Οι στρατηγικές συγκυρίες και ο ελληνικός παροπλισμός

Του Α. Λυκαύγη - ΤΗΝ ΩΡΑ που στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου (απ’ όπου εντόνως αναδίδεται κακοσμία υδρογανανθράκων) συρρέουν κυριολεκτικώς μονάδες από στόλους μεγάλων δυνάμεων και περιφερειακών χωρών (ΗΠΑ, Ρωσίας, Ισραήλ, Τουρκίας – και από πιο μακριά της Αιγύπτου) η Ελλάς είναι καταθλιπτικώς απούσα. Όχι διότι επεβάλλετο να μπει σ’ ένα τέτοιο παιχνίδι. Και κυρίως όχι για να δημιουργηθεί εντύπωση αντιπαραθέσεως προς την Τουρκία σ’ αυτό το επίπεδο και σ’ αυτήν την προδήλως κρίσιμη στιγμή. Όχι. Αλλά εάν το επισημαίνουμε, είναι για να υπογραμμίσουμε το τραυματικό γεγονός ότι:

Σ’ αυτήν την καθαυτό ιστορική συγκυρία ο Ελληνισμός βρίσκεται σε κατάσταση έως και απελπιστικού αυτοπαροπλισμού! Και δεν είναι του παρόντος να επαναμηρυκάσουμε τα αίτια. Που είναι άλλωστε γνωστά. Ούτε και ν’ αποδυθούμε σ’ ευθυνολογικές αποτιμήσεις των εθνικών αδυναμιών και αγκυλώσεων.
Γιατί αυτό που προέχει πέραν όλων είναι όχι το γιατί, αλλά το δέον. Όχι το πώς βρεθήκαμε σ’ αυτήν τη δεινή θέση, αλλά το τι πράττουμε σ’ αυτές τις στιγμές του αυτοπαροπλισμού, προκειμένου να επανοπλίσουμε δυνατότητες και ν’ ανατάξουμε αντιστάσεις. Και το δέον επιβάλλει ακριβώς όπως παρά τις αντικειμενικές συνθήκες οικονομικής κατολισθήσεως και οιονεί χρεοκοπίας, ως σύνολος Ελληνισμός (διά των δύο κρατικών μας πυλώνων, Ελλάδος και Κύπρου) εθνικώς να επανασυνταχθούμε και στρατηγικώς ν’ αναταχθούμε. Όχι απλώς για ν’ αντιμετωπίσουμε κατάδηλους κινδύνους, όπως αυτοί αναδύονται από τις πειρατικές πρακτικές της Άγκυρας -που οδηγούν σε γεωπολιγικά τετελεσμένα- αλλά και για ν’ ασκήσουμε φυσικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες περιοχές κρατικής μας ευθύνης και κυριαρχίας.
Εκμεταλλευόμενοι και τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Όπως επί παραδείγματι, με την αντιπαράθεση Τουρκίας – Ισραήλ και με την επιθυμία του Τελ Αβίβ για συμπαράταξη με την Αθήνα. Να το πούμε απλά. Και να το προδιαγράψομεν ευθέως: Εάν η Τουρκία επιτύχει και αυτήν τη φορά τον ακρωτηριασμό χώρου και κυριαρχικών δικαιωμάτων στην κυπριακή επικράτεια, την ίδια ώρα θα έχει προεκτείνει τους επεκτατικούς της βραχίονες κι εντεύθεν του Καστελλορίζου! Αυτό δεν αποτελεί κινδυνολόγον εικασίαν. Συνιστά προβλεπτή φάση των ευρύτερων τουρκικών σχεδιασμών και μεθοδεύσεων, που απορρέουν από τα έκδηλα ηγεμονικά σύνδρομα της Άγκυρας. Μεθοδεύσεων που βρίσκονται ήδη στο στάδιο της εφαρμοσμένης στρατηγικής. Με την ενεργοποίηση ερευνών σε περιοχές της Κυπριακής ΑΟΖ αφενός και της θαλάσσιας ζώνης του Καστελλορίζου αφετέρου. Όπου η μεν Τουρκία δεν δικαιούται να προεκτείνει δική της ΑΟΖ, ενώ η Αθήνα διστάζει να πράξει αυτό που φυσικώς επεβάλλετο να είχε κάμει από πολλού! Αυτήν τη στιγμή -και όχι αδικαιολόγητα- οι Έλληνες βυθίζονται στις έωλες παθογένειες και οδύνονται από την τραυματική μετεξέλιξη των οικονομικών τους παθών. Σ’ ένα παρόν που ακατασχέτως αιμορραγεί. Και σε μια κατιούσα που αγκυλώνει τι ελπίδες και καθηλώνει τις προοπτικές.
Η πικρή πραγματικότητα. Που δεν αφήνει περιθώρια για την άλλη χρεοκοπία που ενεδρεύει. Και η οποία ενδεχομένως έχει προσχεδιασθεί με μοχλό την οικονομική μας ομηρία σε στενωπούς πτωχεύσεως. Κι ενώ είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα ο Ελληνισμός θα τα καταφέρει -γιατί πέρασε πολύ χειρότερα- και θα ανακάμψει, εντούτοις όσον αφορά τη γεωστρατηγική κατάσταση και την εθνική του κυριαρχία τυχόν ακρωτηριασμός της θα αποβεί μη αναστρέψιμος. Γιατί τέτοια τετελεσμένα, εάν αφεθούν να αποβούν πραγματικότης, δεν αναιρούνται. Ή τουλάχιστον δεν διαφοροποιούνται ανώδυνα. Αφού λοιπόν δεν είμαστε σήμερα σε θέση να επενδύσουμε στις αυτοδήλως θετικές στρατηγικές συγκυρίες που συγκλίνουν στην περιοχή, τουλάχιστον να μην εισπράξουμε αρνητικές συνέπειες που προφανώς θα ανακύψουν από μονομερείς ενέργειες.
Παρόν