«ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ…

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΛΗΣΙΟΝ;

Είναι πασίγνωστες οι ρήσεις «αγαπάτε αλλήλους» και «αγάπα τον πλησίον σου». Στον ίδιο βαθμό, ίσως και περισσότερο, είναι διαδεδομένη η αυτονόητη ερμηνεία των λόγων αυτών, δηλαδή, αγαπάτε τους πάντες όποιοι κι αν είναι αυτοί, όποιας εθνικότητας και φυλής, όποια θρησκείας, και γενικά τον συνάνθρωπο. Η αλήθεια, όμως, είναι μακράν διαφορετική και εντελώς απογοητευτική.

Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα...

Ο ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

«Μην κλέβετε, μην λέτε ψέματα, μην εξαπατάτε ο ένας τον άλλον (Λευιτικό ΙΘ΄ 11)».

«Μην εκμεταλλεύεσαι τον άλλον μην τον ληστεύεις. Το ημερομίσθιο του εργάτη μην το κατακρατείς ούτε για μία μέρα (Λευιτικό ΙΘ΄ 13)».

«Μην είσαι άδικος όταν δικάζεις. Δεν θα αποβλέψεις σε πρόσωπο φτωχού ούτε θα σεβαστείς πρόσωπο δυνάστη. Με δικαιοσύνη θα κρίνεις τον πλησίον σου. Δεν θα περιφέρεσαι συκοφατώντας ανάμεσα στον λαό σου. Ούτε θα σηκωθείς ενάντια στο αίμα του πλησίον σου. Εγώ είμαι ο Κύριος. Δεν θα μισήσεις τον αδελφό σου στην καρδιά σου. Θα ελέγξεις τον πλησίον σου με παρρησία και δεν θα ανεχθείς αμαρτία επάνω του. Δεν θα εκδικείσαι ούτε θα μνησικακείς ενάντια στους γιους του λαού σου, αλλά θα αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου. Εγώ είμαι ο Κύριος. (Λευιτικό ΙΘ΄15-18)».

Ως εδώ, ως πλησίον έχουμε μόνο τους συμπατριώτες Ισραηλίτες. Δεν είναι κακό αυτό: Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!

«Αν κάποιος ξένος έρθει προσήλυτος στη γη σας, δεν θα τον θλίψετε. Ο ξένος που παροικεί με σας, θα είναι σε σας όπως ο αυτόχθονας, και θα τον αγαπάς όπως τον εαυτό σου, επειδή ξένοι (προσήλυτοι) σταθήκατε στη γη της Αιγύπτου. Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σας. Δεν θα πράξετε αδικία, σε κρίση, σε μέτρα, σε σταθμά, και σε ζύγια. Ζύγια δίκαια, σταθμά δίκαια, εφά δίκαιο, και χιν δίκαιο θα έχετε (Λευιτικό ΙΘ΄ 33-35)».

Εδώ γίνεται μία γενική αναφορά στον πλησίον σε ξένους που έρχονται να παροικήσουν στην γη των Ισραηλιτών ως προσήλυτοι. Οι ξένοι αυτοί ενδεχομένως να είναι δούλοι, ή και να ασπάστηκαν τον Ιουδαϊσμό, πράγμα λογικότατο –όπως ακριβώς και οι Εβραίοι ασπάστηκαν τον αιγυπτιακό μονοθεϊσμό (η ανάλυση του θέματος δεν είναι επί του παρόντος). Τίποτε μεμπτό.

Ένας σοβαρός λόγος που οι ξένοι θα αποδέχτηκαν τον ιουδαϊσμό είναι οι εντολές του Θεού για σκληρή αντιμετώπιση των εθνικών –των μη Εβραίων. Γιατί είπε ο Θεός:

«Θα τηρήτε, λοιπόν, όλα τα διατάγματά μου, και όλες τις κρίσεις μου, και θα τα πράττετε για να μην σας εξεμέσει η γη, όπου εγώ σας φέρνω για να κατοικήσετε σε αυτή. Και δεν θα περπατάτε σύμφωνα με τις συνήθειες των εθνών, που εγώ διώχνω από μπροστά σας, επειδή τους αηδίασα. Και είπα σε εσάς: Εσείς θα κληρονομήσετε τη γη τους, κι εγώ θα την δώσω σε εσάς για ιδιοκτησία, γη που ρέει μέλι και γάλα. Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σας, που σας αποχώρισα από τους λαούς (Λευιτικό Κ΄ 22-24)».

«Και θα εξολοθρεύσεις όλα τα έθνη, που ο Κύριος ο Θεός σου θα παραδώσει σε σένα. Το μάτι σου δεν θα σπλαχνιστεί γι’ αυτούς (Δευτερονόμιο Ζ΄ 16)».

Επιπλέον, όπως θα δούμε και αμέσως παρακάτω από τα έθνη που είναι γύρω τους οι Ισραηλίτες θα αποκτούν δούλους και θα τους έχουν ως ιδιοκτησία τους και κληρονομιά για τις επόμενες γενιές και θα τους εξουσιάζουν παντοτινά (Λευιτικό ΚΕ΄44-46).

Αλλά ας δούμε και την συνέχεια:

«Και αν φτωχεύσει ο αδελφός σου (με την έννοια του συμπατριώτη) και δυστυχήσει, τότε θα τον βοηθήσεις, ως ξένον ή πάροικον, για να ζήσει μαζί σου. Μην πάρεις απ’ αυτόν τόκο ή πλεονασμό, αλλά να φοβάσαι τον Θεό σου, για να ζει μαζί σου ο αδελφός σου. Το ασήμι σου δεν θα το δώσεις σ’ αυτόν με τόκο, και με πλεονασμό δεν θα δώσεις τις τροφές σου (Λευιτικό ΚΕ΄ 35-37)».

«Και αν φτωχεύσει ο αδελφός σου κοντά σου, και πουληθεί σε σένα, δεν θα επιβάλεις σ’ αυτόν δουλεία δούλου. Ως μισθωτός ή ως πάροικος θα είναι κοντά σου. Μέχρι τον χρόνο της άφεσης θα σε δουλεύει. Τότε θα αποχωρήσει από σένα, αυτός και τα παιδιά του μαζί του, και θα επιστρέψει στην συγγένειά του, και θα επιστρέψει στην πατρική του ιδιοκτησία. Επειδή δούλοι μου είναι αυτοί που έβγαλα από τη γη της Αιγύπτου, δεν θα πουλιούνται όπως πουλιέται ο δούλος. Δεν θα δεσπόζεις επάνω του με σκληρότητα, αλλά θα φοβηθείς τον Κύριό σου. Και ο δούλος σου και η δούλη σου, όσους κι αν έχεις, από τα έθνη που είναι γύρω σας, απ’ αυτά θα αγοράζεις δούλο και δούλη. Κι ακόμα, από τους γιους των ξένων, που παροικούν μεταξύ σας, απ’ αυτούς θα αγοράζετε, και από τους συγγενείς τους, όσοι γεννήθηκαν στη γη σας και θα είναι σε σας για ιδιοκτησία. Και θα τους έχετε κληρονομιά για τα παιδιά σας, ύστερα από σας, για να τους κληρονομήσουν ως ιδιοκτησία. Δούλοι σας θα είναι παντοτινά. Όμως, επάνω στους αδελφούς σας, τους γιους του Ισραήλ, δεν θα εξουσιάζετε ο ένας επάνω στον άλλο με αυστηρότητα (Λευιτικό ΚΕ΄39-46)».

Όλο αυτό σημαίνει πως η συμπεριφορά προς τον πλησίον Εβραίο συμπατριώτη, είναι διαφορετική προς την συμπεριφορά του πλησίον αλλοδαπού, πάροικου δούλου. Το ίδιο και η αγάπη. Δεν γίνεται να φέρεσαι όμορφα και ωραία στον συμπατριώτη σου και με σκληρότητα και αυστηρότητα στους μη, αλλά να τους αγαπάς το ίδιο! Διακρίνουμε, λοιπόν, έναν διαχωρισμό της αγάπης. Της ουσιαστικής και της τυπικής-ενδεχομένως-ανύπαρκτης.

«Και ο Κύριος πρόσταξε για τις θυγατέρες του Σαλπαάδ (και γενικώς τις Εβραίες) λέγοντας: Ας παντρευτούν με όποιον σ’ αυτές αρέσει. Μόνο θα παντρευτούν με άνδρες από τη συγγένεια της φυλής των πατέρων τους (για να μην πηγαίνει η κληρονομιά από φυλή σε φυλή – πόσο μάλλον να βγει έξω από την φυλή!!!) (Αριθμοί ΛΣΤ΄ 6-7)». Κι έτσι οι αδελφές Σαλπαάδ παντρεύτηκαν τα πρώτα τους ξαδέρφια (Αριθμοί ΛΣΤ΄11). Ζήτω η αιμομιξία!!!

Εδώ η αγάπη απαγορεύεται να βγει έξω από τα σύνορα των εβραϊκών φυλών, στους άλλους πλησίοντες, και περιορίζεται μόνο στον πλησίον-Εβραίο.

Τα πράγματα αλλάζουν: Η έννοια του πλησίον αφορά μόνο Εβραίους.

«Μην ψευδομαρτυρήσεις ενάντια στον πλησίον σου αναληθή μαρτυρία. Μην επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου, ούτε να επιθυμήσεις το σπίτι του πλησίον σου, ούτε το χωράφι του, ούτε το δούλο του, ούτε τη δούλη του, ούτε το βόδι του, ούτε το γαϊδούρι του, ούτε κάθε τι που είναι του πλησίον σου (Δευτερονόμιο Ε΄20-21)

Εδώ δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη ανάλυση για την καταγωγή του πλησίον, αλλά σύμφωνα με τα προηγούμενα, και ειδικά, σύμφωνα με τα επόμενα, πλησίον είναι μόνο ο Εβραίος.

«Κάθε δανειστής που δάνεισε κάτι στον πλησίον του, θα το αφήσει. Δεν θα το απαιτεί από τον πλησίον του ή από τον αδελφό του, επειδή αυτό ονομάζεται άφεση του Κυρίου. Από τον ξένο μπορείς να το απαιτήσεις (Δευτερονόμιο ΙΕ΄ 2-3)». «Θα δανείζεις σε πολλά έθνη, εσύ, όμως, δεν θα δανείζεσαι. Και θα βασιλεύεις πάνω σε πολλά έθνη. Επάνω σε σένα, όμως, δεν θα βασιλεύουν (Δευτερονόμιο ΙΕ΄6)».

Και εδώ πλέον γίνεται ξεκάθαρο ό,τι, στα προηγούμενα εδάφια, δεν ήταν και τόσο εμφανές: 

Πλησίον είναι συνώνυμο του Ισραηλίτη. Οι έννοιες αυτές ταυτίζονται.

Μα, θα μου πείτε, ίσως, και να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά στην εποχή του Ιησού όλα αυτά έχουν αλλάξει. Δίδαξε σε όλη την ανθρωπότητα το «αγαπάτε αλλήλους» και το «αγάπα τον πλησίον σου».

Ναι, πράγματι. Για να δούμε, όμως…

ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Είπε ο Ιησούς: «Ακούσατε ότι ειπώθηκε θα αγαπάς τον πλησίον σου και θα μισείς τον εχθρό σου. Εγώ, όμως σας λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν (Κατά Ματθαίον Ε΄ 43-44)». Ανάλογη αναφορά βρίσκουμε και σε άλλα δύο ευαγγέλια (Κατά Λουκάν ΣΤ΄27-36 & Κατά Ιωάννην ΙΕ΄9-17).

Αλλά, όμως, δεν διευκρινίζεται ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι εχθροί, οι οποίοι, σαφώς, είναι αμαρτωλοί. Λογικά αφορά άπαντες, είτε είναι αμαρτωλοί Εβραίοι μέσα από τις όποιες φυλές τους, είτε είναι εθνικοί αμαρτωλοί. Ας δούμε, λοιπόν:

Βλέπουμε μία συνεχή ενθάρρυνση για ένδειξη αγάπη σε ανήμπορους (Κατά Λουκάν ΙΔ΄ 12-14), αλλά δεν ξεκαθαρίζει αν αφορά τους Ισραηλίτες ή τους πάντες.

Ο Ιησούς καλεί συνεχώς αμαρτωλούς (Κατά Λουκάν ΙΔ΄ 25-27) για μαθητές του, τους οποίους θέλει να εντάξει στο ποίμνιό Του –για να μην χρησιμοποιήσουμε το ρήμα υποδουλώσει μιας και στον Ιησού δεν αρέσει και προτιμά να αποκαλεί τους δούλους του Θεού και Πατέρα Του ως φίλους (Κατά Ιωάννην ΙΕ΄15).

Παράλληλα μαθαίνουμε από τον ίδιο τον Ιησού ότι:

«Δεν μπορεί ο Υιός να κάνει τίποτα από μόνος του, αν δεν βλέπει τον Πατέρα να το κάνει το ίδιο. Επειδή όσα κάνει εκείνος, αυτά, παρόμοια κάνει και ο Υιός (Κατά Ιωάννην Ε΄ 19)».

Όλο αυτό μας προϊδεάζει ότι η αγάπη που διδάσκει δεν διαφέρει από του Πατέρα Του.

Και ξαφνικά ο Ιησούς της αγάπης εκφράζει τα εξής:

«Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη. Και τι θέλω αν έχει ήδη ανάψει; […] Νομίζετε ότι ήρθα να δώσω ειρήνη στη γη; Σας λέω, όχι, αλλά διαχωρισμό (Κατά Λουκάν ΙΒ΄ 49-51)».

Αλλά τι είδους διαχωρισμό; Η απάντηση φαίνεται στο παρακάτω εδάφιο:

«Ο Ιησούς άφησε τον τόπο εκείνο κι αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μία γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: ‘Ελέησέ με, Κύριε, υιέ του Δαυίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο’. Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: ‘Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει’. Ο Ιησούς είπε: ‘Έχω αποσταλεί μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ’ (δηλαδή δεν τον ενδιαφέρουν οι μη Ισραηλίτες, τους έχει στην απέξω…). Εκείνη, όμως, ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: ‘Κύριε, βοήθησέ με’. Αυτός της αποκρίθηκε: ‘Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών (των τέκνων του Ισραήλ, δηλαδή) και να το πετάξει στα σκυλιά (δηλαδή στους μη Ισραηλίτες)’. ‘Ναι, Κύριε’, είπε εκείνη, ‘αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους’. Τότε ο Ιησούς της απάντησε: ‘Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις’. Κι από εκείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της». (Κατά Ματθαίον ΙΕ΄21-28 και στο Κατά Μάρκον Ζ΄24-30 όπου η γυναίκα αναφέρεται ως Ελληνίδα Συροφοινίκισσα)

Ο Ιησούς αρνήθηκε να θεραπεύσει το κορίτσι από το δαιμόνιο επειδή δεν ήταν πλησίον Του, γιατί πολύ απλά ανήκε στα σκυλιά, όπως και όλοι οι άλλοι που δεν είναι Ισραηλίτες συμπατριώτες Του και εν γένει πλησίον Του! Μπορεί, τελικά, να θεράπευσε την κόρη, αλλά προτού το κάνει μείωσε την μάνα με τον χειρότερο τρόπο. Η μάνα δέχτηκε την ταπείνωση και αφού αυτοεξευτελίστηκε, τότε, και μόνο τότε, ο Ιησούς προχώρησε στο θαύμα. Πριν, ούτε για φτύσιμο δεν τις είχε, μάνα και κόρη! ! !

Παρακολουθήσαμε, λοιπόν, την απαξίωση του Ιησού στον πλησίον που δεν είναι Εβραίος, σε όλο του το μεγαλείο!!!!

Με απλά λόγια η διδασκαλία του Ιησού είχε ως εξής:

Αγάπα τον πλησίον-Εβραίο και αγαπάτε αλλήλους-Εβραίους.

Για τους υπόλοιπους ίσχυε το:

Φάτε αλλήλους…

Κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα, το βλέπουμε και το ζούμε διαρκώς, με πολλούς και διάφορους τρόπους! ! !

Δείτε και τα σχετικά βίντεο που ακολουθούν:

                                                                   ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΕ

 

Συνδυάστε το παραπάνω βίντεο με το γεγονός πως όταν ο ΓΑΠ δήλωνε υπέρ της φορολόγησης της Εκκλησίας, η Εκκλησία απείλησε ότι θα σταματήσει τις φιλανθρωπίες...

                                                           ΕΒΡΑΙΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

 

                         ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ και ΗΠΑ υπηρετούν ΤΑ ΙΔΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

 

Πηγή: diadrastiko: «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ… http://diadrastiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_22.html#ixzz1wLXH5ytM