Το σπιράλ θανάτου της ευρωζώνης

«Το καλοκαίρι του 2012 προσφέρει μια απόκοσμη ηχώ του 2008. Οι αγορές σηματοδοτούν ανησυχία για μια σημαντική κατηγορία περιουσιακών στοιχείων,» γράφει στην Financial Times o πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρώην στέλεχος της Goldman Sachs, Ρόμπερτ Ζέλικ. Αναφέρεται στην κατάσταση του κρατικού χρέους που έχει ξεφύγει πια στην ευρωζώνη. Η πολιτικές υστερικής λιτότητας δεν αποδίδουν. Κι επομένως τίθεται όλο και πιο επιτακτικά το δίλλημα: (νέα) διάσωση των τραπεζών, ή διάσωση των λαών;

Η απάντηση βέβαια για τον Ζέλικ είναι περισσότερο από προφανής: Χρειάζεται μια νέα ακόμη πιο κοστοβόρα διάσωση των τραπεζών. Κι επειδή οι κρατικοί προϋπολογισμοί των χωρών της ευρωζώνης στενάζουν από τα κόστη της πρώτης διάσωσης που στοίχισε πάνω από 3 τρις ευρώ τα προηγούμενα δυο χρόνια, να τι προτείνει: «Οι χώρες πρέπει να είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους με πόρους από τον μελλοντικό Σταθερό Μηχανισμό Στήριξης (ESM)».

Μα στις αρχές του 2012 η ΕΚΤ δεν διοχέτευσε σχεδόν άτοκα δάνεια της τάξης άνω του 1 τρις ευρώ στις τράπεζες; Τι απέγιναν και τώρα οι τράπεζες χρειάζονται νέα γενναία ενίσχυση; Πήγαν πρωτίστως και κυρίως σε αγορές κρατικών ομολόγων προκειμένου να συγκρατήσουν το κόστος δανεισμού για Ιταλία και Ισπανία ώστε να μην ξεπεράσει το 6,5-7%. Τζίφος η όλη υπόθεση. Ανώτερο στέλεχος της ΕΚΤ δηλώνει στην Financial Times ότι δεν αποκλείεται καθόλου ένας νέος γύρος δανειακής σχεδόν άτοκης ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών με πάνω από 1,7 τρις ευρώ. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα συμβεί μέσα στο καλοκαίρι του 2012.

Γιατί γίνεται αυτό; Διότι οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ στην αγορά κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη δεν επαρκούν για να συγκρατήσουν την κρίση δανεισμού και έτσι έχουν επιστρατευθεί οι τράπεζες. Όμως η χρηματοδότηση των τραπεζών προκειμένου  να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να κρατούν χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και άλλες στις αγορές, δεν οδηγεί παρά σε περεταίρω δραματική επιδείνωση της κρίσης.

Η τακτική αυτή της ΕΚΤ να δανειοδοτεί τράπεζες για να αγοράζουν κρατικά ομόλογα έχει στοιχίζει μέχρι τώρα γύρω στο 10% του ετήσιου ΑΕΠ της ευρωζώνης. Επειδή όμως η ΕΚΤ δεν είναι σε θέση να κόψει πρόσθετο νωπό χρήμα, όπως κάνει η Fed, τότε το ρευστό προς τις τράπεζες πρέπει να αφαιρεθεί από την νομισματική κυκλοφορία της πραγματικής οικονομίας. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό την τροφοδότηση των τραπεζών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας με ρευστό χρήμα του μηχανισμού ELA, τότε το πρόβλημα για την πραγματική οικονομία της ευρωζώνης είναι τεράστιο. Οι πρακτικές αυτές δεν έχουν μόνο ξεφύγει από κάθε όριο, αλλά δημιουργούν συνθήκες γενικευμένης ύφεσης για το 2012 σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η οποία θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση των τραπεζών.

Δεν είναι παράξενο που όλοι, επίσημοι και μη, παράγοντες της ευρωζώνης τα έχουν βάψει μαύρα. Η γερμανική Bild (31/5) διακρίνει εφιαλτικές προοπτικές: «Η Ισπανία δεν κατορθώνει να ελέγξει την τραπεζική της κρίση. Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία, ενώ η Ιταλία μετά βίας μπορεί να δανεισθεί χρήματα. Τα καπέλα επικινδυνότητας σε ιταλικά και ισπανικά ομόλογα έφτασαν το επικίνδυνο όριο του 7% και οι αγορές αντιδρούν νευρικά στέλνοντας την ισοτιμία του ευρώ στα 1,24 δολάρια. Οι ειδικοί προειδοποιούν για ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης εντός του θέρους», παρατηρεί η εφημερίδα.

Την διαπίστωση ότι η κρίση του ευρώ βαθαίνει με αφορμή την τραπεζική κρίση στην Ισπανία συμμερίζεται και η ολλανδική εφημερίδα NRC Handelsblatt: «Ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι θα αναγκαστεί να κάνει το ταπεινωτικό βήμα προς τα έξω και αυτό αφορά και την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι προφανές ότι η Ισπανία θα πρέπει να χτυπήσει την πόρτα του μόνιμου μηχανισμού στήριξης ESM, προκειμένου να διαδώσει τις τράπεζές της. Κάτι που δεν ανταποκρίνεται στους σκοπούς του εν λόγω ταμείου ανάγκης και μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον συναινέσει σε αυτό ο μπαμπούλας Γερμανία. Προτού λοιπόν τεθεί σε λειτουργία ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης δέχεται ήδη πιέσεις. Με τους ερασιτεχνισμούς του ο Ραχόι όξυνε τα υφιστάμενα προβλήματα στην Ευρώπη. Η ευρωκρίση βαθαίνει», καταλήγει το δημοσίευμα.

Βέβαια, η ουσία της νέας επιδείνωσης δεν οφείλεται στους τυχόν «ερασιτεχνισμούς» των πολιτικών, αλλά η επιμονή να διασωθεί ένα σύστημα το οποίο είναι αδύνατο να διασωθεί. Το τραπεζικό σύστημα του ευρώ. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και το νόμισμά τους, το ευρώ, έχουν επιδεινώσει την κατάσταση όσο ποτέ πριν.

Η κρίση του χρέους και των πολιτικών παρεμβάσεων από τις κεντρικές τράπεζες έχει υποβαθμίσει την ποιότητα και την αξία των αγορών χρέους και σηματοδοτούν ένα «δυνητικό σημείο θραύσης» στην παγκόσμια οικονομία, δήλωσε σε μηνιαία επιστολή του προς τους επενδυτές ο Μπιλ Γκρος της Pimco, διαχειριστής του μεγαλύτερου fund ομολόγων στον κόσμο. «Οι πολιτικές απαντήσεις από τις φορολογικές και νομισματικές αρχές κατάφεραν να αποτρέψουν το ουσιαστικό κούρεμα των περίπου 200 τρισεκατομμυρίων δολαρίων αξίας χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων που συνθέτουν το παγκόσμιο πιστωτικό σύστημά μας, αλλά με την διαδικασία αύξησαν τον κίνδυνο και μείωσαν την απόδοση των κρατικών αξιών που αποτελούν τον πυρήνα τους,» δήλωσε ο Γκρος. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Προκείμενου οι τράπεζες να μην κουρέψουν τα ενεργητικά τους, οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις διοχέτευσαν δεκάδες τρισεκατομμύρια σ’ αυτές. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να χρειάζονται ακόμη περισσότερα χωρίς να ξέρει κανείς που θα σταματήσει όλο αυτό το πανηγύρι των τρισεκαττομυρίων σε ενέσεις προς τις τράπεζες.

Οι τράπεζες λοιπόν είναι το πρόβλημα και όχι τα κράτη. Η εκτίναξη του κρατικού χρέους είναι απόρροια αυτής της τραπεζικής τερατογέννεσης, η οποία ειδικά στην ευρωζώνη έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο γιατί έχει σχεδιαστεί εξαρχής με τέτοιο τρόπο ώστε οι τράπεζες να αποτελούν ένα ενιαίο σύστημα πέρα και πάνω από κάθε έλεγχο με την ΕΚΤ κεντρικό θεματοφύλακα των συμφερόντων τους. Γι’ αυτό και το ευρώ έχει μετατραπεί σε μηχανισμό χρεοκοπιών κρατών και οικονομιών. Η κατάρρευση του ευρώ και της ευρωζώνης δεν έχει να κάνει με την κατάσταση της Ελλάδας και των άλλων οικονομιών της ζώνης, αλλά με το βάθεμα της κρίσης του ίδιου του κοινού νομίσματος το οποίο από την φύση του δεν είναι βιώσιμο. Όπως δεν είναι βιώσιμο και το τερατώδες τραπεζικό σύστημα που αντιπροσωπεύει. Δυο είναι οι επιλογές που εξ αντικειμένου τίθενται στα επιτελεία της ευρωζώνης: είτε δραστικό κούρεμα των τραπεζών σε βαθμό που δεν μπορεί να αντέξει το ευρωσύστημα, ως υφίσταται, είτε διάσπαση και διάλυση της ευρωζώνης. Όσο περισσότερο επιμένουν οι διάφοροι παράγοντες της πολιτικής και της οικονομίας σε «ευρωπαϊκή λύση» του προβλήματος, τόσο περισσότερο προετοιμάζουν την κατάρρευση των οικονομιών της ευρωζώνης με τέτοιο πάταγο και θύματα που μόνο η πολεμική περίοδος έχει να επιδείξει.