Αλλη μία εβδομάδα έφτασε αισίως στο τέλος της και εκεί που νομίσαμε ότι είχαμε ησυχάσει λίγο και ατενίζαμε με συγκρατημένη αισιοδοξία το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, έσκασε η «βόμβα» της να μας ταρακουνήσει, με αποτέλεσμα να χυθεί ο καφές που κρατούσαμε ανά χείραν και να μας κάνει να πεταχτούμε επάνω ουρλιάζοντας, όχι τόσο για το κάψιμο όσο για το λέκιασμα επί του πουκαμίσου, μπλούζας, παντελονιού, φούστας ή και φουστανέλλας!
θα καθόμουνα να ασχοληθώ με την Ομοσπονδία, επειδή τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει τόσο καλά να εξουδετερώσει εαυτήν, ώστε ο,τιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται δεν έχει τον παραμικρό ουσιαστικό αντίκτυπο. Είναι πάντα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μάλλον, πάντα δεν συμβαίνει τίποτα. Αντί για καινή περιεχομένου, κάθε νέα απόπειρα αυτοεπαναπροσδιορισμού της αποδεικνύεται κενή περιεχομένου και πάει λέγοντας.
Ωστόσο, το τελευταίο κρούσμα εγείρει και κάποια σοβαρά θά’λεγα ζητήματα, με τα οποία όμως δευτερευόντως καταπιάνονται οι ασχολούμενοι με το θέμα. Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της οργάνωσης, ο συμπαθής κατά τα άλλα, κ. Ηλίας Τσεκερίδης, απαντώντας σε επικριτικού χαρακτήρα ερωτήσεις κατά την τελευταία πανομογενειακή συνέλευση (group therapy session είναι ένας ορισμός που ανταποκρίνεται καλύτερα σ’αυτού του είδους τις συναντήσεις) γιατί δεν προβλήθηκαν φέτος τα εθνικά θέματα στην παρέλαση με προεξάρχον αυτό του προσδιορισμού της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) απάντησε, εμφανώς αμήχανος, ότι Ελληνες διπλωμάτες του είπαν να χαμηλώσει η οργάνωση τους τόνους επί της ΑΟΖ, διότι αν η Ελλάς τολμήσει κάτι τέτοιο μπορεί να τα πάρουν οι Τούρκοι στο κρανίο και να επιτεθούν κάνοντας το Αιγαίο από «θάλασσα ειρήνης», απλά …θάλασσα! Εννοείται ότι οι διπλωμάται δεν εχρησιμοποίησαν τοιαύτην γλώσσαν (η δική τους έχει ακονιστεί περισσότερο, αλλά από το γλύψιμο …), αλλά ο ενορατικός κ. Τσεκερίδης αυτό το νόημα αποκόμισε.
Τώρα, ο σχετικός θόρυβος έφερε σε δύσκολη θέση κάποιους διπλωμάτες, μέχρι και τινες των στρατιωτικών εξεμάνησαν θεωρώντας ότι εμφανίζεται η χώρα (από τον κ. Τσεκερίδη) ως αμπέλι ξέφραγο (λες και δεν είναι) και εν αδυναμία να απαντήσει εις τας επιβουλάς της γείτονος! Πάλι καλά που δεν ζητήσανε να πάει ο Τσεκερίδης, αλλά και οι διπλωμάται κατηγορούμενοι επί εσχάτη προδοσία, ας όψονται όμως οι πολιτικοί που φρόντισαν δια νόμου να καταργηθεί αυτή η δυνατότητα (εγώ τείνω να θεωρώ ρομαντικό να δούμε κάποιους κρεμασμένους στο κέντρο των Αθηνών! Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν δέντρα …)!
Τέλος πάντως, πέραν από αυτά τα φαιδρά της ιστορίας, καθώς θεωρώ εντελώς ανεύθυνο έως και παιδαριώδες να κάθεται το διπλωματικό σώμα και οι αρχές της χώρας να ασχολούνται με το τί είπε ή δεν είπε ο όποιος πρόεδρος ομογενειακής οργάνωσης – αφήστε τους στρατιωτικούς που κάνουν κρα για οποιουδήποτε είδους δόξα, έστω και τηλεοπτική αξίας μερικών δευτερολέπτων – υπάρχει ένα ερώτημα που ημάς, ως ομογενείς, θα πρέπει να μας απασχολήσει κάπως και για τον λόγο ότι έχει συμβεί πολλές φορές. Δηλαδή, εάν και κατά πόσον εκπρόσωποι κυβερνήσεως ξένης χώρας (της Ελλάδος, εν προκειμένω) επιχειρούν να περάσουν γραμμές σε αμερικανική οργάνωση, μη κερδοσκοπικού, μάλιστα, χαρακτήρα. Παρόμοιες χοντροκοπιές είχαν συμβεί παλαιότερα από τις κυβερνήσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι μόνο στην Ομοσπονδία. Τώρα θα μου πείτε σιγά τα ωά, πλην όμως εδώ υπάρχει ζήτημα, διότι κάποια ενεργούμενα, συνεπικουρούμενα και από εκτός οργανώσεων παράκεντρα που το παίζουν «καπετανάτα» επί της ομογενείας (αυτής που περιλαμβάνεται μεταξύ των Λεωφόρων Ντίτμαρς και Μπρόντγουέι στην Αστόρια, διότι πιο πέρα δεν περνάει η μπογιά τους) είναι πρόθυμοι να παίξουν αυτό τον ρόλο για λογαριασμό των κομμάτων τους όταν αυτά βρίσκονται στην κυβέρνηση, με αποτελέσμα να εντείνεται το κλίμα της παρά φύσιν «ομαλότητας» που έχει οδηγήσει αυτές τις οργανώσεις στη στασιμότητα των λιμναζόντων νερών που βρωμάνε με κάθε ψιλοανακάτωμα. Αυτά λοιπόν τα ενεργούμενα (είναι αρκετά κι’από διάφορα κόμματα, του τσιπραίικου μή εξαιρουμένου) ενεδυόμενα το κομματικό «κύρος» εμφανίζονται κατά πολύ σπουδαιότεροι από ό,τι είναι και καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να επιβάλλουν κυρίως εαυτούς και εν συνεχεία καταστάσεις. Πρόκειται για μια εντελώς παρά φύσιν κατάστασιν διότι ο εδώ Ελληνισμός ηγωνίσθη επί μακρόν να αποτινάξει τους διαφόρους ζυγούς των πολιτικών πραγμάτων της Ελλάδος, οπότε η επαναφορά τους θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με την ίδια ανησυχία την οποία κάποιοι διπλωμάται και ο κ. Τσεκερίδης εξέφρασαν για την επικείμενη τουρκική εισβολή στο Αιγαίο!
Ας αφήσουμε λοιπόν εν προκειμένω τα ερωτήματα σχετικά με την ετοιμότητα της χώρας να απαντήσει σ’αυτούς που θέλουν να επιβουλευτούν την εδαφική της ακεραιότητα κι’ας δούμε πώς οι οργανώσεις μας εδώ θα εξασφαλίσουν τη δική τους λειτουργική ακεραιότητα. Σε κάποιες περιπτώσεις το καπέλωμα επιχειρείται από το ελληνικό κράτος, οπότε έχουμε το γνωστό καραγκιοζαριό και μπάχαλο που τοιαύτη ανάμειξις συνεπάγεται. Εχουμε όμως και την περίπτωση της Ιεράς (δεν κατάλαβα ποτέ τη χρησιμότητα αυτού του επιθέτου. Υπάρχει δηλαδή και ανίερη;) Αρχιεπισκοπής Αμερικής που μέσω Φαναρίου δύναται να καπελώνεται από την …Τουρκία! Ακόμη κι’αν αυτές οι υποθέσεις ισχύουν στο ελάχιστο, μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα, συνωμοσιολογικού χαρακτήρα έστω, γιατί τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται στη λεγόμενη οργανωμένη ομογένεια. Αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό, με τις πολύ λίγες οργανώσεις αμερικανογεννημένων κυρίως Ελληνοαμερικανών που έχοντας απεκδυθεί κόμπλεξ προηγούμενων γεννεών κατάφεραν να αποτινάξουν τέτοιου είδους «ζυγούς» και να απλώσουν τα φτερά τους στο ευρύτερο αμερικανικό γίγνεσθαι, κάτι που για οποιονδήποτε θεωρεί τον εαυτό του Ελληνα, είναι μονόδρομος κι’όχι απλά επιλογή!
Δημήτρης Ρομποτής D.R.
dr@radioneo.us
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.