εξέγερση που θα μπορούσε να καταστεί ανεξέλεγκτη. Μια εξέγερση με θύματα από την οποία θα έχαναν όλοι: Οι πιστωτές μας τα χρήματά τους, οι πολίτες τα δικά τους, η κυβέρνηση την εξουσία (αν και κανείς στην κυβέρνηση δεν ορκίζεται ότι του χρόνου τέοια εποχή θα είναι στην εξουσία το υπάρχον σχήμα), η χώρα την σταθερότητα που έχει κερδίσει μετά το 1974. Ακόμα χειρότερο μια μη ελεγχόμενη πτώχευση, κάτι που όπως δεν θα συμβεί πριν τις αρχές του 2013, οπότε τελειώνει το πακέτο των 110 δις. Ούτε ρισκάρει κανείς από την Ευρώπη να έχει μια Ελλάδα σε ημιεμπόλεμη κατάσταση...
Αυτή είναι η πραγματικότητα για το τι διακυβεύεται αυτή την στιγμή. Και αυτό που «πονάει» περισσότερο απ’όλα είναι ότι από τον Οκτώβριο του 2009 παρουσιάστηκαν τουλάχιστον δύο ευκαιρίες να τα γλιτώσουμε όλα αυτά: Αν η νυν κυβέρνηση είχε λάβει άμεσα μέτρα το πρώτο τετράμηνο (ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε έχει να λέει για την πρώτη του συνάντηση με τον νεόκοπο τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γ.Παπακωνσταντίνου και τις απόψεις του περί της ανάγκης λήψης μέτρων) ή αν πέρσι τέτοια εποχή αντί για το δάνειο πηγαίναμε κα’ευθείαν σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Αλλά τότε δεν θα έπαιρναν «ζεστά» τα 110 δις. οι ξένοι πιστωτές...
Π.χ. όταν ρίχθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων το μέτρο του περιορισμού αναλήψεων από τις τράπεζες μέχρι ένα ποσό ημερησίως προκειμένου να ανασχεθεί ο πανικός που θα μπορούσε να προκαλέσει μια αναδιάρθρωση στις μάζες, αμέσως τέθηκε το θέμα της ασφάλειας: Ποιος θα μπορούσε να εμποδίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να πάρουν αυτό που τους ανήκει με μία μαζική έφοδο στις τράπεζες;
Η αστυνομία; Δεν επαρκεί η δύναμή της. Αλλά και ποιος λέει ότι το πρόβλημα του αστυνομικού θα είναι μικρότερο από το πρόβλημα π.χ. του εμπόρου.
Ο Στρατός; Επειδή έχει συζητηθεί και πάλι πρόσφατα το θέμα, ανώτατοι στρατιωτικοί έχουν ξεκαθαρίσει εμμέσως πλην σαφώς, ότι η αποστολή τους είναι η προστασία αποκλειστικά και μόνο των εξωτερικών συνόρων και όχι των τραπεζών ή των κυβερνητικών κτιρίων. Όπως βλέπουμε συζητούνται πλέον ΟΛΑ τα ενδεχόμενα.
Πρακτικά αυτή την στιγμή υπάρχει το καλό και το κακό σενάριο. Το καλό σενάριο λέει ότι πάμε σε μία ελεγχόμενη και προσυμφωνημένη αναδιάρθρωση χρέους. Αυτό είναι το σφόδρα πιθανό. Ένα «κούρεμα» του χρέους από 35-50% και μία χαμηλότοκη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά το μοναδικό που μπορεί να δώσει βιώσιμη λύση. Για το αν θα γίνει αναδιάρθρωση δεν συζητείται: Οι ίδιοι που μας έχουν δανείσει ποντάρουν σήμερα στην πτώχευσή μας!
Αιωρείται το ενδεχόμενο δέσμευσης των καταθέσεων για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα προκειμένου να μην υπάρξει πανικός αναλήψεων που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι μπορεί οι τράπεζες και η απληστία τους να ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την τραγική εξέλιξη της κατάστασης, αλλά μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, του σκελετού αλλά και μόνου σχετικά υγιούς τομέα της ελληνικής οικονομίας θα είχε ολέθριες επιπτώσεις.
Ο Ζ.Ρουμπινί πρότεινε στην κυβέρνηση να μην μπεί κανένα πλαφόν αναλήψεων, να αφεθούν ελεύθερες όπως συμβαίνει σήμερα. Το σκεπτικό του είναι ότι ήδη οι μεγαλοκαταθέτες έχουν τραβήξει τα λεφτά εκτός Ελλάδος (κάπου 80 δις. ευρώ έχουν φύγει τα τελέυταία 2,5 χρόνια στο εξωτερικό) άρα έχουν μείνει τα 230 δισ. των μικροκαταθετών κυρίως.
Ο Ρουμπινί πρότεινε να χρησιμοποιηθούν τα 30 δισ. ευρώ των εγγυήσεων που θα δοθούν στις τράπεζες ως ένα «μαξιλάρι» που θα απορροφήσει τον πανικό των πρώτων ημερών των καταθετών, οι οποίοι όσο περνάνε οι ημέρες θα αντιληφθούν ότι «Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου» και η κατάσταση ομαλοποιείται. Το κακό σενάριο στην περίπτωση είναι αυτό που προαναφέραμε. Να υπάρξει έφοδος των καταθετών στις τράπεζες και παράλυση της οικονομίας. Εδώ πλέον ακόμα και το ενδεχόμενο (αναγκαστικής) εξόδου από το ευρώ είναι υπαρκτό.
Αυτό που μας κρατάει αυτή την στιγμή «μέσα στο παιχνίδι» είναι το τραπεζικό μας σύστημα και τα 230 δισ.. καταθέσεων κάτι που έχει αναφέρει αρκετές φορές στις ομιλίες του ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Από εκεί και πέρα υπάρχει η εξέλιξη μετά το «κούρεμα» που επίσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρενέργειες που θα έθεταν θέμα εσωτερικής ασφάλειας και συνακόλουθα και εξωτερικής: Είναι ιστορικά διακριβωμένο και ειδικά στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, πολλάκις επιβεβαιωμένο, ότι η εσωτερική αιμορραγία φέρνει «σκυλόψαρα» - στην περίπτωσή μας από τα ανατολικά.
Οι πιστωτές μας δεν θα δεχθούν το «κούρεμα» αν δεν λάβουν «εν τη παλάμη» σημαντικό μερίδιο από τον εθνικό πλούτο της χώρας. Αυτά τα 50 δισ. ευρώ θα πρέπει να έχουν πραγματική αξία 200-300 ή 500 δισ. για να δεχθούν να γίνει η ανταλλαγή χρέους με υποδομές. Και δεν μιλάμε για ζημιογόνες ΔΕΚΟ. Αναφερόμαστε σε ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΛΤΑ, συμμετοχές σε τράπεζες, ακίνητη περιουσία, δίκτυα διανομής κλπ.
Εδώ το καλό σενάριο μιλάει για σταδική εγγραφή υπεραξιών στους ξένους ομίλους στην κατοχή των οποίων θα περιέλθει η εθνική περιουσία, οπότε αυτό θα προκαλέσει επενδύσεις και σταδικά από το 2013 και μετά θα ξεκινήσει η ανάκαμψη. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα κανείς δεν θέλει να επενδύσει από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Θεωρούν ότι σε λίγο το επενδυτικό περιβάλλον θα είναι πολύ πιο ευνοϊκό. Αυτό, όσο και αν φαίνεται παράδοξο είναι το ... καλό σενάριο.
Το κακό σενάριο ξεκινάει από έναν πανικός αναλήψεων, ένα κυβερνητικό πλαφόν, μία λαϊκή εξέγερση που θα μπορούσε να καταστεί ανεξέλεγκτη. Μια εξέγερση με θύματα από την οποία θα έχαναν όλοι: Οι πιστωτές μας τα χρήματά τους, οι πολίτες τα δικά τους, η κυβέρνηση την εξουσία (αν και κανείς στην κυβέρνηση δεν ορκίζεται ότι του χρόνου τέοια εποχή θα είναι στην εξουσία το υπάρχον σχήμα), η χώρα την σταθερότητα που έχει κερδίσει μετά το 1974. Ακόμα χειρότερο μια μη ελεγχόμενη πτώχευση, κάτι που όπως δεν θα συμβεί πριν τις αρχές του 2013, οπότε τελειώνει το πακέτο των 110 δις. Ούτε ρισκάρει κανείς από την Ευρώπη να έχει μια Ελλάδα σε ημιεμπόλεμη κατάσταση...
Αυτή είναι η πραγματικότητα για το τι διακυβεύεται αυτή την στιγμή. Και αυτό που «πονάει» περισσότερο απ’όλα είναι ότι από τον Οκτώβριο του 2009 παρουσιάστηκαν τουλάχιστον δύο ευκαιρίες να τα γλιτώσουμε όλα αυτά: Αν η νυν κυβέρνηση είχε λάβει άμεσα μέτρα το πρώτο τετράμηνο (ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε έχει να λέει για την πρώτη του συνάντηση με τον νεόκοπο τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γ.Παπακωνσταντίνου και τις απόψεις του περί της ανάγκης λήψης μέτρων) ή αν πέρσι τέτοια εποχή αντί για το δάνειο πηγαίναμε κα’ευθείαν σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Αλλά τότε δεν θα έπαιρναν «ζεστά» τα 110 δις. οι ξένοι πιστωτές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.