ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΑΘΗΝΑ 27-10-2018.

Κάποτε ο Ελληνισμός μας πολεμούσε για την λευτεριά και για το στεφάνι τής δόξης, ακόμη κι αν δεν υπήρχαν πιθανότητες νίκης. Αυτό συνέβη και με την απόκρουση τής ιταλικής επιθέσεως το 1940. Οι παππούδες μας πολέμησαν για να κρατήσουνε όρθιες τις επάλξεις τού Έθνους μας και για να δώσουνε σ’ εμάς τούς νεότερους την Πατρίδα ως ιερό κληροδότημα. Για να φτάσουμε δυστυχώς στα έσχατα χρόνια στα οποία άτιμοι πολιτικοί και οι κολαούζοι τους κόντυναν το Έθνος μας με χαρτιά και συμφωνίες ντροπής.

Η Ελλάς από τις 4 Αυγούστου 1936 είχε κυβέρνηση εθνικοκοινωνική και επαναστατική, με ηγέτη και πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά. Ο Μεταξάς είχε αναλάβει τα ηνία τής χώρας με την έγκριση τόσο τού κοινοβουλίου και τού λαού, όσο και τού Βασιλέως. Η αποδοχή τού ελληνικού λαού εκφραζόταν σε κάθε βήμα και σε κάθε κυβερνητικό μέτρο, τόσο στην ζώσα κοινωνία όσο και στις αίθουσες των αποφάσεων. Τα κόμματα που διχαζόντουσαν τότε σε κάθε θέμα, αναγκάστηκαν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Ιωάννη Μεταξά, πλην των κομμουνιστών που ονειρεύονταν ένοπλη κατάληψη τής εξουσίας. Και ο Βασιλεύς επισφράγισε την απόφαση που έλαβε ουσιαστικώς ο λαός και ο στρατός.

Οι αποφάσεις αναλήφθηκαν απ’ ευθείας από την Εθνική Διακυβέρνηση τής 4^ης Αυγούστου, με την περιστολή άρθρων τού Συντάγματος που έγινε επίσης αποδεκτή από τον πολιτικό κόσμο σε μεγάλη πλειοψηφία. Ο Εθνικοκοινωνιστής Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς είχε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες προκλήσεις που είχαν γίνει εγκαίρως γνωστές από το Εθνικό Καθεστώς, καθώς απειλούσαν το Ελληνικό Έθνος με διχασμό και διάλυση. Η μία πρόκληση ήταν ο σχεδιασμός κομμουνιστικής ανταρσίας που αποσοβήθηκε με την άνοδο τής 4^ης Αυγούστου στην εξουσία, δίχως τελικά να εκδηλωθεί. Και η δεύτερη πρόκληση ήταν η άμεση εμπλοκή τής Ελλάδος στον επερχόμενο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό τού ενός ή τού άλλου στρατοπέδου των αντιμαχόμενων.

Η γεωστρατηγική θέση τής Ελλάδος ελέγχει άμεσα όλα τα γεωπολιτικά περάσματα και τις μεταφορές όπλων και εμπορευμάτων προς πάσα γεωγραφική κατεύθυνση και ήπειρο. Τα λιμάνια τής χώρας μας αποτελούν σταθερά την καλύτερη εγγύηση για τη μετακίνηση στρατευμάτων, παρέχοντας την ιδανικότερη στρατοπέδευση των δυνάμεων που αγωνίζονται για τον αποκλεισμό τού αντιπάλου τους και τη δική τους νίκη. Η Θεσσαλονίκη και η Αλεξανδρούπολη υπήρξαν πόθος τόσο για την Αγγλία και τούς συμμάχους της στην Αντάντ, όσο και για τη Γερμανία και τούς δικούς της συμμάχους στον Άξονα.

Επομένως, η Ελλάς υπήρξε στόχος είτε εταιρικής προσέγγισης από κάποιο από τα δύο στρατόπεδα είτε σε βάρος της πολεμικής ενέργειας από κάποιο από τα ίδια πάντα στρατόπεδα, προκειμένου να προληφθεί η κατοχύρωση γεωπολιτικού πλεονεκτήματος. Αν η Ελλάς συμμαχούσε με την Αντάντ, τότε θα γινόταν στόχος από τον Άξονα. Αν πάλι η Ελλάς συμμαχούσε με τον Άξονα, τότε θα γινόταν στόχος από την Αντάντ. Οι πιέσεις σε διπλωματικό επίπεδο διενεργούνταν παρασκηνιακά, την ίδια στιγμή που το πέπλο τής μυστικότητας κάλυπτε τη διενέργεια πολεμικής προβοκάτσιας.

Ο Εθνικοκοινωνιστής Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς και οι υπηρεσίες αντικατασκοπίας τής Πατρίδος μας Ελλάδος παρακολουθούσαν νυχθημερόν τις κινήσεις των διπλωματικών και στρατιωτικών αποστολών των εμπλεκόμενων στον πόλεμο χωρών που είχε στο μεταξύ ξεσπάσει από το 1939. Ο Μεταξάς γνώριζε ως ιδιοφυής και εμπειροπόλεμος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης ότι η Ελλάς δεν γινόταν να αποφύγει την εμπλοκή της καθ’ οιονδήποτε τρόπο σ’ αυτό τούτο το στρατιωτικό σκέλος τού μεγάλου πολέμου.

Ο Εθνικός Κυβερνήτης επέλεξε την τήρηση τής αυστηρής ουδετερότητας, αφού η Ελλάς δεν είχε μήτε συμφέρον μήτε ανάγκη να συμμετάσχει σ’ έναν πόλεμο από τον οποίο θα επωφελούντο τρίτοι. Η Ελλάς θα έκαμε πόλεμο μονάχα για να υπερασπιστεί την εδαφική της ακεραιότητα όπως και έγινε εν τέλει ή προκειμένου να απελευθερώσει εθνικά εδάφη και πληθυσμούς. Όμως οι κρυφές συνομιλίες των «μεγάλων δυνάμεων» σε κοινοβούλιο και παλάτι με όπλο μάλιστα το παλιό οικονομικό χρέος και την απαλλαγή ή την κατακρήμνιση τής Ελλάδος, σε συνδυασμό με την πώληση δήθεν πολιτικής και στρατιωτικής προστασίας ή τη διενέργεια απειλών, έγερναν προς το ένα ή το άλλο στρατόπεδο.

Κάποιοι σήμερα μάς λένε ότι η Ελλάς πολέμησε τάχα μου ενάντια στο φασισμό. Πρόκειται για ένα τερατώδες ψέμα που καταρρίπτεται ευκόλως. Εάν επρόκειτο για πόλεμο με ιδεολογικό περιεχόμενο, τότε ο Ιωάννης Μεταξάς δεν θα βαστούσε ουδέτερη στάση, αλλά θα συμμαχούσε από την αρχή με την Ιταλία και τη Γερμανία που είχαν την περίοδο εκείνη κυβερνήσεις με μεγαλύτερη ιδεολογική συγγένεια με το Καθεστώς τής 4^ης Αυγούστου.

Τουναντίον, οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές ακολουθούσαν τη Σοβιετική Ένωση που είχε ως γνωστόν συνάψει στρατιωτική συμμαχία με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία διά των υπογραφών Ρίπεντροπ και Μολότοφ. Γι’ αυτό και οι ψευτορωμιοί κομμουνιστές ήταν εξ αρχής εναντίον τής αποφάσεως τού Μεταξά για πόλεμο κατά τής Ιταλίας τού Μουσολίνι. Πόλεμο τον οποίο ονόμασαν αστικοτσιφλικάδικο και προδοτικό, όπως ακριβώς είχαν ονομάσει και την μικρασιατική εκστρατεία, την οποία μετέτρεψαν με «δημοκρατικές» παρεμβάσεις σε τραγωδία και ήττα μαζί με τούς λοιπούς «εθναρχικούς δημοκράτες».

Το 1940 λοιπόν οι κομμουνιστές ήταν εναντίον τής Ελλάδος. Όπως το ίδιο έπραξαν στην μετέπειτα κατοχή, επιδιώκοντας στρατιωτική κατάληψη και όχι απελευθέρωση τής Ελλάδος, αλλάζοντας εν μέρει θέση όταν τα χάλασαν Σοβιετική Ένωση και Γερμανία, μονάχα ωστόσο σε διμερές επίπεδο.

Η Ιταλία τού Μουσολίνι κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να κατορθώσει να πάρει με το μέρος της τον Ιωάννη Μεταξά. Κι έτσι, αποφάσισε να ασκήσει την πολιτική τού εκφοβισμού με τον τορπιλισμό τού εύδρομου καταδρομικού Έλλη στον λιμένα τής Τήνου, κατά τον εορτασμό τού δεκαπενταύγουστου τής Κοιμήσεως τής Υπερμάχου Στρατηγού μας Παναγιάς, το 1940. Αρχές τού Μεγάλου Πολέμου και οι πρώτοι εθνομάρτυρες προσέφεραν θυσία στο Ελληνικό Έθνος το τίμιο αίμα τους. Η ελληνική κυβέρνηση περισυνέλλεξε τα ευρήματα τής τραγωδίας και γνώριζε εξ αρχής την ενοχή τού ιταλικού παράγοντα, παρά τον κρυφό της χαρακτήρα.

Ο Μεταξάς κατάλαβε ότι η επίσημη κήρυξη τού πολέμου από την Ιταλία σε βάρος τής Ελλάδος μας δεν θα αργούσε. Η παρακολούθηση των ενεργών θεσμικών παραγόντων των εμπολέμων πλευρών και επομένως και των Ιταλών εντάθηκε, όπως συνέβαινε με όλους τούς ξένους που βρίσκονταν στην Πατρίδα μας. Ο Ελληνικός Στρατός ενισχύθηκε τόσο σε εξοπλισμό όσο και σε επιχειρησιακή ετοιμότητα. Το εσωτερικό τής χώρας και τα ακριτικά μας σημεία αγρυπνούσαν ασταμάτητα σε κατασκοπευτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο. Ο ελληνικός λαός κατέστη έτοιμος να υποδεχθεί το οποιοδήποτε χτύπημα.

Κι έτσι, όταν ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι επέδωσε το τελεσίγραφο τής χώρας του που ζητούσε διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων επί ελληνικού εδάφους ή πόλεμο, ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς απάντησε ως Έλλην που τιμά το Έθνος του, ως Έλλην Εθνικιστής, λέγοντας πως έχουμε πόλεμο. Οι εν Ελλάδι πληθυσμοί των αντιμαχόμενων ξένων δυνάμεων ετέθησαν σε περιορισμό.

Από τον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό που το Καθεστώς τής 4^ης Αυγούστου ίδρυσε, ο Ιωάννης Μεταξάς απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Ο Εθνικός Κυβερνήτης αναφέροντας την προκλητική συμπεριφορά που επέδειξε η Ιταλία, καίτοι η Ελλάς επέδειξε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα, κατέληξε λέγοντας προς τον λαό μας ότι «τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και τής ελευθερίας, την οποία μάς εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών». 

Ελληνικός λαός και Ελληνικός στρατός γίνανε μια μεγάλη αγκαλιά και μια αδιάσπαστη φυλετική αλυσίδα. Σύσσωμο το Έθνος των Ελλήνων αποφάσισε να υπερασπιστεί το πάτριο έδαφος, συντρίβοντας τον εχθρό. Το μέτωπο τής Ηπείρου Μας στάθηκε η φλογερή έπαλξη τού νεότερου Ελληνικού Έπους. Ο Ένδοξος Ελληνικός Στρατός πέτυχε διαδοχικές νίκες επί τού βορειοηπειρωτικού εδάφους, ερχόμενος σε πλεονεκτική θέση, αφενός μεν για να πετάξει τούς Ιταλούς στη θάλασσα, αφετέρου δε για να απελευθερώσει την Βόρειο Ήπειρό Μας από τούς Αλβανούς συμμάχους των Ιταλών.

Όμως ο Ιωάννης Μεταξάς δολοφονήθηκε επί τής κλίνης από μία ασθένεια που θα αντιμετωπιζόταν κάλλιστα σε διαφορετική περίπτωση, όπως καταμαρτύρησε ο υπουργός ασφαλείας Μανιαδάκης, ενώ τον πρωθυπουργό Μεταξά παρακολουθούσε βρετανικός ιατρικός παράγοντας… Το μέτωπο κατέρρευσε με την κάθοδο των Γερμανών στα Βαλκάνια και την Ελλάδα, αφού πιο πριν είχαν συνθηκολογήσει κάποιες τάχα μου μεγάλες δυνάμεις με τούς Γερμανούς. Όμως η επιθυμία τής νίκης είχε καλπάσει στις ψυχές των Ελλήνων. Ο πόλεμος συνεχίστηκε εκτός των συνόρων. Για να λευτερωθούμε από τα όπλα εχθρών και ψευτοσυμμάχων και να σκλαβωθούμε κατόπιν σε συμμοριτοπόλεμους διεθνιστών και χαρτιά υποθήκης ψευτοσυμμάχων.

Η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες που θυσιάζονται για τα παιδιά τους και πολεμούν για την απελευθέρωση σκλαβωμένων Ελλήνων. Η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες που μάχονται για την Πίστη τους, για το Ελληνικό Αίμα, για την ακεραιότητα και την κραταίωση τής Μεγάλης και Ισχυρής Ελλάδος. Αυτή υπήρξε η νικήτρια Ελλάς τού Εθνικοκοινωνιστή Ιωάννη Μεταξά. Αυτή είναι η Ελλάς τού Λαϊκού και Εθνικιστικού Κινήματος που έρχεται.

Τούτη τη φορά θα γίνει οριστική κάθαρση και πλήρης εθνική ολοκλήρωση, με την επικράτηση τού πλέον δίκαιου και σιδερόφρακτου Εθνικιστικού Κινήματος που έχει προκύψει ποτέ. Για την ανάσταση τής πιο λαμπρής και μεγάλης Ελλάδος όλων των εποχών που θα επιστρέψει σε όλα τα αυτοκρατορικά εδάφη τής Αγίας και Μεγάλης Ρωμανίας μας.

Στον προηγούμενο πόλεμο χτίστηκαν οι διεθνείς οργανισμοί ποδηγετήσεως των εθνών. Τώρα το ζητούμενο είναι τα διεθνή ηνία. Αλλά η Ελλάς, ενωμένη κάτω από τα λάβαρα τής Ορθοδοξίας και τού Έθνους, θα διορθώσει τα σύνορά της προκειμένου να τα κάνει μεγαλύτερα, ευρύχωρα και απολύτως ελληνικά. Με Πρωτεύουσα τής Ελλάδος μας την Κωνσταντινούπολη.  

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ