ΣΤΗ ΔΩΡΙΚΗ ΓΗ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

ΑΘΗΝΑ 3-9-2018.

Η καλοκαιρινή ανάπαυση μετά από τον φόρτο τού κάματου προσφέρει κάθε φορά, αφενός μεν την αναψυχή μέσα στην παραδεισένια ελληνική φύση, αφετέρου δε την αντίληψη τής πραγματικότητας που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Είναι η αναγέννηση τής ψυχής που νιώθω πάντα, όταν έρχομαι σε επαφή με την μάνα ιδιαίτερη πατρίδα μου Θήβα. Και είναι από την άλλη πλευρά τα αθέατα στο κλεινόν άστυ προβλήματα τής επαρχίας που απομειώνουν τον Ελληνισμό μας.

Μπορεί να γεννήθηκα, να πήγα σχολείο και να δημιούργησα τα έργα τής ζωής μου, με πρώτο και άφθαστο έργο την λατρεμένη κόρη μου και δώρο τού Θεού μου Ειρήνη. Όμως δεν έπαψα και δεν θα πάψω ποτέ να είμαι παιδί τού Κάδμου, τού Ιλλυριού, τού Πελοπίδα και τού Επαμεινώνδα, όπως ακριβώς η μητέρα μου και όλα τα εν Βοιωτία αδέρφια μου. Και φυσικά, είμαι πάντα απόγονος τού κατά βιολογικό παράγοντα προγόνου μου Πανουργιά, εκ τής γενεάς τής μητρός μου.

Εκεί μέσα, στην λατρεμένη τροφό μου γη, λευτέρωσα ολωσδιόλου από τις φουρτούνες τής ζωής τον νου μου, ξεχυθήκαμε με την οικογένειά μου στην παραλία Αλυκή τής κοινότητας Ξηρονομή, τού χωριού μου, στα δρομάκια που ανηφορίζουν την Ακρόπολη τής Τίφυς που χτίσανε οι πρόγονοί μας για προστασία από τούς πειρατές στους μεσαιωνικούς χρόνους, στην Λειβαδιά και την Κρύα με τα πανέμορφα τοπωνύμια.

Η παραλία Αλυκή και η Ακρόπολη τής Τίφυς ορθώνονται στις ακτές τού χωριού μου που βρέχονται από τον γειτονικό μας κορινθιακό κόλπο.  Επάνω στο λόφο τής ακροπόλεως, στο πάνω τμήμα της είναι η εκκλησία τής Υπαπαντής τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Στο πίσω μέρος τής Αλυκής, με τον παραλιακό δρόμο ενδιάμεσα, βρίσκεται η ομώνυμη αλμυρή λίμνη που είναι ολόγιομη με αλάτι, τόσο όσο δεν έχει λείψει το αλάτι ποτέ στους χωριανούς μου και τούς λοιπούς οικιστές ούτε παλιά, ούτε τώρα και δεν πρόκειται να λείψει ποτέ με την ευλογία τού Θεού.

Στο χωριό μου ωστόσο υπάρχει μια μεγάλη πληγή που ακολουθεί ολάκερη την ελληνική επαρχία. Ο νέος πληθυσμός έχει φύγει σχεδόν όλος. Ούτε ένα παιδί από εκείνα με τα οποία μεγάλωσα μαζί τις πασχαλιές και τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, δεν έχει μείνει στην Ξηρονομή. Θυμήθηκα σχετικά μια χρονιά κατά την οποία έκανα για ειδικούς οικογενειακούς λόγους κάποια ολιγοήμερα μαθήματα στο σχολείο τού χωριού με το συγχωρημένο Χατζήνα, το δάσκαλο. Από το τότε γεμάτο κοινοτικό σχολείο, δεν έμεινε πίσω ούτε ένα παιδί. Καταθλιπτική εικόνα οι άδειες γειτονιές όπου παίζαμε ποδόσφαιρο πριν 30 χρόνια περίπου. Παντρεύτηκαν όλα τα παιδιά και φύγανε. Και μιλάω για παιδιά που μένανε επαναλαμβάνω μόνιμα εκεί, ενώ εγώ ανέβαινα μόνο στις ανάπαυλες από την Αθήνα.

Άλλη μεγάλη πληγή είναι η αλλοίωση πληθυσμού και ιστορίας που αντιμετωπίζει η Επαρχία Θηβών, ακριβώς και πάλι όπως ολάκερη η ελληνική ύπαιθρος. Το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού τού Στρατού Ξηράς έχει εκκενωθεί από στρατεύματα, όπως ακριβώς όλα τα κέντρα εκπαιδεύσεως των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Στα πόδια τού στρατοπέδου, δίπλα από την πύλη, στο μπροστινό μέρος τού στρατοπέδου που βλέπει την Παλαιά Εθνική Οδό, έχει εγκατασταθεί ένας καταυλισμός λαθροπροσφύγων μέσα σε υπερσύγχρονες κτηριακές εγκαταστάσεις με κλιματισμό, γυναικολογική κλινική, σχολείο και άλλες υπερσύγχρονες υποδομές. Από αυτόν ακριβώς τον λαθροκαταυλισμό έχουν ξεχυθεί πολλάκις οι λαθροεισβολείς κλείνοντας την κεντρική οδική αρτηρία, όπως συμβαίνει και σε άλλες επαρχιακές και νησιωτικές περιοχές τής πατρίδος μας.

Στην Λιβαδειά, η οικογενειακή μας βόλτα είναι έθιμο, δίχως την παραμικρή αναβολή, κάθε φορά που φτάνουμε στην Βοιωτία. Η Κρύα, αυτός ο πανέμορφος επίγειος παράδεισος με τις λιμνούλες και τούς χείμαρρους που κατεβάζουν ολόδροσα, κρύα νερά, με το επιβλητικό μεσαιωνικό της κάστρο, τις εκκλησίες της και τον υπέροχο ναΐσκο που δεσπόζει σε ύψος στα βουνά τής περιοχής, χτισμένο μέσα στην αγκαλιά βράχου, είναι ένας κόσμος υπερφυσικός που μάς μεταφέρνει σε άλλες εποχές, ένδοξες και καθάρια ελληνικές. Οι καφετέριες τής Κρύας γεμάτες κόσμο.

Ωστόσο, στον παράδεισο τής Κρύας δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε ένα φαινόμενο που όπως διαπιστώσαμε κατόπιν, κι αυτό είναι παθογένεια τής βιασμένης από τον νεοταξικό παράγοντα και τούς εισβολείς της Ελλάδος μας. Μια ίωση επιθετική που θερίζει κόσμο και κοσμάκη. Και πάλι καλά να λέμε που δεν είναι ο ιός τού δυτικού Νείλου που έχει ενσκήψει εγκληματικά σε κάποιες περιοχές τής χώρας μας, ένας ιός μετανάστης που έχει σκοτώσει πολλούς συμπατριώτες μας. Στην περίπτωσή μας επρόκειτο για μια ίωση που επικάθεται ποιος ξέρει που, στην ατμόσφαιρα, στα σκεύη, ολούθε προφανώς, που μάς προκάλεσε μια γαστρεντερίτιδα και στην κόρη μου και στη μάνα μου και στη γυναίκα μου και σε μένα, που μάς θέρισε, ελαφρύνοντας μας κάποια κιλά!

Κάπως έτσι, κάμνοντας ενδιάμεσα τα καλοκαιρινά μας λουτρά και περιηγούμενοι στις ομορφιές τής μητέρας φύσης, ολοκληρώσαμε την διαμονή μας στην Βοιωτία μας. Ζώντας ξεκούραστα και περιπετειωδώς, διαπιστώνοντας εκ νέου τα προβλήματα που έχουν επιστρατεύσει οι δολοφόνοι τής Ελλάδος. Όμως η φύση πάντα μάς δυναμώνει.

Δυνατοί λοιπόν γυρίσαμε εν Αθήναις οικογενειακώς, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο ομορφότερη θα είναι η Ελλάδα που θα χτίσουμε. Αληθινά ελληνική, εθνικιστική, με την νέα αυγή χρυσή στο προσκεφάλι της.  

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ